Reviews for Aristotle's theory of moral insight

The average rating for Aristotle's theory of moral insight based on 2 reviews is 4 stars.

Review # 1 was written on 2020-03-18 00:00:00 I.j. White این کتاب در واقع خودش یک ریویو است بر کتاب "اخلاق نیکوماخوس" که از نخستین متون مرجع فلسفه اخلاق است پس آنچه من مینویسم در واقع ریویویی بر یک ریویو است. 1. راستش این شاید نخستین دست و پنجه نرم کردن من با یک متن کاملا فنی فلسفی بود که جنبه انتقادی هم داشت. بنابراین توصیه میکنم اگر خواستید این کتاب را بخوانید همزمان با آن یا بلافاصله بعد از خواندن آن متن اصلی کتاب اخلاق ارسطو را هم بخوانید. بعلاوه توصیه میکنم این کتاب را جمع خوانی کنید و در مورد آن باحثه کنید چون چنین متونی فقط به این شکل از هضم رابع شما میگذرند و در جانتان مینشینند. آخرین پیشنهادم هم این است که یک نفس و بدون وقفه این کتاب را بخوانید (نه این طور شلخته و پاره پاره که من خواندم) چون واقعا مباحث به هم مرتبط هستند شدیدا. و نکته بعدی آن که اگر با منطق آشنا باشید قطعا بهره بیشتری از کتاب خواهید برد 2. با خواندن این کتاب این احساس ممکن است به شما دست بدهد که با خودتان بگویید "پس همه چیز زیر سر ارسطو است! ما داریم در جهانی "ارسطویی" زندگی میکنیم و هنوز چیزی چندان تغییر نکرده." 3. نویسنده سعی کرده در موارد مختلف با وضعیتی هایی که ارسطو مطرح میکند مثالهایی امروزی بیاورد که بسیار به روشن شدن تصویر ذهنی کمک میکند و از آن جالب تر آن که اگر دستی به قلم داشته باشید ترغیب میشوید خودتان موقعیت های تازه ای طراحی کنید که "قضاوت اخلاقی" در آنها احتیاج به درنگ دارد. "پرسشی که به نگارش اخلاق نیکوماخوسی می انجامد این است که "خیر اعلی" یا بهترین خیر برای انسان‌ها کدام است؟" نویسنده واژه یونانی "ایودایمونیا" را عمدا ترجمه نمیکند زیرا معتقد است یافتن معادل انگلیسی برای آن ساده نیست ولی مترجم فارسی مسامحتا میگوید میتوانیم "سعادت" را به جای آن بنشانیم. به هر حال آنچه مشخص است این است که همه انسان ها به دنبال یک زندگی ایودایمون هستند. سپس ارسطو وارد مبحث فضایل خلقی میشود نظیر شجاعت و اینجا همانجایی است که فرضیه مشهور ارسطو مطرح میشود که هر فضیلتی حد وسط دو خلق است. مثلا دست و دلبازی حد وسط ولخرجی و خساست است. فضایل خلقی با تمرین و تکرار حاصل میشوند و تبدیل به ملکات میشوند بنابراین: "یکی از ادعاهای بحث برانگیز ارسطو این است که آدمیان مسئول خلقی هستند که واجد آن اند. بنابراین، انسان فضيلتمند را باید به سبب ځلق فضیلتمندانه اش تحسین کرد و انسان رذیل را باید به سبب ځلق ناخوشایندش نکوهش کرد. استدلال او این است که ځلق محصول اعمالی است که تکرار می شوند: اگر آن اعمال اختیاری انجام شوند، ملكة خلقی مکتسب نیز آزادانه حاصل می شود." اما مسئله حسن فاعلی یا نیت نیز مطرح است و ارسطو در اینجا از شخص "انکراتس" نام میبرد که کار صحیحی را انجام میدهد بدون آن که هدف فضیلتمندانه ای داشته باشد: "برای آن که عملی فضیلتمندانه باشد کافی نیست که مطابق آنچه درست است باشد؛ بلکه همچنین باید مبین ملکه خلقی درست شخص باشد. همان طور که گفتم جستجوی "خیر اعلی" موضوع این کتاب است و به نظرم این ایده خیلی افلاطونی است. در ادامه از جمله بصیرت های درخشانی که ارسطو به ما میدهد این است که: "تنها به یک طریق می‌توانیم شریف باشیم اما به طرق گوناگون می توان بد بود" در ادامه ارسطو درباره "تصمیم" بحث میکند و ارزش آن را در نسبتی که با حسن فاعلی و نیت خیر دارد میداند. کمیت در تصمیم اهمیت ندارد و در عمل دارد بنابراین کمیت مهم نیست. نویسنده به موقع مثال پیرزنی را میزند که در کلیسا چند سکه را که تمام دارایی او بود انفاق کرد و این ارزشمندتر از اعانات فراوان سرمایه داران بود: "فضیلت حالتی است که از تصمیم ها نشئت می گیرد وقتی که عمل سخاوتمندانه انجام میدهم، تصمیم گرفته ام که این عمل را انجام دهم و آن را به طور خودکار یا بدون تصمیم انجام نداده ام. ارسطو مدعی است که تصمیم در نسبت با عمل راهنمای بهتری برای تشخیص ځلق عامل است." و "ارسطو دو خصلت دیگر را در شخص سخاوتمند تشخیص می دهد. نخست اینکه شخص سخاوتمند ثروت را از محل نادرست کسب نمی کند، چون گرچه او ارزش ثروت را می داند، ثروت را ارجمندتر از زیبا نمیداند. دوم آنکه ابراز سخاوت به میزان بخشش بازبسته نیست، بلکه به ملکه دهنده بستگی دارد" یکی از عمیق ترین م جذاب ترین بخش هی کتاب بحث درباره "آکراسیا" یا بی ارادگی منتج به "خطا" است. جایی که ایده ارسطو در برابر سقراط قرار میگیرد و به نظرم ایده ارسطو خیلی ظریف تر است. اینجا است که من و شما از خود میپرسیم آیا اما بوآری یا آنا کارنینا واقعا خطا کار بودند؟