Reviews for Climate, History and the Modern World

The average rating for Climate, History and the Modern World based on 2 reviews is 4 stars.

Review # 1 was written on 2012-03-04 00:00:00 Denise Huete From the Tablets of Sumer, Samuel Noah Kramer Sumerian literature constitutes the earliest known corpus of recorded literature, including the religious writings and other traditional stories maintained by the Sumerian civilization and largely preserved by the later Akkadian and Babylonian empires. These records were written in the Sumerian language during the Middle Bronze Age. تاریخ نخستین خوانش: چهاردهم ماه جولای سال 1971میلادی عنوان: الواح سومری؛ نویسنده: ساموئل کرامر؛ مترجم: داود (داوود) رسائی (رسایی)؛ تهران، ابن سینا ، فرانکلین، 1340؛ در 356ص؛ مصور، نقشه، عکس؛ چاپ دیگر تهران، انتشارات علمی فرهنگی، 1383؛ در هیجده و 285ص؛ شابک 9644455525؛ چاپ سوم تابستان 1385؛ چاپ چهارم علمی فرهنگی، 1391؛ شابک 9789644455520؛ موضوع کتیبه های میخی سومری؛ سومریان؛ سده ی 20م سومریان از اقوام باستانی ساکن شده در جنوب سرزمین کنونی عراق، یعنی در «میانرودان» یا همان «بین النهرین» سرزمین بین دو رود «دجله» و «فرات»؛ در شمال «خلیج فارس» بودند؛ شهرهای «سومر» یا «شومر»، شامل «اور»، «اوروک »، یا «ارخ»، «نیب پور»، و «لارسا» بوده است؛ در «سِفر پیدایش» از «کتاب مقدس»، این ناحیه را سرزمین «شنعار» نامیده اند؛ فرمانروایی «سومریان»، در «سه هزار سال پیش از میلاد» شکل گرفت و تشکیل شد؛ و در هزاره دوم (2115 سال پیش از میلاد) از بین رفت، و قلمروش از آن حکومتهای «آشور» و «بابل» گردید؛ «سومریان» در بزدیک به دوهزار و دویست وهفتاد سال پیش از میلاد، از شاهان «سامی‌» زبان امپراتوری «اکد» شکست خوردند اما زبان آن‌ها به عنوان زبانی مقدس پابرجا ماند. حاکمیت بومی سومریان بار دیگر به مدت یک سده در قالب سلسله سوم «اور (رنسانس سومریان)» در حدود سال‌های دوهطا و یکصد تا دوهزار سال پیش از میلاد پدیدار شد، اما زبان «اکدی» در آن دوران همچنان مورد استفاده قرار گرفت. شهر سومری اریدو (اریدو در دوازده کیلومتری جنوب غربی شهر اور قرار داشت) در ساحل خلیج فارس نخستین شهر جهان بود، که سه فرهنگ گوناگون در آن ترکیب شدند «کشاورزان عبیدی که در کلبه‌های آجری گلی می‌زیستند و از سامانهٔ آبیاری استفاده می‌کردند»؛ «چوپان‌های سامی‌نژاد که در چادرهای سیاه زندگی می‌کردند و گوسفند و بز می‌چراندند»؛ و «مردمان ماهیگیر که در مسکن‌های نی‌ساز در تالاب‌ها می‌زیستند و احتمالاً نیای سومریان بودند»؛ سومری‌ها قومی بودند، که خود شاخه‌ ای جداگانه از نظر نژادی، و زبانی را، تشکیل می‌دادند، و با هیچ‌ یک از اقوام امروزین خویشاوندی ندارند؛ زبان آن‌ها نیز تک‌ خانواده است، از میان همه ی هنرها، شاید عالی‌ترین دستاورد «سومریان»، ادبیات بوده باشد؛ پژوهشگران، ادبیات «سومری» را، هشت شاخه ی «اساطیر»، «داستان‌های حماسی»، «سروده ها»، «مرثیه ها»، «اسناد تاریخی»، «رسالات»، «احکام (دستورات اخلاقی)» و «ضرب المثل ها» دانسته اند نوشتارهای «سومری» در سراسر «خاور نزدیک باستان»، ترجمه و نسخه برداری شدند، و بر نوشتارهای «عبری» و «یونانی» اثر گذاشتند؛ از بین اساطیر پرشمار «سومری»، سه اسطوره به داستان‌های «عهد عتیق» شباهت دارند؛ یکی از اسطوره‌ ها داستان آدمیانی را می‌گوید، که از گل آفریده شده بودند، و در سرزمینی پربار، موسوم به «دیلمون» میزیسته اند، که در آن نه بیماری بود، و نه مرگ، ولی از آب شیرین هم خبری نبود؛ «انکی» فرمان می‌دهد، آب شیرین را از زمین، چونان نهری که از باغ بهشت جاری ست، بیرون بیاورند؛ بدینسان «دیلمون» باغی ملکوتی می‌شود؛ اسطوره ی دیگر از زنی می‌گوید، که به «انکی»، گیاهانی پیشکش می‌کند، که نفرین برایش می‌آورند، و سبب درد دنده هایش می‌شوند؛ آنگاه یک «بانوی دنده (بانویی از دنده)» برای درمان آن آفریده می‌شود؛ دو داستان دیگر «طوفان نوح» و «صبر ایوب» هستند؛ ا. شربیانی

