Reviews for Scum of the Earth

The average rating for Scum of the Earth based on 2 reviews is 4.5 stars.

Review # 1 was written on 2009-09-26 00:00:00 Rodney Bush Scum of the Earth‬, Arthur Koestler Scum of the Earth is a memoir by Anglo-Hungarian writer Arthur Koestler, in which he describes his life in France during 1939-1940, the chaos that prevailed in France just prior to the outbreak of the Second World War and France’s collapse, his tribulations, internment in a concentration camp, and eventual escape to England, via North Africa and Portugal. It was first published in 1941. تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هفتم سپتامبر سال 2004میلادی و روز نخست بهمن ماه سال 2019میلادی عنوان: وازدگان خاک؛ نویسنده: آرتور کوستلر (کستلر)؛ برگردان: علینقی حجت اللهی؛ پوراندخت مجلسی؛ تهران، سپیده سحر، 1382؛ در 315ص؛ شابک9647101260؛ موضوع داستانهای نویسندگان اروپایی - سده 20م نظیر آن جواهرتراش «هرکولانوم (شهر رومی کوچک اما ثروتمندی بر کنارهٔ خلیج ناپل، در کامپانیای امروزی در جنوب ایتالیا، که فوران آتشفشان وزوو، در سال 79میلادی، همراه با پمپئی، توره آنونزیاتا، و استابیا نابود شد؛ امروزه شهر ارکولانو بر بخشی از بقایای شهر باستانی هرکولانیوم بنا شده‌ است)»، که وقتی زمین شکاف برمیداشت، گدازه ها میجوشید، و باران خاکستر فرو میریخت، با آرامش به کار خود مشغول بود؛ رابرت نیومن: کنار آبهای بابل به یاد همکارانم نویسندگان تبعیدی از «آلمان»؛ که پس از شکست «فرانسه»، دست به خودکشی زدند: «والتر بنجامین»، «کارل اینشتین»، «والتر هاسن کله ور»، «اتو پوهل»، «ارنست ویس»، و تقدیم به «پل ویار»؛ که بدون یاری او این کتاب نوشته نمیشد شامل: پیشگفتار، احتضار، برزخ، فروپاشی، پی آمد؛ آرتور کوستلر، در روز پنجم سپتامبر سال 1905میلادی، در «بوداپست مجارستان»؛ از پدری «مجارستانی» و مادری «اتریشی» به دنیا آمدند؛ ایشان در دانشگاه «پلی‌تکنیک وین» تحصیل کردند؛ گرایش‌های سیاسی ایشان و شرایط اجتماعی «اروپا» در سالهای نخست از سده بیستم میلادی، ایشان را به‌ سوی حرفه‌ ی روزنامه نگاری سوق داد؛ پس از فارغ‌ التحصیلی به «پاریس» و «برلین» رفتند، و در سال 1932میلادی در «آلمان» به «حزب کمونیست» پیوستند؛ «آرتور کوستلر» پس از جنگ داخلی «اسپانیا»، به‌ عنوان رمان‌نویس شهرت یافتند؛ ایشان در طول چهار سال، سه رمان سیاسی منتشر کردند، که به گفته‌ ی خودشان رمان‌های سه‌ گانه هستند: «گلادیاتورها»، «ظلمت در نیمروز» و «از ره رسیدن و بازگشتن» نامهای این سه کتاب «کوستلر» هستند؛ ایشان در کتاب «گلادیاتورها» روایتی خیال انگیز، از قیام «اسپارتاکوس»، و «شورش بردگان رومی» را بیان می‌کنند؛ ایشان این روایت را با تمرکز بر اخلاقیات انقلاب، و تأکید بر بحث هدف، و وسیله شرح می‌دهند؛ در کتاب «ظلمت در نیمروز»، همین مسائل در فضایی معاصر مطرح می‌شوند؛ و در رمان «از راه رسیدن و بازگشتن»، از بعد روان‌شناختی به آن‌ها می‌پردازند کتاب «وازدگان خاک»، انگار اتوبیوگرافی یک‌سال از زندگی نویسنده باشد...، از ماه اوت سال 1939میلادی، تا ماه اوت سال 1940میلادی ...؛ دورانی حساس، و بحرانی در تاریخ «اروپا»، و بویژه «فرانسه»، که در آنسال محل مسکونی نویسنده‌ ی کتاب بوده است؛ کتاب با مسافرت «کستلر» و دوستش، به جنوب «فرانسه» آغاز می‌شود؛ آنها به دنبال جای آرامی می‌گردند، تا در آن مکان، «کستلر» به نوشتن رمان تازه‌ اش دلمشغول شوند، رمانی که بعدها خواهیم فهمید، همان شاهکار ایشان با نام «ظلمت در نیمروز» است؛ جای مناسب پیدا می‌شود، اما رویدادهای سرنوشت‌ساز، به سرعت از پی هم می‌آیند؛ «شوروی» و «آلمان»، به توافق مهمی می‌رسند («مولوتوف» – «ریبن‌تروپ») و دست «آلمان» برای یورش به همسایگانش، باز می‌شود؛ با یورش «آلمان» به «لهستان»، کشورهای «فرانسه» و «انگلستان»، به «آلمان» اعلام جنگ میکنند و در این شرایط، «کستلر» و دوستش به «پاریس» برمی‌گردند؛ در «پاریس» پلیس، خارجیان را احضار، و بازداشت می‌کند، و این قضیه شامل «کستلر» هم می‌شود؛ او که مدتی را در زندان‌های «فرانکو» در «اسپانیا»، زیر حکم اعدام گذرانده بود، در اینجا نیز طعم زندان و اردوگاه کار اجباری را می‌چشند؛ ایشان پس از سه ماه آزاد می‌شوند، اما با نزدیک شدن نیروهای «آلمانی»، به دنبال راه فرار از «فرانسه» هستند و ...