Reviews for Luthien's Gamble (Crimson Shadow #2)

The average rating for Luthien's Gamble (Crimson Shadow #2) based on 2 reviews is 3.5 stars.

Review # 1 was written on 2017-09-27 00:00:00 Ghislaine Dallyn The tale of Luthien of Bedwyr continues. Luthien's Gamble focuses mostly on a revolt to take back a duchy from a bad hombre. It also delves into luuuv just a little bit. There's a lot of fighting in this one and right from the get-go. You can tell Salvatore's a D&D player, because much of his fighting is described in terms of "strikes" and "hits". This might seem a bit impersonal, but I suppose it's best to keep a bit of distance from the hardcore reality of battle when you're trying to write a mostly lighthearted adventure story. The fun characters from book one are all here and they're further rounded out. Brindamour, the wizard who seems to controlling the puppet strings, shows up more in this sequel. I can't tell if he's suppose to an all-powerful omniscient or what. He actually adds some comic relief in a scene or two. I'm sure it'll all be clear in the final book, which I'll be reading soon enough.

Review # 2 was written on 2016-05-18 00:00:00 Michael Garren ​ Ο Salvatore είναι από τις συμπάθειές μου. Τα βιβλία του μάλιστα τα προτείνω πάντοτε σε αυτούς που καταπιάνονται για πρώτη φορά με την ηρωική φαντασία, καθώς είναι ευκολοδιάβαστα και γενικώς καθόλου περίπλοκα. Λίγο πολύ το ίδιο ισχύει και στην τριλογία της πορφυρής σκιάς. Σε αντίθεση με τα δαιδαλώδη κατεβατά ονομάτων που απαιτούνται σε άλλα βιβλία του είδους, εδώ χρειάζεται να συγκρατήσει κανείς πολύ πολύ λιγότερα: Τον πρωταγωνιστή Λούθιεν, τον κολλητό του τον Όλιβερ, τις όμορφες Κάτριν και Σιόμπαν, τον νάνο Σάγκλιν και μερικούς δυνατούς και αρχαίους μάγους. Και αμέσως είναι έτοιμος να βουτήξει στην πλοκή. Μια πλοκή γεμάτη δράση, μάζες σώμα με σώμα και ένα σωρό ατάκες. Όπως τα περιγράφω, όλα πρέπει να ακούγονται ρόδινα. Η αλήθεια είναι όμως ότι στην εν λόγω τριλογία κάτι δε μου κάθισε και τόσο καλά. Εντάξει, σίγουρα είμαι και κάπως παραπάνω κολλημένος με τα βιβλία του Σαλβατόρε που καταπιάστηκαν με τα forgotten realms, ενώ έχω λατρέψει τόσο πολύ και τον Nτριτζτ που δύσκολα θα τον αντάλλασσα με τον Λούθιεν, αλλά τελικά μάλλον δε φταίω μόνο εγώ, αλλά κ ο ίδιος ο συγγραφέας. Η συγκεκριμένη ιστορία στα μάτια μου δεν είναι και τόσο δυνατή. Ο Σαλβατόρε μοιάζει κάπως ντεφορμέ σε όλα του (και κυρίως στις περιγραφές). Να υποσημειώσω ωστόσο ότι υπάρχουν γνωστοί μου που έχουν αντίθετη άποψη επί τούτου. Επιστρέφοντας πάντως στη δική μου άποψη, έχω να πω ότι η "Επιστροφή του μάγου" μου φάνηκε στα επίπεδα του πρώτου μέρους της τριλογίας (Το σπαθί του Μπέντγουιρ). Ίσως και λίγο χειρότερο. Και καταλήγοντας εκεί που ξεκίνησα, θα πω ότι ο Σαλβατόρε εξακολουθεί να μου είναι απολύτως συμπαθής, αλλά μάλλον θα πρότεινα πρώτα άλλα βιβλία του σε κάθε επίδοξο αναγνώστη του.