Reviews for ISCN 1991

The average rating for ISCN 1991 based on 2 reviews is 3 stars.

Review # 1 was written on 2017-10-15 00:00:00 Robert O Eversole 3rd ‎دوستانِ گرانقدر، پیش از پرداختن به چکیده ای از دیدگاه جامعه شناسیِ <ماکس وبر>، باید بگویم که چنانچه این کتاب را برایِ خواندن برگزیدید، اگر زبانِ انگلیسی را به خوبی میدانید، کتاب را به انگلیسی بخوانید و چنانچه ترجمهٔ فارسی را خواندید، هیچ اهمیتی به مقدمهٔ مترجم و یا هر مترجم دیگری ندهید، و آنچه خودتان از خواندنِ کتاب دریافتید را به عنوانِ اندیشهٔ ماکس وبر در ذهنِ خود بسپارید... چراکه همانطور که میدانید متأسفانه برخی از مترجمان در ایران، تحریفات بسیاری در نوشتار انجام میدهند، تا بلکه از این راه مجوزِ چاپ بگیرند.. که این کار بسیار زشت و غیراخلاقی است و ما کتابخوان ها، همه از این حقیقت آگاهیم و هیچ تعارف و رودروایسی نیز نداریم ------------------------------------------ ‎عزیزانم، <ماکس وبر> معتقد است که دولت در اصل همان سلطهٔ انسانها بر دستهٔ دیگری از انسانهاست.. که به وسیلهٔ خشونت، آنهم خشونتی مشروع (به نامِ دین) پشتیبانی میگردد... برایِ آنکه این دولت پابرجا بماند، انسانهایِ تحتِ سلطهٔ دولت و حکومت، باید از اقتداری که قدرت هایِ زورگویِ موجود برایِ خود قائل هستند، فرمانبرداری کنند *************** ‎سلطه و حکومت و مشروعیت به سه دسته تقسیم میشود: سلطه و مشروعیتِ سنتی- حکومت و مشروعیتِ کاریزمایی- حکومت و مشروعیتِ قانونی *************** ‎اقتدار و مشروعیتِ سنتی: در اصل همان حکومتی است که با رسم و رسوماتِ دینی و مذهبی و قوانینِ دینی اداره میشود که از گذشته به مرورِ زمان آن رسم و رسومات، قداست یافته است.... مانندِ ادارهٔ حکومتِ جمهوری اسلامی در ایران، که به یکسری اسامی تازیان، همچون حسین و علی و مهدی و غیره، قداست داده اند و حکومت میکنند ‎این نوع حکومت، چیزی از حکومتِ دیکتاتوری کمتر ندارند و بلکه خطرناکتر نیز میباشند، چراکه خردِ انسانی و شایستگی هایِ انسانی در این نوع حکومتها هیچ ارزشی ندارد *************** ‎اقتدار و حکومت کاریزمایی: این نوع از مشروعیت، مربوط میشود به ویژگی هایِ فردی و شخصی، برایِ کسی که خود را به عنوانِ رهبر معرفی کرده است.... به عنوانِ مثال، برخی معتقدند که در آغازِ انقلاب در ایران، آیت الله خمینی، با این روش به ادارهٔ حکومت پرداخته است.... امّا بنظرم این مثال کامل نیست، چراکه حکومتِ جمهوری اسلامی مخلوطی از مشروعیتِ سنتی و اندکی مشروعیتِ کاریزمایی بوده و اکنون نیز همینطور میباشد *************** ‎سلطه و حکومت قانونی: در این نوع حکومت، معیار دانش و خردِ انسانی هایی میباشد که در آن جامعه زندگی میکنند و حکومت بر صلاحیتِ کارکردی مبتنی میباشد و از هرگونه عنصرِ مذهبی و سنتی و غیره، تهی میباشد... اینگونه حکومت، میتواند حکومتی آرمانی باشد *************** ‎دوستانِ گرامی، البته هر یک از روش هایِ حکومتی نامبرده در بالا، میتواند با روش های دیگر در هم آمیخته شوند -------------------------------------------- ‎امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ خردگرا، مفید بوده باشه ‎<پیروز باشید و ایرانی>

Review # 2 was written on 2007-05-07 00:00:00 Moses Killulark I've read 'politics as a vocation' and 'science as a vocation' so far. I picked this up on a recommendation as a philosopher who does it better than RW Emerson. (Read this and you can't help but acknowledge that German Idealism is vastly superior to American transcendalism was the recommendation). The similarities and differences with Emerson are mildly striking. First, they are both lectures, most of emerson's writing evolved as speeches, and while I don't know if that's true for Weber, these two essays make it seem plausible. While the tone is very different, the emphasis on positive action and personal responsibility seems to be at the forefront for both philosophers. I found both of the essays to be very good, though I did breeze over the middle section of both of them where he compares differing aspects of politics and science in different countries. Someone studying the rise of nazism or the failure of america intellectualism might be very interested in it, but I'm not really. However there are some truly astounding sections, and his early dissection of political motivation seems very astute. The 2nd and 3rd pages of Politics are full of great lines, Like "the mores sanctified through the unimaginable ancient recognition and habitual orientation to conform" and "obedience is determined by highly robust motives of fear and hope". 79 In general I found his asides to be highlights. I like that his life philosophy (for lack of a better term) is only viewable in their tangential relationship to the points in the essay; he never engages with them directly. For instance on page 117, he is talking about vain power politicians and says of them, "[they] are a product of shoddy and superficially blasé attitude towards the meaning of human conduct; and it has no relation whatsoever to the knowledge of tragedy with which all action, but especially political action, is truly interwoven." This line is buried in the excellent concluding 15 pages of Politics, which stretches back to the discussion of "sterile excitation… . " is a 'romanticism of the intellectually interesting' running into emptiness devoid of all feeling of objective responsibility." on page 115, which is a pithy summary of some of problems with academic thought . That's amazing, as his discussion of Tolstoy and the meaning of death on page 140. With regards to contrasts with Emerson, this passage is the most interesting. What I have found so compelling about Emerson is his exploration of our ties to the natural world, our fundamental alienation forcing us to seek redemption within ourselves. Almost a Buddhist philosophy. Weber gets into something similar here, and I haven't had the time to parse this section (138-44) adequately.