Reviews for The story of the daughters of Quchan

The average rating for The story of the daughters of Quchan based on 2 reviews is 5 stars.

Review # 1 was written on 2018-03-29 00:00:00 Mark Wd Thompson 14.1% "بسیار خواندنی و البته دردناک 24.68% "نگاه خانم نجم آبادی بسیار دقیق و علمی و جامعه شناسانه است و اصلا درگیر تعصبات نمیشود و عواطف وارد کار نمیشوند که همین ویژگی باعث شده این اثر واقعا کاری خواندنی و تاثیرگذار باشد" 28.21% "به گزارش "مذاکرات مجلس" پس از قرائت این تلگراف (گزارش فروش دختران قوچان به ترکمانان برای دادن مالیات) تمام اهل مجلس و تماشاچیان گریه مفصلی کردند به طوری که نمی‌توانستند خودداری نمایند و حاجی محمد اسماعیل آقا از نمایندگان تجار تهران گفت عرض می کنم بعد از این گریه، بهترین گریه ها این است که مجازات این شخص (آصف الدوله) را اکیدا از دولت بخواهید و هر کس این داغ را به دل ایرانیان گذاشت به مجازات برسد که باعث تشفی قلوب شود" " دست و پا زدن وکلای مجلس برای این که دختران و زنان اسیر را به مملکت برگردانند و ناکارآمدی نظام نوپای حکومیت و نابلدی عاملان در اجرای دموکراسی جریان در نشریات بسیار سر و صدا کرده اتفاقا که در این عکس مشهود است اما نظام کاری ازش بر نمی آمده و جنبه دردناک ماجرا همین است" 42.63% "یکی از آشنایان پیدا شد و گفت دختر فروختن در ولایات اطراف قوچان زمینه فرهنگی هم دارد. نمیدانم چقدر این حرف میتواند صحیح باشد اما این کتاب اصلا به جنبه های فرهنگی این مسئله آن هم در میان ایلات و اقوام قوچانی نپرداخته. آن چه از لحاظ فرهنگی مورد اشاره قرار گرفته بیشتر به تاثیر فرهنگی محاکمه قاصران این واقعه بر میگردد که البته بسیار هم خواندنی است" 67.95% "بخش اعظم کتاب مربوط به مذاکرات مجلس شورای در سحرگاه مشروطه است. مجلس فراهم آمده و ملت هزاران انتظار ازش دارند اما قانون هنوز فراهم نیست و ساز و کارها کند و بی اعتبار است چرا که نظام سنتی و مستبد قاجاریه را نمیتوان به این راحتی ها تکان داد. حسی که موقع خواندن مذاکرات مجلسی ها دارم واقعا یک نوع گروتسک است. از یک طرف صحبت ها جالب است. از طرفی مضحک. از طرفی به نتیجه نرسیدن و بلد نبودن دموکراسی اندوه بار است" 68.27% "فصل آخر به نقد شیوه تاریخ نویسی مورخانی که تاریخ مشروطه را به نگارش درآورده اند اختصاص دارد و خانم نجم آبادی به نادیده گرفته شدن ماجرای مهم اسارت دختران قوچان اعتراض میکند. ماجرایی که بیش از یک سال و نیم به طور جدی از طرف مردم و وکلای مجلس و جراید پیگیری میشد و چگونگی رسیدگی به این پرونده برای اولین بار برخی از خط کشی های اجتماعی ما را مشخص میکرد. به طور مثال برای اولین بار یک سردار قاجار بابت کوتاهی اش به حبس رفت" کتاب بسیار ارزشمندی است که خواندنش را به همه علاقه مندان تاریخ مشروطه توصیه میکنم. مخصوصا خواندن مذاکرات مجلس که بخش اعظم کتاب را تشکیل میدهد برای آگاه شدن از اوضاع اولین دوره مجلس شورا و به هم ریختگی اوضاع و معلوم نبودن تکلیف ارکان حکومت و سوء تفاهم ها و مقدمات تفکیک قوا و مقابله اشراف و مردم و خیلی مسائل دیگربسیار مفید است. تلخ ترین جمله ی کتاب آنجا ست که در فصل های پایانی نویسنده اعتراف میکند نهایتا این همه مذاکرات هیچ نتیجه ای نداشت و از سرنوشت زنان و دختران اسیر شده هیچ اطلاعی وجود ندارد و البته بعد اشاره میکند که یک محققی در ترکمنستان و کشورهای شمالی ایران به برخی لالایی ها که راوی غم غربت و اسیری بوده اشاره کرده افسوس و افسوس نفرین همیشگی و بی پایان بر سلسله قاجار از صدر تا ذیلشان و بر همه پادشاهان نا به کاری که در فکر خدمت به این مردم بیچاره نبودند

