Reviews for The Unnamable

The average rating for The Unnamable based on 2 reviews is 4.5 stars.

Review # 1 was written on 2014-09-13 00:00:00 Angel Flores L'Innommable = The Unnamable (The Trilogy #3), Samuel Beckett The Unnamable is a 1953 novel by Samuel Beckett. It is the third and final entry in Beckett's "Trilogy" of novels, which begins with Molloy followed by Malone Dies. It was originally published in French as L'Innommable and later adapted by the author into English. Grove Press published the English edition in 1958. Carter, a weird fiction writer, who is likely the Randolph Carter who features in some of Lovecraft's other tales such as "The Statement of Randolph Carter", meets with his close friend, Joel Manton, in a cemetery near an old, dilapidated house on Meadow Hill in the town of Arkham, Massachusetts. As the two sit upon a weathered tomb, Carter tells Manton the tale of an indescribable entity that allegedly haunts the house and surrounding area. He contends that because such an entity cannot be perceived by the five senses, it becomes impossible to quantify and accurately describe, thus earning itself the term unnamable. عنوانها: «نام ناپذیر»؛ «ننامیدنی»؛ اثر: ساموئل بکت؛ تاریخ نخستین خوانش: چهاردهم ماه سپتامبر سال 2014میلادی عنوان: نام ناپذیر؛ اثر: ساموئل بکت؛ مترجم: سهیل سمی؛ مشخصات نشر تهران، ثالث، 1392، در 222ص، شابک 9789643809089؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه سده 20م؛ این ترجمه از متن انگلیسی به فارسی برگردان شده است عنوان: ننامیدنی؛ اثر: ساموئل بکت؛ مترجم: مهدی نوید؛ نشر، تهران، چشمه، 1394؛ در 348ص؛ شابک 9786002291967؛ چاپ دوم 1395؛ چاپ سوم 1396؛ چاپ چهارم 1397؛ ساموئل بارکلی بکت، نویسنده، شاعر و نمایشنامه‌ نویس «ایرلندی»، و برنده ی جایزه نوبل ادبیات، ده‌ها سال، در «پاریس» به صورت مهاجر زیستند، و بسیاری از آثار خویش را، به زبان «فرانسوی» بنگاشتند؛ از ایشان به همراهی «اوژن یونسکو»، به عنوان یکی از پایه‌ گذاران، و نظریه‌ پردازان تئاتر «ابزورد»، نام ‌می‌برند نقل از متن ننامیدنی: (حالا کجا؟ حالا کی؟ حالا کِی؟ بی هیچ پرسشی؛ من، میگویم من؛ بی هیچ باوری؛ پرسشها، فرضیه ها، اینها را میگویم این؛ ادامه میدهم، پیش میروم، به این میگویم ادامه، به این میگویم پیش رفتن؛ میشود که یک روز، همچنان که ادامه مییابد، یک روز فقط بمانم، در کجا، به جای رفتن، به روال قدیم، برای گذران روز و شب در جایی هرچه دورتر، دور نبود؛ شاید اینگونه آغاز شد؛ فکر میکنی فقط استراحت میکنی، بهتر است وقتی کار کنی که زمانش برسد، یا بی هیچ دلیلی، و کمی بعد میبینی که قدرت نداری اصلاً باز کاری کنی.؛ مهم نیست چطور این اتفاق افتاد.؛ این، میگویم این، نمیدانم چه.؛ شاید دست آخر فقط به چیزی رضایت دادم.؛ اما هیچکاری نکردم.؛ انگار صحبت میکنم من، این من نیست، درباره ی من، درباره ی من نیست.؛ این چند ملاحظه ی کلی برای آغاز کار.؛ چه کنم، چه باید بکنم، چه میبایست بکنم، در موقعیت من، چگونه پیش بروم؟ با سرگشتگی ای ساده و محض؟ یا با تایید و انکارهایی که به محض به زبان آوردن باطل میشوند، یا زودتر یا دیرتر؟ به طور کلی.؛ باید ترفندهای دیگری وجود داشته باشد.؛ وگرنه به تمامی مایوس کننده میشد.؛ اما به تمامی مایوس کننده است.؛ باید قبل از پیشتر رفتن، باز هم پیشتر رفتن، تذکر بدهم که من میگویم سرگشتگی بدون آنکه بدانم معنایش چیست.؛ آیا میتوان شکاک بود به جای ناآگاه؟ نمیدانم.