؛ تاریخ بهنگام رسانی 30/03/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Review # 2 was written on 2012-05-23 00:00:00 Stephen Murray Oh France, why must you be so full of fail? For anyone who’s a fan of Western civilization—as I am, most days—the fall of France in 1940 represents a spectacular, game-seven meltdown on the part of the home side. Born decades later and a continent away, I can still access some vicarious shame at that whole debacle. A great, modern democracy folding up like a set of Wal-Mart patio furniture – well, it’s something you never want to see, any more than you want to see your dad cry. Scum of the Earth is Arthur Koestler’s brilliant, bitter take on the French collapse. Its main theme is that 1940 was more than just a military disaster; it was a complete moral capitulation. In his view, France—sour and divided, and half in love with easeful death—was already whupped before the first panzers nosed their way out of the Ardennes. Koestler had good reason to be pissed off. Living in Paris when the war broke out, he was rounded up with hundreds of other ‘undesirable aliens’ and placed in an internment camp. Most of these men, including Koestler himself, were refugees from fascism, and asked for nothing better than to join the French army and fight the Nazis. Instead, the government let them rot in atrocious conditions and, when the Germans came, simply handed them over to the Gestapo (helpfully providing their dossiers). Koestler managed to escape to England, where he immediately sat down and wrote Scum of the Earth, at least in part as a well-deserved fuck you to France. I’ll probably have a new theory next week, but as of now, I believe that one of literature’s noblest functions is to rescue things from oblivion. Which sounds pompous, but just amounts to this: bearing witness, getting it all down. You read a book like Scum of the Earth and suddenly a whole vanished world is before you again, with its stinks and slang, its gadgets and ambience. And then there are the people: ordinary people, mostly, who leer up out of the book for a page or two, say something trivial or profound, and fade back into history. At one point, Koestler catalogues some of his fellow internees in the filthy barrack at Le Vernet: There was also the ex-Buddhist monk from Mongolia who sold postcards of nudes in Montparnasse cafes, and Balogh the Hungarian, who had been commander of a warship on the Danube and a stamp-collector, and who had been invited by King George V to London in 1912 to show his collection…There was Dessauer, the ex-rabbi and medical orderly, who wore his wristwatch on the wrist of a prosthesis which replaced his right arm; at night the prosthesis with the watch hung on a nail over his place in Barrack 33, and whoever wanted to know the time took Dessauer’s arm and carried it to the oil lamp next to the entrance. And there was Herr Birn, a German business man who had spent the four years of the Great War as a civilian prisoner in England and had learnt all the variants of the Italian opening by heart from the chess book and now, interned for a second time, learnt with the same German thoroughness the variants of the Queen’s Gambit, and yet, when it came to playing, lost every game within twenty moves. So there they are: the exotic offscourings of wartime Paris, all doomed by some combination of French malice and French inertia. But a writer remembered them and put them in a book: a tenuous afterlife, you might say, but more than most of us will enjoy.