Reviews for Chiasms: Merleau-Ponty's Notion of Flesh

The average rating for Chiasms: Merleau-Ponty's Notion of Flesh based on 2 reviews is 4.5 stars.

Review # 1 was written on 2015-09-19 00:00:00 Derrick Walker دوستانِ گرانقدر، متأسفانه در این نقدی که از سویِ <مارکس> صورت گرفته است، فلسفهٔ آلمان را به کل موردِ انتقاد و تاخت قرار داده است.. شاید نود درصد از انتقادهایِ مارکس درست باشد.. ولی زمانی درست است که این نقد را فقط مختص به <هگل> بدانیم و مخاطبِ آن <هگل> باشد.. در صورتیکه مارکس تمامِ فلسفهٔ آلمان را همچون فلسفهٔ هگل تصور کرده است... مگر زنده یاد، فیلسوفِ بزرگوار <شوپنهاور> فلسفه اش مربوط به هگل میباشد!! یا حتی به آن شباهت دارد؟! جهان بینی و فلسفهٔ شوپنهاورِ بزرگ کجا و فلسفهٔ هگل کجا!!... جالب است بدانید که زنده یاد شوپنهاور، بارها و بارها فلسفهٔ آلمان را موردِ تاخت و تازِ نقدهایِ خویش قرار داده است... در هر حال من در این ریویو، چکیده نویسی و نقد از فلسفهٔ آلمان را برایتان نمینویسم، چراکه از حوصلهٔ شما عزیزان خارج است... تنها در زیر به بخشی از نوشته هایِ <مارکس> در این کتاب اشاره میکنم که نقدی فراگیر و مفید میباشد و لازم است تا در آن اندیشه کنیم --------------------------------------------- ‎مارکس مینویسد: مذهب افیونِ خلق است... نقدِ مذهب، انسان را از فریب میرهاند تا بیاندیشد، تا عمل کند، تا واقعیتش را همانا همچون انسانی به خود آمده و خرد بازیافته، بازنشاند. تا بر گِردِ خویش و از آنرو بر گردِ خورشیدِ راستینِ خویش بگردد... مادام که انسان بر محورِ خویش نمیگردد، مذهب تنها خورشیدِ دروغینی است که بر گردِ انسان میگردد ‎و امّا برایِ یک انقلابِ خوب که با بالا بردنِ مقام و کرامتِ انسانها همراه باشد، سلاحِ نقد نمیتواند جانشینِ نقدِ سلاح شود.. قهرِ مادی، باید با قهرِ مادی سرنگون شود، نه با قهرِ معنوی... تئوری تنها آن زمان به قهرِ مادی بدل میشود که توده ها را دریابد.. تئوری زمانی قادر است توده ها را دریابد که به انسان بپردازد.. و زمانی به انسان میپردازد که رادیکال شود... رادیکال شدن یعنی دست به ریشه بردن و ریشهٔ انسان چیزی نیست جز خودِ انسان.... نقدِ مذهب با این آموزه به پایان میرسد که برایِ انسان والاترین موجود، خودِ انسان است... تمامی چیزها و روابطی که در آن انسان، موجودی تحقیر شده، اسیر و برده، ترد شده و رانده شده و نکوهش شده است، باید به طور کلی از بین برود و نابود شود ****************************** ‎و در آخر <مارکس> نسخه ای برایِ درمانِ جامعهٔ آلمان صادر میکند و مینویسد: آلمانِ پا سفت کرده، نمیتواند انقلابی شود، مگر آنکه از ریشه تا بالا، انقلابی شود... رهاییِ آلمان، رهایی بشر است، مغزِ این رهایی فلسفه و قلبِ آن "پرولتاریا" میباشد. (عزیزانم، برایِ آشنایی با پرولتاریا، در گوگل سرچ کنید) ... فلسفه نمیتواند خود را متحقق کند، مگرآنکه پرولتاریا را براندازد. و پرولتاریا توانِ درگذشتن از خویش را ندارد، مگر آنکه فلسفه را متحقق سازد.... همانگونه که فلسفه در پرولتاریا، سلاحِ مادیِ خود را میابد، پرولتاریا نیز در فلسفه، سلاحِ معنویِ خود را خواهد یافت.. و به محضِ آنکه جرقهٔ اندیشهٔ بنیادا در این بنیادِ خامِ خلق درگیرد، رهاییِ آلمانی ها و تبدیل شدنشان به انسان، تحقق خواهد یافت --------------------------------------------- ‎امیدوارم این ریویو برایِ شما خردگرایان مفید بوده باشه ‎<پیروز باشید و ایرانی>

Review # 2 was written on 2012-05-09 00:00:00 Michael Sparacio Because I had just finished Hegel's Philosophy of Right , and because this book contained Marx's oft-quoted aphorism about religion being the "opium of the people," it seemed high time for me to dig into this lesser-known work of Marx's. As promised, the book begins in a flurry of linguistic brilliance as Marx spits out aphorism after aphorism about religion, history, and the German nation. (Though it should be said that Marx overuses the antithesis as a rhetorical device; every sentence is in the form "It is not the A of B, but the B of A," etc. etc.) The book quickly goes downhill from there. Marx'never one to be organized or to-the-point, even in his published works'left this manuscript as a rambling, messy mass of thoughts. The writing is as scatter-brained as the young thinker must have been'no central thesis is developed, and his fundamental points regarding Hegel's philosophy are distributed at random throughout. It is clearly a work in progress. What's more, I suspect Marx greatly underestimated the task he set for himself in setting out to do a line-by-line criticism of Hegel, and so wisely decided to abandon the project. Marx's central points will not surprise anyone who has read anything else by him: Hegel begins with mystical premises; Hegel is not sufficiently empirical; Hegel is a proponent of the few rather than the many, etc. Perhaps the most curious thing about Marx's criticism, however, is that does accept Hegel's dialectical mode of proceeding. In fact, so completely does Marx subscribe to Hegel's logic, that much of the book consists in Marx pointing out where Hegel didn't abide by his own system. For me, this was mildly entertaining; but it was also frustrating'as a more effective criticism of Hegel could be got by criticizing Hegel's logic itself, rather than its application. I suppose that this book's worth lay less in its contribution to Hegel scholarship (though I bet it would be a fascinating read for Hegel scholars), than as an insight into Marx as a young man. Here we see him practicing his pen at invective, dipping his toe in philosophy, and struggling to find a perspective from which to criticize the current society. It appears that Hegel alone didn't cut it; soon he moved on to economics.