Reviews for The Quiet Hours: City Photographs

The average rating for The Quiet Hours: City Photographs based on 2 reviews is 3.5 stars.

Review # 1 was written on 2015-03-31 00:00:00 Bradley Smith 1) مقدمه این مجموعه عکس، به جنبه های پنهان و کهنه ی شهر آمریکایی - به طور خاص مینه سوتا - می پردازد و در آن تلاش می شود آن بخش هایی از شهرها که به دلیل زیباشناسی رایج یا روزمره دیده نمی شوند، به تصویر کشیده شوند. تصاویر همه سیاه و سفیدند و اغلب مربوط به ساعات تاریک-روشن صبحگاهی به جز چند مورد عکس داخلی، باقی عکس ها از فضاهای به اصطلاح "خشن" شهری - همچون پل ها، سیلوهای گندم، نیروگاه ها، پل های ریلی، و ... - گرفته شده اند. از نظر زمانی فضاهای عکس ها مربوط به دهه ی بیست و سی میلادی هستند - گرچه خود عکس ها در دهه ی نود گرفته شده اند 2) مقاله ی بیل هولم مقاله ای که بیل هولم در آغاز این مجموعه نگاشته است، به اسم "شهرهای سایه و روشن"، نوشته ای است به غایت خواندنی در باب نگاه ملمن به عکاسی و سابقه ی این نگاه میان ادیبان، نقاشان و عکاسان مشهور مقاله با دست انداختن تصویر کلیشه ای از انسان آمریکایی آغاز می شود؛ تصویری که در آن انسان آمریکایی علی رغم تغییرات صنعتی و تکنولوژیک، هنوز در عمق وجودش کشاورزی است با حالات معنوی که می کوشد "سایه ها"ی شهری را پس بزند و به نور سرتاسر درخشان روزهای مزرعه بازگردد. این تصویر بیش از همه جا در غرب میانه، که مینه سوتا را هم شامل می شود، عمر کرد. تلاش هایی همچون تلاش های عکاس این کتاب در جهت مخالفت با این تصویر و به رخ کشیدن زیبایی سایه های شهری است - سایه هایی که حقیقت زندگی انسان آمریکایی قرن بیستم را تشکیل می دهد نکته ی دیگری که در جهت دهی به عکاس این مجموعه تأثیر گذار بوده است، افسوس از تغییرات گسترده ای است که بعد از جنگ جهانی دوم - به طور دقیق تر بعد از 1939 - در فضای شهری آمریکا اعمال شده؛ تغییراتی که با گسترش شهرها به سمت اطراف و فراموش شدن مناطق مرکزی و سابقا شلوغ آنها عجین بودند. این تغییرات چهره ی صنعتی شهرهای آمریکا را دگرگون کرد، تا بدانجا که شوق جنون آمیز نوسازی در دهه ی شصت بناهای کهنه و زیبای بسیاری را در خود بلعید و نابود ساخت و به جای آن فروشگاه های بزرگ با پارکینگ های بزرگ تر قد علم کردند So here are pictures of old places that remind us of our own age, but they are sad too in that what was beautiful and majestic in these buildings has been replaced by a species of soulless utilitarianism. Now we buy our musical instruments from the electronics aisle at the XYZ Mart, not from an old craftsman with thin varnish-stained fingers working behind a glass storefront criss-crossed with spider webs on the ground floor of a stone building with Gothic arches at the entrance. از همین روست که عکاس در گوشه و کنار شهر و تاریک روشن صبح ها در پی سایه های شهرهای صنعتی اوایل قرن می گردد تا زیبایی صنعتی شهر را بستاید - بدون آنکه قرار باشد نوستالژی ای پدید آید Cities carry their history on their back like turtles. It is mostly invisible to casual shoppers and commuters, but turn down the wrong street, find yourself lost in the rail road yard,or stop to peer in the dusty windows of vacant buildings,and you see not 2003 but 1950 or 1930 or 1910. هلم در ادامه به چند نفر از پیش قراولان تفکر ملمن در قرن نوزدهم اشاره می کند که راه را برای امثال او گشودند و به آمریکای شهری توجه کردند. هلم متذکر می شد که اگر کسی آثار ادبای قرن نوزدهمی آمریکایی - همچون ثورو، کالن برایانت، لانگ فلو، ویتیر، لاول و امیلی دیکنسون - را می خواند به ذهنش هم نمی رسید که آمریکایی ها لحظه ای را هم بیرون از محیط های خوش آب و هوای حوالی شهر زندگی کرده باشند، سوار قطاره شده باشند، یا در کارخانه کار کرده باشند. کسی که این جرئت را به خرج داد و برای اولین بار زیبایی شهر را ستود، والت ویتمن بود. بعد از او کار سندبرگ راهش را ادامه داد - با این تفاوت که دیگر نه به نیویورک بلکه به شیکاگو پرداخت. هارت کین نیز اشعاری در این مورد سرود - من جمله در ستایش پل بروکلین در 1923 در حوزه ی عکاسی او از واکر اوانس نام می برد. اوانس تلاش کرد بر زاویه ی دید عکاس و هنر پدیدار کردن هویات شهری از طریق شیوه ی نگاه تأکید کند. آلفرد استیگلیتز عکاس دیگری بود که در واقع مرشد اوانس و کرین به حساب می آمد. او بر استقلال عکاسی از دیگر هنرها تأکید می کرد و آن را یک روند می دانست و نه یک هنر. البته او بر این نکته تأکید داشت که سوژه های شهری را باید بدون رومانتیک کردن آنها به عکس کشید - امری که در مورد عکس ها ملمن چندان صادق نیست اما مهمترین فردی که در پشت سر ملمن قرار دارد نقاشی است به نام هاپر. او نیز از زیبایی رایج گریزان بود و سوژه های نقاشی هایش را در سایه های شهری می جست. داستانی درباره ی او نقل کرده اند در این باب که می گوید In an often told and revealing story, Hopper's wife Jo, also a painter, dragged him with her in 1925 to New Mexico, at that time,following Georgia O'KeefFe's migration, probably the most painted and paintable landscape in America. Oh, those weirdly shaped mountains, brilliantly colored deserts, clear sharp light! Hopper was miserable. There was nothing for him to paint ' it was all too beautiful. After weeks without picking up a brush, Hopper disappeared one afternoon, taking his watercolors with him. Jo searched and finally found him in a grimy railroad yard, happily painting an old locomotive. ملمن در مورد هاپر می گوید City "was the center of much of his work... the huge complex of steel, stone, concrete, brick, asphalt and glass... its heavy masses of masonry and concrete; the individual forms of buildings, their surfaces and ornamentation, the effect of light on them; the omnipresence of glass, and the phenomenon of life seen through windows; night on the city with its multitude of lights and its ominous shadows." خلاصه آنکه این افراد همه در پی به تصویر کشیدن آمریکای شهری بودند. It is pleasant to imagine Hopper with his paints; Evans, Stieglitz, and Melman with their cameras; and probably Crane, Sandburg,and Whitman for charm and metaphor... 3) نظر من نسبت به مجموعه عکس ها خواندن مقدمه در لذت بردن از عکس ها سهم بسزایی داشت. شاید بزرگترین سهمش آن بود که اجازه داد بدون هراس بستایم زیبایی نهفته در لابلای دهشتناکی غول صنعت را. زیبایی ساختمان های بزرگ آهنی وسیمانی و شیشه ای را. زیبایی بخار نیروگاه ها در زیر نور تیرهای چراغ برق در سایه روشن صبحگاهی را. و خلاصه لذت بردن از سایه های شهری را... - صد البته بدون دید فوتوریستی اوایل قرن

