Reviews for Jean-Jacques Rousseau: Restless Genius

The average rating for Jean-Jacques Rousseau: Restless Genius based on 2 reviews is 4 stars.

Review # 1 was written on 2013-01-21 00:00:00 Andrew Stoll Leo Damrosch is a talented biographer and Jean-Jaques Rousseau is a subject worthy of Damrosch's attention. So it is no surprise that RESTLESS GENIUS was a finalist for the National Book Award. It is a very worthwhile book. But it also disappoints. This is no fault of Damrosch'. The disappointment is due entirely to Rousseau, whose life seems to have careened between episodes of humiliation, the drudgery of continual hypochondria and wild bouts of paranoia - all of which were self-inflicted. I expected that the man who inspired generations with soaring rhetoric such as "Man is born free, and everywhere he is in chains" would have lived a life characterized by at least a modicum of dignity. But there is nothing dignified about the life Rousseau led. He seems to have been a willful, childish and small man. Among his many contradictions, he was known in his lifetime as a leading and highly original expert on the subject of childrearing. Yet, he had as many as four children with his common law wife (the total is unknown - which is telling), but put each of them up for adoption as newborns and severed all ties with them. He couldn't be bothered, it seems. His relationships with women were pathetic. Craven supplicant and selfish tyrant were roles that came naturally to him. Damrosch might have been guilty of giving more attention to this subject than warranted. There is little of interest in Rousseau's embarrassing flirtations. He also had an inexplicable run-in with David Hume, who had come to his rescue. Rousseau's writing was frequently controversial with the authorities. Some of the time, his writing was banned and he himself was subject to potential arrest. During such a period in Paris, David Hume offered to bring Rousseau to England where the censors were less powerful and Rousseau could write in peace. Rousseau accepted the offer, but once in England accused Hume of spying on him. Hume probably was not completely blameless (there is evidence he screened Rousseau's mail), but what is clear is that among their contemporaries Hume was regarded as a man of great goodwill and humor, whereas Rousseau was known to be unable to maintain relationships with others without conflict and drama. Posterity has judged that Hume was the wronged party and that Rousseau's accusations were a symptom of his chronic paranoia. Of course, Rousseau's greatest feud was with Voltaire, who seems to have despised Rousseau. Voltaire was France's great man of the Enlightenment. He was convinced that civilization, culture and education would elevate humankind to our potential if only we would embrace science and free ourselves of superstition and backward political institutions. Voltaire's point of view prevailed among the intelligentsia of France, until Rousseau began his eloquent critique of civilization and the human condition. Today, it is not clear whether the Enlightenment or the Romantic movement has had more influence on later generations. But as between Voltaire and Rousseau, there is no lack of clarity. Voltaire influenced many, but Rousseau was founder, and in many ways, the very soul of the movement that began to question and push back on the rising tide of the Enlightenment. Without Rousseau, there could be no Immanuel Kant or Karl Marx. In the pantheon of great thinkers in the Western tradition, Rousseau outshines Voltaire. And that is the point. Though I found Rousseau the man to be a great disappointment. The author of Discourse on the Sciences and Arts, Discourse on the Origin of Inequality, On the Social Contract and Emile will always be a man who deserves our attention. Damrosch did us a service by bringing Rousseau to life in RESTLESS GENIUS. We may as well know the man behind the brilliance, even if we do not like him.