: "ارسطو بر آن است که ما مسئول ځلق فضیلتمندانه یا رذیلانه ای هستیم که در خود می پروریم. در نظر ارسطو، درست همان گونه که فضیلتمندانه عمل کردن «در اختیار ماست» عمل رذیلانه نیز در اختیار ماست . این موضع آشکارا در مقابل موضع سقراط است. سقراط بر آن بود که «هیچ خردمندی باور نمی کند که کسی با اختیار مرتکب خطا شود یا با اختیار مرتکب عمل شرورانه یا شرم آوری شود»" از بخش های دیگر کتاب بحث درباره "حکمت عملی" و "فن" است. ارسطو تفاوت این دو را در این میداند که فن هدفش تولید است اما "حکمت عملی" هدفش خوب عمل کردن در موارد جزئی است: "اگر کسی از عقل خود برای دست یافتن به امری بسیار بد بهره بگیرد، باید حکمت عملی او را انکار کنیم. شخصی را تصور کنید که شناختش از احساسات و آرزوهای انسانی را به کار می بندد که شخصی دیگر را فریب دهد تا پولش را تصاحب کند. بدین سان، نکته موردنظر ارسطو این است که فن مستلزم آن نیست که غایتی که فرد متوجه آن است زیبا باشد؛ حال آنکه حکمت عملی مستلزم آن است که فرد متوجه زیبا باشد چون حکمت عملی یک «فضیلت» است." بحث بسیار مفید دیگر کتاب درباره لذت است که اگرچه بسیار درگیر کننده و تفکربرانگیز است متاسفانه در آن ارسطو موفق نمیشود تکلیف ما را با لذت ها مشخص کند . البته او قبلا در ابتدای کتاب توضیح داده که "در رابطه با لذائذ باید محتاط باشیم" اما اینجا میگوید یکی از نشانه های زندگی فضیلتمندانه آن است که فرد از فعالیت خود لذت می برد. در ادامه همین بحث "دوستی" مطرح میشود که یکی از بزرگترین لذائذ زندگی شمرده میشود و میدانیم که بعد از ارسطو اپیکور نیز آن را در دسته برترین لذتها گنجاند. ارسطو انواع روابط دوستانه را برمی رسد: "باید در نظر داشت که اگر ارسطو مدعی است که هم لذت دوستان هم فایده دوستان کاملاً خود محور هستند و فقط اشخاصی که کاملاً فضیلت مند هستند می‌توانند روابطی دیگرگون داشته باشند او در خصوص قابلیت‌های تقریباً همه انسان‌ها دیدگاهی کاملاً سخت گیرانه اتخاذ می‌کند این نتیجه ای ناامیدکننده است." یکی از ایده های بحث برانگیز کتاب که نهایتا برای من چندان روشن نشد بحث "حب نفس" است. او از طرفی مدعی است که حب نفس یک فضیلت است و از طرفی معتقد است فرد فضیلتمند هیچ کاری را برای خاطر خودش انجام نمیدهد و فقط به خاطر "زیبا" انجام میدهد "ارسطو این مطلب را درست می داند که ما بیش از همه دوست دار خودمان هستیم و هر چه بیشتر این چنین باشیم فضیلت مند تر هستیم اما او این تصویر ناامید کننده از روابط اجتماعی را رد می‌کند که هر نیکوکاری صرفاً ریاکاری است و هر خیرخواهی فقط ظاهرسازی است" در پایان کتاب هم نظرات سه اندیشمند متاثر از ارسطو یعنی توماس آکوئیناس، جان استوارت میل و انسکوم بررسی میشود که فقط باب مطالعه برای علاقه مندان باز شود. کتاب خیلی خوبی بود و اگر ایزد منان یاری کند در سال 99 علاوه بر خواندن خود اخلاق نیکوماخوسی این کتاب را هم مجددا مرور خواهم کرد. از انتشارات خوب ترجمان بابت ترجمه این کتاب قدردانی میکنم الآن دیدم اواخر مرداد خواندنش را شروع کرده م و 28 اسفند تمام کرده م. چقدر افتضاح آن هم برای متن فلسفی

Review # 2 was written on 2013-09-01 00:00:00 Brittany Swank Ancient Greek philosopher Aristotle postulates the highest human good is eudaimonia or what is loosely translated into English as happiness. And a substantial component in the path to such human happiness is acting with the appropriate virtues over the course of an entire lifetime. The details of these Aristotelean teachings form the Nicomachean Ethics, one of the most influential works in the entire history of Western Civilization. As a way of sharing but a small example of Aristotle’s extensive philosophy outlined in these pages, I will focus on Book IV Chapter 8 where the eminent Greek philosopher addresses the virtue of being witty, sensitive to others, discerning and perceptive, particularly when we are at our leisure. Here are six Aristotle quotes and my brief accompanying comments: “Since life includes rest as well as activity, and in this is included leisure and amusement, there seems here also to be a kind of intercourse which is tasteful; there is such a thing as saying- and again listening to- what one should and as one should.”