Review # 2 was written on 2018-11-15 00:00:00 Jamar Gooden شاید که به یادآوردن و بازگویی "حکایتِ دخترانِ قوچان" آغازی برای جبران مردنگاریِ تاریخ های کنونی انقلاب مشروطیت باشد و توجه پژوهشگران و تاریخ نگاران را به گونه ی دیگری از تاریخ نگاری معطوف دارد که زنان دیگر حاشیه ای بر متن، چند صفحه ای ضمیمه بر اصل، نباشند و با توجه به گونمندیِ فرهنگ و تاریخ دریچه های تازه ای به شناخت فرهنگ و تاریخ گشوده شود این بند که آمد از متنِ کتاب است و به گمانی نتیجه ای ست که نویسنده ی ارجمند از نگاهِ تحقیقی خود به گونه ای دیگر به فصلی از تاریخ معاصر داشته است. اما سوای از این هم کتاب دربردارنده ی نگاهی بسیار ارزشمند هست بر آغاز مجلسِ اول و درآمدهای آغاز مشروطیت برای خودم هم یکی از نکته ها ی برجسته که یافتم در کتاب، شباهت های پُر شماری هست که پس از گذرانِ دوره ی مشروطیت با اون مواجهه داریم هنوز. چه در رفتار چه در سیستم ها و چه در ارتباط این دو با هم و البته واکنش های جمعی و اجتماعی. و حتا و حتا و حتا به گمانم به بلوغی که نرسیده ایم هیچ بلکه اون کودک نوزاد رو هم دچار خفقان کردیم و کشتیم! و انگار که در طول زمان بیشتر به ژرفای تاریکی فرو رفتیم به جای رو به روشنایی رفتن و گواهش هم خواندن همین تاریخ نگاری هاست اونقدر سِیْر حوادث در اون دوران و زمان حال شباهتش زیاده که نباید تردید کرد که جامعه ی ایرانی رو می شود یک جامعه ی بدون هویتِ جمعی و حافظه ی تاریخیِ جمعی دونست. جامعه ای فراموش کار و بی رحم. جامعه ای که تنها خودش رو قصد داره نجات بده بی اونکه دستِ یاری برای دیگران دراز کنه و یا اینکه دوراندیشی داشته باشه برای کسانی که پس از او به عرصه خواهند رسید. بی خبر از اینکه همه در یک کشتی نشسته ایم و از قضا این نجات نیست که آب درون کشتی ریختنه و نتیجه هم که معلومه: غرق شدن و مدفون شدن و فراموش شدن. باری دورانِ پلشتی ها اگرچه نمی تونه دراز مدت باقی بمونه اما مساله ی نقطه ی بازگشت هم بسیار مهمه به گمانم. و بدا به احوالِ ما مردمان که داریم از نقطه ی بازگشت هم گذر می کنیم که در اون حالت دیگه هیچ روزنه ی نجاتی وجود نخواهد داشت. چون تمامِ منابع از میان رفته، آدم ها فرسوده شدند، سیستم ها ناکارآمد هستن و عملن دیگه هیچ بنیانِ محکمی وجود نخواهد داشت. بدا به اون روز که البته باز به گمانم با این روندی که داریم پی می گیریم چنان دور نخواهد بود. گرچه اینها به نظر سیاه کاری و سیاه نمایی شاید جلوه کنند ولی واقعیت چیزی ست که عناصر و حالاتش رو سالهاست داره به ما نشون میده. چه بسا این ماییم که چشم ها رو بستیم و گمانِ خام برده ایم که در گلستانی خوش آب و هوا داریم روزگار می گذرونیم. زهی تصور باطل که داریم ما و زهی خیال محال به حق باید از این نادانی ی همه چیز دانی دست برداشت تا بلکه اندک امیدی اگر باقی مونده به نجات و آغازِ دوباره برقرار بمونه و آیندگان دستِ کم هوای دیگر و تازه تری رو نفس بکشن تا گردش ایام تَبَه کند تیرگی را 1397/08/24