، با بله ها و نه ها متفاوت میشود، همچنان که جلوتر میروم به سویم بازمیگردند، و چه میکنم، مثل یک پرنده، روی همه شان بدون استثنا کثافت میکنم.؛ انگار واقعیت، اگر بتوان در موقعیت من از واقعیتها حرف زد، این بود که نه تنها باید از چیزهایی حرف بزنم که نمیتوانم درباره شان حرف بزنم، بلکه، که حتا بسیار جالب توجه تر است، بلکه من، که اگر بشود حتا بسیار جالب توجه تر است، که من، فراموش کردم، مهم نیست؛ و در عین حال ملزمم به صحبت کردن؛ هرگز ساکت نمیشوم. هرگز.؛ تنها نمیمانم، در آغاز.؛ البته تنهایم.؛ تنها.؛ این زود گفته میشود.؛ چیزها باید زود گفته شوند.؛ و چگونه میتوان، در چنین ظلمتی، مطمئن بود؟ همدمی دارم؛ در آغاز.؛ چندتایی عروسک.؛ بعد میپراکنمشان، به هر سو، اگر بتوانم.؛ و چیزها، چه برخورد مناسبی باید نسبت به چیزها اتخاذ کرد؟ و، در وهله ی نخست، آیا واجب اند؟ چه پرسشی.؛ اما توهماتی دارم، چیزها قابل پیش بینی اند.؛ بهترین کار این است که از پیش، در این زمینه، هیچ تصمیمی نگیری؛ اگر چیزی پیش آمد، به هر دلیلی، در نظر بگیرش.؛ هر جا که آدمها هستند چیزها هم هستند، این طور میگویند.؛ آیا یعنی وقتی اولی را پذیرفتی ناگزیری دومی را هم بپذیری؟ زمان ثابت میکند.؛ چیزی که باید از آن حذر کرد، نمیدانم چرا، روح نظم و ترتیب است.؛ آدمها با چیزها، آدمها بدون چیزها، چیزها بدون آدمها، چه فرقی میکند، دلم را خوش میکنم که پراکندنشان خیلی طول نمیکشد، هر وقت قصد کنم، به هر سو.؛ چگونگیش را نمیدانم.؛ بهترین کار نیاغازیدن بود.؛ اما باید آغاز کنم.؛ به عبارت دیگر باید ادامه دهم.؛ شاید در انتها غرقِ ازدحام شدم.؛ در آمدوشدهای لاینقطع، فشار و هیاهوی حراجی.؛ نه، خطری نیست.؛ از آن.؛ مالون آنجاست؛ از سرزندگی فانیش چیزی به جا نمانده است.؛ در فواصل، بی تردید ثابت از مقابلم میگذرد، مگر اینکه این من باشد که از مقابلش میگذرد؛ نه، یکبار برای همیشه، حرکت نمیکنم. او میگذرد، ساکن.؛ منتها در مورد «مالون» چیز زیادی نیست، هیچ امیدی به او نیست.؛ شخصاً قصد ندارم کسل و کلافه شوم.؛ حین تماشای گذارش بود، که به فکر افتادم، آیا سایه داریم.؛ ناممکن است گفتنش.؛ از نزدیکم میگذرد، از چند فوتی ام، به کندی، دائماً در همان مسیر.؛ تقریباً مطمئنم که خودش است.؛ کلاه بی لبه اش، تردیدی به جا نمیگذارد.؛ با دو دست چانه اش را نگه داشته است.؛ بی یک کلمه حرف میگذرد.؛ احتمالاً نمیبیندم. یکی از همین روزها بازخواستش میکنم.؛ میگویم، نمیدانم، چیزی میگویم، به وقتش فکر میکنم چه بگویم.؛ اینجا روز وجود ندارد، اما از این تعبیر استفاده میکنم.؛ از کمر به بالا میبینمش، تا جاییکه به من مربوط است، او در کمر متوقف میشود.؛ بالاتنه شق ورق است.؛ اما نمیدانم آیا روی پاهایش ایستاده، یا روی زانوانش.؛ شاید هم نشسته باشد.؛ از نیم رخ میبینمش.؛ گاهی از خود میپرسم نکند این «مالوی» است.؛ شاید «مالوی» است، با کلاه «مالون» بر سر.؛ اما منطقیتر است فرض کنیم که این «مالون» است، با کلاه خودش بر سر.؛ وای نگاه کن، اولین چیز، کلاه مالون؛ لباس دیگری نمیبینم.؛ شاید «مالوی» اصلاً اینجا نیست.؛ میتوانست، بدون اطلاع من، اینجا باشد؟ بی شک این مکان وسیع است.؛ نورهای متناوب و ضعیف، نوعی فاصله را القا میکنند.؛ راستش یقین دارم که همه شان این جایند، دست کم از «مورفی» به بعد، یقین دارم همه مان اینجاییم، اما تا به حال فقط «مالون» را دیده ام.؛ فرضیه ای دیگر، آنها اینجا بودند، اما دیگر اینجا نیستند.؛ به روش خودم وارسی اش میکنم.؛ آیا گودالهای دیگری هست، پایینتر؟ از گودال من به کدامشان میتوان دست یافت؟ این وسواس لعنتی نسبت به عمق.؛ آیا جاهای دیگری هست که برایمان کنار گذاشته اند و این یکی گودال که در آنم، با «مالون»، فقط هشتیِ ورودیشان است؟ فکر کردم که مقدمات را انجام داده بودم.