--------- Aristotle’s focus on time spent outside of work, what we nowadays refer to as ‘leisure time’, makes this section of his ethical teachings particularly relevant for us today, most especially since we are bombarded by a nonstop barrage of advertisements, store signs, billboards, Muzak, etc. etc., some subtle, many not so subtle. “The kind of people one is speaking to or listening to will also make a difference.” --------- Very important who we associate with both at work and outside of work. Aristotle is optimistic that we can actively participate in society and exercise discrimination as we develop wisdom to speak as we should and listen as we should. In contrast, another Greek philosopher, Epicurus, was not so optimistic on this point. Epicurus judged conventional society as blind and dumb, particularly as it pertains to men and women expounding values regarding such things as riches and fame and what constitutes our true human needs. The answer for Epicurus: withdraw into a separate community with like-minded friends and philosophers. “Regarding people’s views on humor there is both an excess and a deficiency as compared with the mean. Those who carry humor to excess are thought to be vulgar buffoons, striving after humor at all costs, and aiming rather at raising a laugh than at saying what is becoming and at avoiding pain to the object of their fun while those who can neither make a joke themselves nor put up with those who do are thought to be boorish and unpolished.” -------- Sounds like Aristotle attended the same junior high school and high school as I did. Again, he is optimistic that someone who aspires to philosophic excellence, virtue and the mean (maintaining a middle position between two extremes) can live among buffoons and boors without being pulled down to their level. The question I would pose to Aristotle: What happens when we live in an entire society dominated by vulgar buffoon and uptight boors, where the buffoons and boors set the standards for what it means to be human? Particularly, what happens to the development of children and young adults? “But those who joke in a tasteful way are called ready-witted, which implies a sort of readiness to turn this way and that; for such sallies are thought to be movements of the character, and as bodies are discriminated by their movements, so too are characters.” ---------- “I had an opportunity to see the Dalai Lama speak. You will be hard pressed to find someone with a more lively sense of humor. If you haven’t seen him speak, you can check out Youtube. “The ridiculous side of things is not far to seek, however, and most people delight more than they should in amusement and in jestingly and so even buffoons are called ready-witted because they are found attractive; but that they differ from the ready-witted man, and to no small extent, is clear from what has been said.” ---------- Ha! So Aristotle sees, in fact, how buffoonery can easily lapse into the social norm. Thus our challenge is how to retain our integrity when surrounded by slobs and buffoons. “To the middle state belongs also tact; it is the mark of a tactful man to say and listen to such things as befit a good and well-bred man; for there are some things that it befits such a man to say and to hear by way of jest, and the well-bred man's jesting differs from that of a vulgar man, and the joking of an educated man from that of an uneducated.” ---------- Aristotle’s overarching observation on how the wisdom of the middle way between two extremes applies here – not good acting at either extreme, being a boor or being a buffoon. Unfortunately, speaking and otherwise communicating in a buffoonish or boorish way is in no way restricted to the uneducated or dull – I’ve witnessed numerous instances of buffoonery and boorishness among the highly educated and intellectually astute. The entire Nicomachean Ethics is available online: