Reviews for The Impact of Science on Society

The average rating for The Impact of Science on Society based on 2 reviews is 4.5 stars.

Review # 1 was written on 2016-01-16 00:00:00 Sarah Rupe ‎دوستانِ گرانقدر، این کتاب اثرِ اندیشمندانهٔ دیگری از «برتراند راسل» خردمند است و شاملِ 136 صفحه و 7 فصل میباشد... که موضوع فصل ها بدین قرار است: علم و سننِ باستانی- نتایجِ عمومی و کلی تکنیکِ علمی- تاثیرِ تکنیک علمی در حکومت- دموکراسی و تکنیک علمی- علم و جنگ- علم و ارزش ها و پایداریِ جامعۀ علمی ‎در زیر چکیده ای از آنچه در کتاب آمده است را برای شما بزرگواران مینویسم --------------------------------------------------- ‎عقایدِ خرافی و بی پایه و اساس، زندگیِ انسان را رو به نابودی برده بود... دلیلِ اغلبِ بیماری ها را سحر و جادو قلمداد میکردند،... خرابی محصول را به خشمِ خدا و کینه توزی و بدخواهیِ اجنه مرتبط میدانستند،... قربانی کردنِ انسانها را باعثِ پیروزی در جنگ و حاصلخیزی خاک و زراعت میپنداشتند...خسوف و کسوف و ظهورِ ستارۀ دنباله دار را آثارِ بلا و مصیبت و پیشگویی از محنت و بدبختی به شمارِ می آوردند... و نجات بخشِ انسانها از این خرافات، تنها پیشرفتِ علم و دانش بود و گسترشِ نظریاتِ علمی... البته این پیروزی ها در نتیجۀ بحث و مجادلۀ معینی بدست نیامد، بلکه ادامۀ طرزِ تفکرِ قدیمی امکان پذیر نبود ‎سحر و جادو و سرپرستانِ دینی، درمانِ بیماری ها را به خودشان ربط میدادند و همه کاره در بخشِ بیماری بودند... ولی از اولین پزشکانی که سعی کرد با جادوگران و دینکاران به مقابله بپردازد، «وسالیوس» بود که اولین کالبد شکافی در تاریخ را انجام داد... او را مدت ها در زندان شکنجه دادند، تا آنکه «چارلز پنجم» برایِ درمانِ خودش مجبور شد «وسالیوس» را از دستِ متعصبانِ مذهبی نجات دهد، اما پس از مرگِ «چارلز پنجم»، جامعۀ کشیشان، «وسالیوس» را مجبور کردند که برایِ توبه کردن به زیارتِ «ارض اقدس» برود... « وسالیوس» در راه با کشتی در دریا غرق شد ‎یکی از دلایلِ پیشرفتِ دانش، پیدایشِ نظریۀ «مکانیستیک» بود که با فعالیتِ اندیشمندان در قرن 17 میلادی، صورت گرفت و هنوز هم دینکارانِ نادان با این نظریه مخالفند ‎سه رکنِ اساسیِ نظریۀ «مکانیستیک» به قرارِ زیر است ‎اول: بیانِ حقایقِ علمی باید مبتنی بر اساسِ مشاهده و تجربه باشد، نه متّکی بر منابعِ غیرِ موثق و موهوماتِ تأیید نشده ‎دوم: این جهان، دستگاهی است که خود به خود عمل میکند و با سیستمِ خودکار، طبقِ قوانینِ طبیعی بر موجودیت و تحولاتِ خود ادامه میدهد ‎سوم: زمین مرکزِ دنیا نیست و چنانچه در خلقت احیاناً منظوری نهفته است، انسان منظورِ خلقت نیست، و بعلاوه باید گفت که «منظور» مفهومی است که از نظرِ علمی فاقدِ ارزش است ‎پس اولین اصل در دانش همان مشاهده میباشد، ... ارسطو بدونِ مشاهده و بدونِ دقت گفت: تعدادِ دندان هایِ زنان از تعدادِ دندانهایِ مردان، کمتر است، با اینکه دوبار ازدواج کرده بود، ولی باز هم نگاه نکرد تا اشتباهش را اصلاح کند... میگفت: چنانچه نطفۀ کودکان در زمانی که بادِ شمال میوزد، منعقد شود، کودکان سالمتر خواهند بود،... یا اینکه میگفت: برایِ نجاتِ فیل از بیخوابی باید شانۀ آنها را با نمک و روغن زیتون و آب گرم ماساژ دهید ‎ارسطو تصور میکرد اجرامِ آسمانی توسطِ خدایان حرکت میکنند، و حرکت هایِ طبیعت به دستِ ارواحِ موجوداتِ زنده صورت میگیرد ‎زمانی که انسان بدونِ علم و دانش بود، همۀ قدرت ها به خدا تعلق داشت و زمانی هم که به علم و دانش دست یافت، عاقلانه و در راه درست از آن بهره نبرد، که نتیجه اش میشود: جنگ و استبداد ‎ثباتِ جهانِ علمی را تحتِ شرایطِ زیر میتوان نگهداری و حفظ کرد ‎اول: یک حکومتِ واحد در جهان به وجود آید، که نیروهایِ مسلح را به طورِ کامل در اختیار داشته باشد، تا بدینوسیله بتواند صلح را در دنیا مستقر سازد ‎دوم: مردمِ جهان آزادانه و به طورِ کامل در رفاه و آسایش زندگی کنند، تا هیچ قسمتی از جهان به قسمت دیگر رشک و حسادت نورزد ‎سوم: در صورتِ تحققِ شرطِ دوم، از میزانِ بچه دار شدنِ خانواده ها کاسته شود، به طوری که جمعیت در تمامِ دنیا تقریباً ثابت بماند ‎چهارم: انسان ها، چه هنگامِ کار و چه به هنگامِ تفریح، بتوانند ابتکاراتِ خود را به منصۀ ظهور برسانند، و تا آنجا که سیاست و شبکۀ اقتصادیِ جامعه اقتضا میکند، قدرت بینِ انسانها تقسیم شود ‎عزیزانم، به تحقق رسیدنِ شرایطِ بالا، به این زودی ها امکان پذیر نیست، و راهِ درازی در پیش است... امّا روزی میرسد که انسانها خرافات و موهومات را دور ریخته و آنگاه میتوانند بر جنگ و فقر و گرسنگی غلبه کنند... درازیِ راه دلیل نمیشود که امیدِ به پیروزی را نادیده بگیریم و از دست بدهیم ‎امیدوارم این ریویو برایِ شما خردگرایانِ گرامی، مفید بوده باشه ‎<پیروز باشید و ایرانی>