؛ نه نه، همه یکسره در اینجا بوده ایم، همه یکسره در اینجا میمانیم.؛ این را میدانم.؛ پرسش دیگری نیست.؛ آیا اینجا نقطه ی پایان غیبت نیست؟ روزی میآید که دیگر «مالون» از مقابلم نگذرد؟ روزی میآید که «مالون» از مقابل محلی بگذرد که در آن بودم؟ روزی میآید که یکی دیگر از مقابلم بگذرد، از مقابل محلی که در آن بودم؟ درباره ی این قضایا نظری ندارم.؛ اگر از عاطفه تهی نبودم ریشش مرا غرق ترحم میکرد.؛ ریشش آویزان است، از دو سوی چانه، در دو کلاف درهم پیچیده که درازای متفاوت دارند.؛ آیا من هم زمانی این گونه میگشتم؟ نه، من همیشه اینجا نشسته ام، درست در همین محل، دستهایم روی زانوانم، مانند جغدی شاخدار و بزرگ در قفس به روبرو خیره شده ام.؛ اشک از چشمانم که پلک نمیزنند روی گونه هایم سرازیر است.؛ چه باعث شده که اینطور گریه کنم؟ گاه و بیگاه.؛ هیچ چیزِ حزن انگیزی، در اینجا نیست.؛ شاید مغز مایع شده است.؛ شادیهای گذشته در هر حال از حافظه ام پاک شده اند، اگر فرض کنیم که اصلاً شادی ای در آنجا بوده است.؛ اگر کارهای طبیعی دیگری را به انجام میرسانم ندانسته است.؛ چیزی هرگز عذابم نمیدهد.؛ و با اینحال در عذابم.؛ از زمانیکه اینجایم اصلاً چیزی تغییر نکرده است.؛ اما جرئت نمیکنم نتیجه بگیرم، که به این دلیل چیزی اصلاً تغییر نمیکند. باید سعی کنیم و ببینیم این مسائل به کجا منجر میشوند.؛ اینجا بوده ام، از زمانی که بودنم را آغازیدم، حضورم در جایی دیگر را گروههایی دیگر انتخاب کرده اند.؛ همه چیز پیش رفته است، همه در این مدت، در نهایت آرامش، در کاملترین شکل نظم و ترتیب، سوای یکی دو اظهاری که معنایشان از ذهنم میگریزد.؛ نه، فقط معنایشان نیست که از ذهنم میگریزد، معنای خودم هم به همان اندازه از ذهنم میگریزد.؛ اینجا همه چیز، نه، نمیگویمش، قدرتش را ندارم.؛ بودنم را به هیچ کسی مدیون نیستم، این آتش ناچیز از آنهایی نیست که نورانی کند، یا شعله ور شود.؛ «مالون» نه به جایی رفته، نه از غیب پیدایش شده، فقط میگذرد.؛ این تصورات درباره ی اجداد، درباره ی خانه هایی که شبها چراغ در آن روشن میشود، و از این قبیل، از کجا به ذهنم میآیند؟ و تمام این پرسشها که از خود میکنم.؛ این به معنای کنجکاوی نیست.؛ نمیتوانم سکوت کنم.؛ در مورد خودم نیاز ندارم هیچ چیز بدانم.؛ اینجا همه چیز روشن است.؛ نه، همه چیز روشن نیست.؛ اما سخن باید ادامه پیدا کند.؛ بنابراین کسی ابهامات را ابداع میکند.؛ بلاغت.؛ مثلاً این نورها، که ملزم نیستم هیچ منظوری داشته باشم، چه چیزشان اینقدر غریب است، اینقدر اشتباه است؟ بی نظمیشان است آیا، ناپایداریشان، درخشششان که لحظه ای شدید است، و لحظه ی بعد ضعیف، اما هرگز بیشتر از نور یکی دو شمع نمیشود؟ «مالون» با وقت شناسی خود کارش حاضر و غایب میشود، همیشه با همان فاصله، با همان سرعت، در همان مسیر، با همان وضع.؛ اما درخشش نورها واقعاً قابل پیش بینی نیست.؛ تنها میتوان گفت که برای چشمانی کمتر بینا از مال من، احتمالاً نادیده میماندند.؛ اما آیا حتا برای من هم گاهی اینطور نیست؟ شاید بی تزلزل و ثابت باشند، و درک نامنظم من، موجب ناپایداریشان میشود.؛ امیدوارم فرصتی داشته باشم تا باز هم به این پرسش برگردم.؛ اما بدون درنگی بیشتر اشاره میکنم، برای اطمینان از انجام چنین کاری، که من به این نورها تکیه میکنم، همانطور که واقعاً به تمام منابع مشابه دیگرِ سردرگمیِ باورکردنی تکیه میکنم، تا کمکم کنند، ادامه بدهم، و حتا شاید نتیجه بگیرم.؛ از سر میگیرم، چاره ی دیگری ندارم.؛ کجا بودم؟ آها بله، آیا میتوانم از نظم بی عیب و نقصی که تا به امروز، بر اینجا حکمفرماست به این نتیجه برسم، که وضعیت همیشه این چنین است؟ البته که میتوانم.؛ اما تنها این واقعیت که دارم چنین چیزی را از خودم میپرسم مرا به فکر میاندازد.