Criticism and Truth Book

به خاطر كمبود وقت خيلي سريع اين كتاب را خواندم و يقيناً بيشتر از نيمي از آن را دريافت نكردم. اما همين اندازه كه خواندم:

اين رساله را بارت در جواب ايرادهايي كه به نقد نو وارد شده است نوشته. و راستش قبل از هرچيز بارت را بايد يك منطق دان و يك سخنور ماهر دانست. شيوه ي پاسخگويي او كاملاً روشمند، مستند، علمي و آرام و به دور از دستپاچگي و آشفتگي است. پاسخگويي به مخالف، هنري است كه اغلب از آن بي بهره هستيم :)
اين رساله دفاعي از نقد نوست، روشنگر تفاوتهاي حقيقي اين دو نقد (قديمي و نو) و روشن كردن تكليف حقيقي خواننده و منتقد، و همچنين بيان كننده ي تفاوتهاي اندك خواننده و منتقد.
بعضي كتابها هستند كه ديد آدم را به دنياي كلمات و ادبيات دستخوش تغيير مي كنند ( اگر نگويم زير و رو)؛ و نقد و حقيقت بارت يكي از آنهاست. حقيقت اين است كه بارت را نابغه اي ديدم كه در دنياي كوچك شناخت من، مانندش نيست و بيشتر از فرم كتاب و روش آن و ترجمه و غيره، الآن محو شخصيت بارت هستم...


از متن كتاب:

هيچكس تاكنون شك نكرده و نخواهد كرد كه سخن اثر ادبي معنايي لفظي دارد كه در صورت نياز، فقه اللغة در اختيارمان مي گذارد؛ مسأله بر سر آن است كه آيا كسي حق دارد در اين سخن ادبي معناهاي ديگري كه در تضاد با آن نيستند بخواند؟ پاسخ به اين پرسش كار فرهنگ واژه ها نيست؛ بلكه وظيفه ي يك نتيجه گيري كلي درباره ي طبيعت نمادين زبان است. (ص ٣٠-٣١)

جغرافيداني به نام بارون مي گويد: نزد پاپوسها زبان بسيار فقير است؛ هر قبيله اي زبان خودش را دارد و فرهنگ واژه هاي اين مردمان روزبروز كاهش مي يابد؛ زيرا پس از درگذشت هريك از افراد قبيله چند واژه به نشانه ي سوگواري ممنوع اعلام مي شود.
از اين ديدگاه ما داريم شبيه پاپوسها مي شويم؛ ما به نشانه ي احترام زبان نويسندگان مرده را موميايي مي كنيم و جلوي معناها و واژه هاي جديدي را كه مي خواهند به دنياي انديشه ها وارد شوند، مي گيريم: با اين فرق كه اينجا نشانه ي سوگ نصيب تولد مي شود نه مرگ.
(ص ٤٠-٤١)