Review # 2 was written on 2011-02-16 00:00:00 Eron Allen سومریان از اقوام باستانی ساکن داشته در جنوب سرزمین کنونی عراق یعنی میانرودان (سرزمین بین دو رود دجله وفرات) و شمال خلیج فارس بودند. ایشان از جمله در شهر باستانی بابل سکنی داشتند و تمدنی پرمایه را پی‌ریزی نمودند. شهرهای سومر/شومر عبارت بود از «اور»، «اوروک »، یا «ارخ »، «نیب پور»، «لارسا». در سفر پیدایش این ناحیه را سرزمین «شنعار» نامیده اند. حکومت آن در حدود ۳۰۰۰ ق .م . تشکیل گردید و در هزاره دوم (۲۱۱۵ ق .م .) منقرض شد و قلمرو آنان ضمیمه آشور و بابل گردید. سومری‌ها قومی بودند که خود شاخه‌ای جدا از نظر نژادی و زبانی تشکیل می‌دادند و با هیچ‌یک از اقوام امروزی خویشاوندی ندارند. زبان آن‌ها نیز تک‌خانواده است از میان همه هنرها، شاید عالی‌ترین دستاورد سومریان ادبیات بوده باشد. پژوهشگران ادبیات سومری را به هشت مقوله تقسیم کرده اند: اساطیر، داستان‌های حماسی، سروده ها، مرثیه ها، اسناد تاریخی، رسالات، احکام (دستورات اخلاقی) و ضرب المثل ها. نوشته‌های سومری در سراسر خاور نزدیک باستان ترجمه و نسخه برداری شدند و بر نوشته‌های عبری و یونانی تاثیر نهادند. از میان اساطیر متعدد سومری، سه اسطوره به داستان‌های عهد عتیق شباهت دارند. یکی از این اسطوره‌ها داستان آدمیانی را می‌گوید که از گل آفریده شده بودند و در سرزمینی پر بار موسوم به دیلمون می زیسته اند که در آن نه بیماری بود و نه مرگ، ولی از آب شیرین هم خبری نبود. انکی فرمان می‌دهد آب شیرین را از زمین، چونان نهری که از باغ بهشت جاری است بیاورند. بدین سان دیلمون باغی ملکوتی می‌شود. این اسطوره از زنی می‌گوید که به انکی گیاهانی پیشکش می‌کند که نفرین برایش می‌آورند و سبب درد دنده اش می‌شوند. آن گاه یک «بانوی دنده» برای درمان آن خلق می‌شود. دو داستان دیگر طوفان نوح و صبر ایوب هستند