؛ بی فایده است به خودم بگویم که تنها هدفش این است که باعث آهسته سخن گفتن شود، این توصیف عالی راضیم نمیکند؛ آیا این منم که اسیر دغدغه ای واقعی شده ام، اسیرِ، به قول معروف، نیاز به دانستن؟ نمیدانم.؛ از راه دیگری بررسیش میکنم.؛ اگر قرار باشد روزی تحولی حاصل شود، تحولی ناشی از اصل آشوبی که از پیش حاضر بوده، آنوقت چه؟ اینطور به نظر میرسد که بسته به ماهیت تغییر دارد؛ نه، اینجا تغییر به تمامی ویرانگر است، و مرا، بلافاصله، بازمیگرداند به قیل و قالها.؛ از راه دیگری بررسیش میکنم. به واقع از وقتی که در اینجا هستم چیزی تغییر نکرده است؟)؛ پایان نقل تاریخ بهنگام رسانی 09/08/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Review # 2 was written on 2015-06-15 00:00:00 Paul Chee The Unnamable Samuel Beckett A masterpiece from Samuel Beckett, though may be a bit awkward to read,could be indecipherable at times but after a while you move with the flow and get consumed by it; it would be felt like a novel that does not have any plot, only some disjointed images which would stay in your mind. The book is not a prose actually rather it can be said as a long dazzling poem on the very human existence. The Unnameable, where the dilemmas, which were brought up by the author in Molloy and Malone Dies, finally come along here. The starting lines themselves set the tone for the book, Where now? When now? Unquestioning. I, say I. Unbelieving. Questions, hypothesis, call them that. Keep going, going on, call that going, call that on. Can it be that one day, off it goes on, that one day I simply stayed in, in where, instead of going out, in the old way, out to spend day and night as far away as possible, it wasn't far. Perhaps that is how it began. There are only thoughts thinking themselves, ever babbling around but never moving forward. The narrative of the books is also not reliable, just like narrator, which keeps on changing throughout the book from first person to third. The narrator, or rather self-immersive narrator, of the book goes with its title and is unnamable in true self, who is unreliable and just shares his thoughts, immobile for eternity, uncommunicative, always curious about words themselves but not their meanings. But the absurd! Of me whom they have reduced to reason. It is true poor Worm in not to blame for this. That's soon said. But let me complete my views before I shit on them. For if I am Mahood, I am Worm too, plop. Or if I am not yet Worm, I shall be when I cease to be Mahood, plop. Unfortunately I am afraid, as always, of going on. For to go on means going from here, means finding me, losing me, vanishing and beginning again, a stranger first, then little by little the same as always, in another place, where I shall say I have always been, of which I shall know nothing, being incapable of seeing, moving, thinking, speaking, but of which little by little, in spite of these handicaps, I shall begin to know something, just enough for it to turn out to be the same place as always, the same which seems made for me and does not want me, which I seem to want and do not want, take your choice, which spews me out or swallows me up, I'll never know, which is perhaps merely the inside of my distant skull where once I