Reviews for Proust and Signs

The average rating for Proust and Signs based on 2 reviews is 3.5 stars.

Review # 1 was written on 2020-02-06 00:00:00 Kumar Srinivas Cursul ținut de autor la Oxford (în aprilie-mai 2004) a devenit un eseu util, într-un limbaj simplu, pe înțelesul nostru. Voi comenta succint o singură chestiune. Mă tem că nu există argument decisiv, care să închidă venerabila problemă / și dispută a relației dintre necesitate și hazard. În ce să credem, totuși? În înlănțuirea evenimentelor conform unei secrete necesități, întîmplarea fiind chipul ei vizibil? Sau în pura succesiune de întîmplări? În „Mizerabilii", necesitatea este o instanță impulsivă: „Cine decide rezultatul bătăliei de la Waterloo? Napoleon, Wellington sau un hazard ale cărui fire le trage Dumnezeu, după voia lui de nepătruns?" (p.63). Venerabila problemă e „rezolvată" de fiecare dintre noi printr-un fel de opțiune vitală. În nici un caz prin argumente. Devine o convingere. Unii cred în lucrarea subterană a necesității, vom vedea mai jos exemplul lui Victor Hugo, prin urmare, totul e necesar. Alții, ca Richard Rorty, de pildă, cred în succesiunea haotică a hazardurilor: totul e contingent. Îndrăznesc să afirm că-i dau crezare lui Rorty. Știu, o astfel de opinie nu-mi va aduce simpatizanți. Nimeni nu acceptă cu plăcere că e rezultatul unui hazard. Toți am dori să fim necesari (ca Nietzsche). Nu la fel gîndea și Victor Hugo, cînd a scris această frază memorabilă, în „Mizerabilii" (I, VI, I): „Oricît ne-am strădui să cioplim cît putem mai bine blocul de piatră misterios din care este făcută viața noastră, vîna neagră a destinului iese mereu la suprafață" (citat de Llosa la p.43). Așadar, nu putem scăpa din plasa necesității. Nu sîntem liberi. În eseul său, Mario Vargas Llosa comentează opțiunea romancierului francez astfel: „În lumea Mizerabililor, fatalitatea este mereu la pîndă și oamenii... scapă rareori din încercuirea ei sau îi transformă agresiunea în beneficii. Aceste coincidențe, accidente, întîlniri și rătăciri providențiale impun vieții lor direcții fatidice. Forțele lor [ale oamenilor, n. m. V. G.] par prea insignifiante ca să-și poată ‚alege' destinul... Nu s-a dovedit - nu se poate dovedi - că în realitatea reală există un destin" (p.60). Cum vedem, și Mario Vargas Llosa are oarece dubii. Dar asta nu va consola pe nimeni... P. S. Victor Hugo (1802-1885) a avut o scurtă, dar acută pasiune pentru spiritism (prin anii 1853-1854, cînd era în exil). În timpul ședințelor, a conversat cu Platon, Dante, Galileo Galilei, dar și cu măgărița lui Balaam (p.12).

Review # 2 was written on 2019-06-13 00:00:00 Carrie Leigh نقد ماریو بارگاس یوسا بر کتاب بینوایان اثر ویکتور هوگو اون یه خط که بالا نوشتم یه جوری سنگینه از نظر اعتبار اسامی داخلش که ممکنه توهم روبرو بودن با یه اثر سخت‌خوان رو ایجاد کنه ولی ابدا اینطور نیست. این کتاب مجموعه درس‌گفتارهایی هست که یوسا در دانشگاه آکسفورد درباره این اثر کلاسیک ارائه کرده و به شدت بعد از اتمام بینوایان خوندنش لازم بود یوسا کاملا بی‌طرف هم از کتاب انتقاد کرده هم تعریف. تازه علاوه بر نقد این کتاب کلی هم از شیوه‌های روایی و ادبیات داستانی گفته که خوندن این دویست صفحه رو برام جذابتر هم کرد اما خیلی خیلی خلاصه اگه بخوام از نظریاتش راجع به بینوایان بگم: ۱-نقش راوی: به عقیده یوسا راوی بینوایان نقش خداگونه داره. یعنی علاوه بر «خلق» شخصیتها و کنترل کاملا «نمایشی و تئاترگونه» بر اعمالشون، خطابه‌خوانی میکنه (خاطره میگه، پند و اندرز میده، موعظه میکنه). عنصر راوی خداگونه یا اونطور که ترجمه شده به فارسی «کاتب الهی» حداقل برای من خیلی از اون تناقض‌هایی که آزار دهنده بود رو حل کرد منظورم همون تک‌گویی‌های بسیار طولانی و بعضا بی ارتباط به داستان هست (هنوز هم معتقدم این شیوه روایت سلیقه من نیست ولی با این دید حداقل قابل توجیح میشه. کسایی که خوندن کتاب رو کاملا میفهمن منظور یوسا چی هست) ۲-شخصیتهای داستان همگی ابرانسان هستند با ویژگی‌های بزرگنمایی شده و یا خیر مطلق هستن یا شر مطلق. یوسا تقریبا با این تحلیل منو نجات داد :) اگر به پرسوناژها با این دید نگاه بشه (مثلا زان والژان یا اسقف دیئن که نماد مطلق خیر هستن یا تناردیه در جبهه مخالف) کاملا حالت نمایشی یا تئاتری میگیرن یا حتی کارتونی و یوسا میگه علت این همه اقتباس سینمایی و تئاتری و انمیشنی از این اثر هم همین اگزجره بودن شخصیتهاست و دلیل اینکه من تونستم با بخش داستانی بینوایان خیلی خوب ارتباط بگیرم ۳-این کتاب به علت دو مورد بالا مبتنی بر امر واقعی نیست و تاریخ روایت شده در کتاب کاملا مورد دستکاری راوی قرار گرفته! شاخ درآوردم از خوندن این تحلیل ولی خب واقعیت داره. گویا نه نبرد واترلو و نه قیام ۱۸۳۲ که با اون همه توضیحات توصیف شدن وجه مشترکشون با واقعیت موجود بسیار کم هست و صرفا پایه‌هایی بودن برای ایجاد داستان (خب منو بگو که اینو با جنگ و صلح مقایسه میکردم!) ۴-اما جالبترین بخش ماجرا رو نقل قول میکنم: «حماسه‌ای که او‌ در رمان روایت میکند واقعا در جهان بیرونی و عینی اعمال انسان رخ نمی‌دهد. دنیایی که چنین مفصل در رمان توصیف و از آن بهره گرفته شده است چیزی نیست بیشتر از صحنه‌آرایی برای درامی ژرف که راوی میخواهد تعریف کند: رستگاری انسان، حرکت مقاومت‌نا‌پذیر و تراژیک‌اش به سوی نیکی، نجات شیطان به دست ذات باریتعالی.» این نکاتی که گفتم خیلی خیلی خلاصه هستند و قطعا نکات جالب از نظر من. چه بسا که داخل این کتاب پر از نکات جذاب دیگه هم هست که اگر بینوایان رو خونده باشید قطعا از مرورشون لذت خواهید برد.