Reviews for United Nations Sanctions and International Law

The average rating for United Nations Sanctions and International Law based on 2 reviews is 3 stars.

Review # 1 was written on 2017-06-16 00:00:00 Jeremy Disbrow ویکو از جملۀ اولین اندیشمندانی است که پژوهشگران را متوجه یک حقیقت بزرگ می‌کند.در بررسی‌های تاریخی و در زمانی چند مسئلۀ مهم راباید در نظر گرفت. نخست این‌که در نگاه به گذشته، پژوهشگر باید از زمان خود عدول کرده و کاملاً جهان‌بینی خود را مطابق با جهان‌بینی زمینۀ پژوهش بکند. این اصل اغلب ساده در بسیاری از پژوهش‌ها نادیده گرفته شده است،به‌خصوص در نگاهِ به هنر و ادبیات و اسطوره‌پژوهی. ویکو خاطرنشان می‌کند «تمدن‌ها با آغازهای زمخت، تخیل‌های ناسره، و خرافات ترسناک، شروع می‌شوند. انسان‌ها به کندی و با رنج بسیار از این خاستگاه‌های تاریک آشفته به پیش حرکت می‌کنند و معمولاً پس از پریشانی، کشمکش، ستم ‌بی‌رحمانه و تعارض گزنده به پختگی می‌رسند.» (122) آنچه در نظر ما با تخیل و از گذرگاهِ ادبیات و اسطوره‌شناسی و چنین زمینه‌هایی درک و دریافت می‌شود، برای مردمان قدیم باورها و واقعیت‌های محض و زیبا بوده‌اند. «اسطوره‌ها شیوه‌های نظام‌مند دیدن، فهمیدن و واکنش به جهان‌اند که شاید تنها برای آفرینندگانشان و معتقدان به آن‌ها، یعنی نسل‌های آغازین انسان‌ها کاملاً فهم‌پذیر باشند.» (98) ویکو بنیان‌گذار علم «فلسفۀ تاریخ» بوده است. او در واقع حقوقدانی برجسته بود که در جهان دیر و نامناسب معرفی شده است. مهم‌ترین آرای ویکو مربوط به مسئلۀ تاریخ و شناخت و انسانیت و تفکر است. او در مورد پدیده‌های جهان نه به تاریخ که به «گذشتۀ شناخت‌پذیر» قائل است و در مورد انسان و سابقۀ او به «تاریخ» در معنایی مشخص شده. «شناخت تاریخ، شناخت صرف رویدادهای گذشته نیست بلکه شناخت رویدادهاست تا آن‌جایی که وارد فعالیت انسانی می‌شوند و عنصر اساسی زندگینامۀ فرد یا گروه‌اند.» (68) ویکو صریحاً اعلام می‌کند که هر چیزی که ما ادعای شناخت آن را می‌کنیم، در واقع به وسیلۀ ما ساخته شده است. ما تنها چیزهایی را می‌توانیم بشناسیم که خودمان ساخته‌ایم. شناخت طبیعت ممکن نیست زیرا نوعی خدا شدن برای خدا {کنجکاوی کافرانه} محسوب می‌شود. «ما بر حسَب ضرورت فقط می‌توانیم درستی چیزی را کاملاً ضمانت کنیم که کلاً ابداع خودمان باشد، اما آشکار است که کل جهان انسان‌ها و طبیعت بیرون از این حیطه قرار خواهد گرفت... فقط کسی که پدید آورندۀ همه چیز است در ثمرۀ کنش آفرینشی خود تعمق کند. انسان‌ها صرفاً می‌توانند چیزی را به‌نحو تام و تمام بشناسند که خودشان ساخته‌اند. اما آن‌ها خدا نیستند.» (55-56) عاملِ انسانیِ خود انسان، در هر کار و فعالیتی تأثیری عمیق به‌جا می‌گذارد. در تاریخ و هنر و شعر و ادبیات و فلسفه و جامعه‌شناسی و هر چیز موقعیتِ نگاه و ذهن و به‌ویژه زبان را باید مدنظر داشت. «انسان‌ها درون سنت‌هایی از گفتار و نوشتار زاده می‌شوند که همان اندازه به ذهن‌ها شکل می‌دهند که ذهن‌ها به آن‌ها شکل می‌دهند.» (85) ویکو به نوبۀ خود انقلابی در پژوهش‌های تاریخی و جامعه‌شناختی محسوب می‌شود که به گمان من هنوز به طور کامل هضم و درک نشده است. دایرۀ تأثیر اندیشه‌های وی به تازگی و با تأکید شخصیت‌هایی چون گوته و آیزایا برلین و ژیژک گسترش می‌یابد. شخصیت دیگر این کتاب «هردر» است که به اندازۀ ویکو دربارۀ آن بحث نشده است. چارچوب اندیشۀ هردر بنا به زعم متخصصان، تناقض‌های بسیاری دارد. اما آن‌چه از کلیت اندیشۀ وی نصیبمان می‌شود در حکم غنیمت است. هردر تا حدودی بطور مستقیم تحت تأثیر آرای ویکو بود. وی جریان ضدروشنگریِ اروپا را قوت می‌بخشد. اندیشه‌های گئورگ هامان، جریان رادیکال عصر روشنگری‌ست که هردر به‌طور مشخص ادامه دهندۀ راه اوست. {برای اطلاع بیشتر از هامان،کتابِ دیگر آیزایا برلین بسیار مفید و کارآمد خواهد بود: مجوس شمال، یوهان گئورگ هامان و خاستگاه‌های عقل‌ناباوری جدید، ترجمۀ رضا رضایی، ققنوس: 1385} این سه نفر مثلثی مشخص را تشکیل می‌دهند که بر علیه سوژه‌باوری کانت سر تیز کرده‌اند. هردر هرچند با تناقض، اما با این موضع، واژگان متعددی از جمله پلورالیزم و ناسیونالیسم را وارد دایره المعارف علوم انسانی می‌کند. شعار او نیز همچون ویکو ‌انسان‌محوری است. «ما در جهانی که خودمان می‌آفرینیم، زندگی می‌کنیم». بارزترین بحث هردر، اشارۀ او به تعارض ایدۀ کلی و امر جزئی است. به بیان ساده‌تر کشمکش بر سر فردگرایی و یا کلیت. «تمام ایده‌های کلی انتزاعی، خطرناک، گمراه‌کننده و ناگزیرند. باید در پی دیدن کل بود، هر اندازه هم که این هدف دست نیافتنی باشد. استثنائات و انحرافات صرفاً مایۀ شگفتی کسانی‌اند که بر تحمیل تصویری آرمانی به چندلایگی واقعیت پافشاری می‌کنند.» (276) ترجمۀ کتاب به زبان سلیس و روان و روشنگر و کیفیت چاپ هم عالی‌ست. 99/01/25