wandered, now am fixed, lost for tininess, or straining against the walls, with my head, my hands, my feet, my back, and ever murmuring my old stories, my old story, as if it were the first time The book could be said as a well crafted voice of suffering, oppression of humanity through a un-namable character, whose existence itself is only a huge cry in dark solitude. The book ponders upon various problems of existence- solitude, human suffering- even the very problem of existence itself- meaning of existence, problem of one's ontological loneliness and nothingness of life; the narrator succeeds in scaling down his need - from wanting to reach his mother, to wanting to die, to wanting to stop speaking, which in essence is stripping of humanity to the core problems of life, to the core of life itself to know what is down there. Yet amid all the evidence that life is meaningless, hopeless, full of despair, anguish, one must go on. The book could be called as a representative of human consciousness trying to come to terms with its existence by telling itself stories featuring itself as hero of its own fictions, it resorts to paradox to describe the paradoxical nature of human consciousness divided within itself. ....there was never anyone, anyone but me. anything but me, talking me to me, impossible to stop, impossible to go on, but I must go on, I'll go on, without anyone, without anything, but me, but my voice, that is to say I'll stop, I'll end, it's the end already, short-lived, what is it, a little hole, you go down into it, into the silence, it's worse than the noise, you listen, it's worse than talking, no, not worse, no worse, you wait, in anguish, have they forgotten me, no, yes, no someone calls me, I crawl out again, what is it, a little hole, in the wilderness. Beckett has worked on Postmodernist themes in ''The Unnamable'' as it could said to be based upon post-structuralist literary theory; whose characteristic is abandonment of grand narratives and unification of all knowledge. The novel is almost without "significant" event; its subject is itself, the narrating voice creating a world out of language. Before, between and after the jabber of words that constitute the fiction is silence. ...all these stories, these stories about paralytics, all are mine, I must be extremely old, or it's memory playing tricks, if only I knew id I've lived, if I live, if I'll live, that would simplify everything, impossible to find out, that's where you'are buggered, I haven't stirred, that's all I know, no I know something else, it's not, I always forget that, I resume, you must resume, never stirred from here, never stopped telling stories, to myself, hardly hearing them, hearing something else, listening for something else, wondering now and then where I got them from, was I in the land of the living, were they in mine, and where, where do I store them, in my head, I don't feel a head on me, and what do I tell them with, with my mouth, same remark, and what do I hear them with, and so on, the old rigmarole, it can't be I, or it's because I pay no heed, it's such an old habit, I do it without heeding, or