Review # 2 was written on 2012-10-01 00:00:00 Kenneth Bloem Having finally read this book, I must say that I am at a loss to explain why so many people hate it. It's pretty much what it says on the box: Russell considers the impact of science on society, and, unsurprisingly, argues that that impact has had both positive and negative aspects. Perhaps critics are reacting to the tone, which, as usual with Russell, is disengaged and ironic; this despite the fact that he believes that what he is saying is desperately important to our continued survival, as a civilization and possibly as a species. On the positive side of the balance sheet, Russell has two main items. First, and I think most importantly to him, he argues that a scientific world-view, based on observation and logic, is better than one based on revelation and authority. Russell is a philosopher who passionately loves Truth as an abstract virtue. He prefers a system in which people strive to discover Truth ahead of one in which they believe what authority figures (kings, priests, politicians) tell them to believe. Second, he makes the obvious point that technology developed through science, in particular modern medicine, has vastly decreased human suffering over the last few hundred years. On the negative side, Russell pulls no punches when he describes how science can, and very often is, used as a tool of oppression. The more advanced technology becomes, the more it tends to concentrate power in the hands of a small elite. He makes reasonable projections about where this trend is likely to lead, and comes up with dismaying conclusions. Unless we can become less selfish, and develop a way to formulate and actually implement responsible global goals, we may not survive very much longer. Some people interpret this as arguing for the installation of a scientific world dictatorship, but I do not think the text supports that reading. Russell is simply saying that, if we don't get our act together and stop putting narrow partisan interests first, we are likely to destroy the planet. He explicitly says that he thinks the most likely outcome is that we will be unable to deviate from our current course, and that we will consequently choose death. Developments since the time of writing do not obviously invalidate his line of reasoning. As already noted, Russell likes to be ironic, and it seems to me that some people are not properly appreciating this. Please read the following key passage and decide for yourself what you think Russell's opinions are concerning the indoctrination of citizens by their governments:I think the subject which will be of most important politically is mass psychology. Mass psychology is, scientifically speaking, not a very advanced study, and so far its professors have not been in universities: they have been advertisers, politicians, and, above all, dictators. This study is immensely useful to practical men, whether they wish to become rich or to acquire the government. It is, of course, as a science, founded upon individual psychology, but hitherto it has employed rule-of-thumb methods which were based on a kind of intuitive common sense. Its importance has been enormously increased by the growth of modern methods of propaganda. Of these the most influential is what is called "education". Religion plays a part, though a diminishing one; the press, the cinema and the radio play an increasing part. What is essential in mass psychology is the art of persuasion. If you compare a speech of Hitler's with a speech of (say) Edmund Burke, you will see what strides have been made in the art since the eighteenth century. What went wrong formerly was that people had read in books that man is a rational animal, and framed their arguments on this hypothesis. We now know that limelight and a brass band do more to persuade than can be done by the most elegant train of syllogisms. It may be hoped that in time anybody will be able to persuade anybody of anything if he can catch the patient young and is provided by the State with money and equipment. This subject will make great strides when it is taken up by scientists under a scientific dictatorship. Anaxagoras maintained that snow is black, but no one believed him. The social psychologists of the future will have a number of classes of school children on whom they will try different methods of producing an unshakable conviction that snow is black. Various results will soon be arrived at. First, that the influence of home is obstructive. Second, that not much can be done unless indoctrination begins before the age of ten. Third, that verses set to music and repeatedly intoned are very effective. Fourth, that the opinion that snow is white must be held to display a morbid taste for eccentricity. But I anticipate. It is for future scientists to make these maxims precise and discover exactly how much it costs per head to make children believe that snow is black, and how much less it would cost to make them believe it is dark grey. Although this science will be diligently studied, it will be rigidly confined to the governing class. The populance will not be allowed to know how its convictions were generated. When the technique has been perfected, every government that has been in charge of education for a generation will be able to control its subjects securely without the need of armies or policemen. As yet there is only one country which has succeeded in creating this politician's paradise.Russell's book is short and still very topical. If you want to read it, there is an online version here.