Review # 2 was written on 2018-06-21 00:00:00 Peter Witz I really like this book. There are no people in any of the photos, despite the fact that they are all taken in a city, some even inside houses. This is of course Mike Melman's choice. He is the photographer, and as such decides what appears in his shots, and he chooses to exclude people from this world. This creates an eerie atmosphere. Some of the houses are fully lit, but with no people, it almost looks as if mankind has just been spirited away. One could almost talk about it as being post apocalyptic. That may be a little melodramatic way of looking at the photographs, but that is the mood I'm getting from viewing the book. And the fact is it may not be the end of the world Melman is documenting, but he is definitely documenting a world that is disappearing. The late Bill Holm writes a very good introduction to this book, where he connects Melman's work to poetry, arcitechture, and photography. One of the photographers he mentions is Walker Evans, and Holm is quite right to pair these two together. Evans is best remembered for photos of people, but the mood is not that different. I went through the photographs before reading this introduction, or Melman's preface, and then went back to the written words once I had gone through the photos once. Then after reading both I looked at the photos another time, and it gave me a bit clearer picture of what Melman was doing with this collection. The photographs in this collection stand well on their own, without the writing though. The photos are well composed, and for most parts strong. Occasionally I came across a photo that I thought was too grey, and didn't have enough contrast, but those photos are very few indeed. An excellent work, well worth exploring for a few hours, and probably a few times as well.