Review # 2 was written on 2019-07-06 00:00:00 Johono Zana "Önyargılarla dolu bir insan olmaktansa, pardokslarla dolu bir insan olmayı tercih ederim." diyerek aslında hayatını özetleyen Jean-Jacques Rousseau'nun hayatını anlatan Leo Damrosh'un aynı adlı eseri ünlü filozofun yaşadıklarıyla davranışlarını psikolojik açıdan birbirlerine bağlayarak Rousseau'nun "İtiraflar"ının izinden giden okuduğum en net ve en akıcı biyografilerden biri. Annesinin doğumda ölmesi üzerine başta babası olmak üzere annesinin ölümünden sorumlu tutularak büyüyen Rousseau'nun hayatı aslında oldukça üzücü. Babasının sürülmesi üzerine yalnız başına büyüyen ünlü filozofun devamlı kendini babasına beğendirme çabası ve güçlü kadınlara karşı fazlasıyla utangaç tavır sergilemesiyle ne kadar izole bir çocukluk geçirdiğini anlıyorsunuz. Bakımını üstlenen kadınlardan dayak yemekten hoşlanan Rousseau'nun kaldığı bir misafirhanede bir siyahi adam tarafından taciz edilmesiyle cinselliğe ve homoseksüelliğe karşıt görüşler beslediğini görüyoruz. Fazlasıyla çekingen olmakla beraber babası sebebiyle insanlara güvenemeyen ve onları küçümseyen Rousseau'nun kusurluluk şemasıyla kendini topluma ait olmadığını belirtmesi, zaman zaman hırsızlık yapması ve doğan çocuklarının hepsini yetimhaneye bırakması da yazarın ruhsal durumunu az çok özetliyor. Müziğe karşı ilgisi olmasına rağmen bir yerden sonra edebiyata yönelerek Voltaire, Diderot ve Hume gibi yazarlarla tanışma fırsatı yakalayan, başlarda harika başlayıp fakat sonlara doğru kötü bir şekilde noktalanan ilişkileri ise Rousseau'nun paranoyak tutumuna bağlı. Buna rağmen yaşadığı olayları yazılarına aktarması sebebiyle romantik edebiyatın doğumuna sebep olan Rousseau'nun "Julie" adlı ilk eseri edebiyat tarihinde oldukça büyük bir öneme sahip. İlk önemli felsefi eseri ise zamanında çıraklık yapmasının da etkisiyle ezilmesine sebebiyet veren olayları göz önünde bulundurarak Hobbes'un aksine insanın yaratılıştan kötü olmadığını; fakat toplumun onu kötüleştirdiğini iddia ettiği "Söylev". Aslında "Söylev"le toplumun bozulmasının sebebini bilim ve sanata bağlayan Rousseau daha sonraları bu görüşünü "toplum"a çeviriyor. Uygarlığın ne kadar yıkıcı olduğunun altını çizen ilk "Söylev"den sonra odak noktasına özgürlüğe çeviren Rousseau, ikinci söylevle eşitsizlik üzerinde durmaya başlıyor ve "Toplum Sözleşmesi" başyapıtıyla dünyanın kaderini değiştiriyor. Bütün bireylerin eşit olduğunu ve egemenliğin halka ait olduğunu belirten yapıtıyla devlet yönetimi konusunda çığır açan düşünceleri okuyucuya sunan yazarın 30 sene sonra Fransız Devrimi'ni ateşlediğini belirtmek gerek. Sınıf farkı yüzünden karısıyla bir türlü evlenemeyen ve ilişkileri ortaya çıkmaması için çocuklarını yetimhaneye bırakmak zorunda kalması da eserin mimarı niteliğindeki olaylardan biri. Fransa'dan sürülmesine neden olan "Toplum Sözleşmesi"nin yanında "Emile" adlı eserine de parantez açmakta fayda var ünlü yazarın. Locke'un eğitim ile ilgili görüşlerini bir tık ileri götürerek "bir saygı, bir utanç"tan otoriteden korkmayan bir görüşe çeken Rousseau, ezber bilgiye karşı çıkarak, Spinoza'nın andıran düşünceleriyle deizmin temellerini atıyor. Kendi çocuklarını yetimhaneye bırakmasına rağmen çocuk eğitimiyle ilgili kitap yazması tabii ki yazarın çelişkilerle dolu yapısını bir kez daha okuyucuya hatırlatıyor. İlerleyen zamanlarda pişmanlığı defalarca dilen getiren Rousseau'nun telafisi niteliğindeki "Emile", aynı zamanda duygusal ilişkilere bağlı modern aile görüşünü ve mantıktan çok duygusal eğitim sistemini ortaya koyuyor. Ve son olarak "İtiraflar"la utanç verici anılarına kadar her şeyi kaleme olarak kim olduğunu ve insanların önce kendilerini tanımaları gerektiğini bizlere sunan ünlü filozofun modern otobiyografi türüne ön ayak ve Freud'a ilham olduğunu da unutmamak lazım. Görüşleri ve eserleriyle sadece edebiyat tarihini değil dünyanın kaderini de derinden etkileyen Rousseau'yu daha iyi anlayabilmek için kesinlikle okunması gereken bir eser. 05.07.2019 İstanbul, Türkiye Alp Turgut