Review # 2 was written on 2019-07-18 00:00:00 Tom Dinges 3.5 stars. This is a good, if long-winded book on two interesting & important thinkers. Berlin appears to have read everything by his subjects, everything they influenced, everything that influenced them, and everything contemporaneous with them. IMO, not all of that detail needs to be there. A shade too scholarly. To give you an idea, the book literally ends on a paragraph-long footnote. Berlin belabors his points, and his paragraphs run on for pages. For all that, it's not too tedious, occasionally even lyrical. Having just read Vico's New Science, I found the section on Herder more interesting. Berlin is more concerned with Vico's influence and place in intellectual history than in presenting a reading of Vico's work. For that, I recommend Hayden White's insightful essay on Vico in Tropics of Discourse. Berlin is not very interested in Vico's cyclical model of history, which he thinks unoriginal. Of course in broad strokes, it isn't. It fits an archetypal Aryan model you can find among the Greeks and Hindus. But Vico's presentation is highly original, as White shows. First, Vico presents the stages of history not as imposed by some mysterious external cosmic force, but as a natural internal development of human society. Second, each stage is associated with a transformation in language rooted in a particular rhetorical trope (from metaphor to metonymy to synecdoche to irony). Third, Vico actually has two models: the cyclical one which is characteristic of pagan society, and the linear, providential one of Jews and Christians. The latter theory predominates in Western modernity, suggested by the Bible but influentially formulated by Joachim of Fiore, then by Hegel, then Marx. The former lives on in Oswald Spengler and Arnold Toynbee.