as if I were somewhere else, there I am far again, there I am the absentee again, it's turn again now, he who neither speaks nor listens, who has neither body nor soul, it's something else he has, he must be somewhere, he is made of silence, there's a pretty analysis, he's in the silence, he's the one to be sought, the one to be, the one to be spoken of , the one to speak, but he can't speak, then I could stop, I'd be he, I'd be silence, I'd be back in the silence, we'd be reunited, his story the story to be told, but he has no story, he ............. I'm all these words, all these strangers, this dust of words, with no ground for their settling, no sky for their dispersing, coming together to say, fleeing one another to say, that I am they, all of them, those that merge, those that part, those that never meet, and nothing else, yes, something else, that I'm something quite different, a quite different thing, a wordless thing in an empty place, a hard shut dry cold black place, where nothing stirs, nothing speaks, and that I listen, and that I seek, like a caged beast born of caged beasts born of caged beasts born of caged beasts born in a cage and dead in a cage, born and then dead, born in a cage and then dead in a cage, in a word like a beast, in one of their words, like such a beast, and that I seek, like such a beast, with my little strength, such a beast, with nothing of its species left but fear and fury, no, the fury is past, nothing but fear, nothing of all its due but fear centupled, fear of its shadow, no, blind from birth, of sound then, if you like, we'll have that, one must have something, it's a pity, but there it is, fear of sound, fear of sounds, the sounds of beasts, the sounds of men, sounds in the daytime and sounds at night, that's enough, fear of sounds all sounds, more or less, more or less fear, all sounds, there's only one, continuous, day and night, what is it, it's steps coming and going, it's voices speaking for a moment, it's bodies groping their way, it's the air, it's things, it's the air among the things, that's enough, that I seek, like it, no, not like it, like me, in my own way, what am I saying, after my fashion, that I seek, what do I seek now, what it is, it must be that, it can only be that, what it is, what it can be, what what can be, what I seek, no, what I hear, I hear them, now it comes back to me, they say I seek what it is I hear, I hear them, now it comes back to me, what it can possibly be, and where it can possibly come from, since all is silent here, and the walls thick, and how I manage, without feeling an ear on me, or a head, or a body, or a soul, how I manage, to do what, how I manage, it's not clear, dear dear, you say it's not clear, something is wanting to make it clear, I'll seek, what is wanting, to make everything clear, I'm always seeking something, it's tiring in the end, and it's only the beginning. As one gradually moves towards the inevitable end of the book, it may be felt like a lucid dream is coming to end, which one may have started to enjoy now and may feel an urge to be forever in that dream; but there's no need to go on, what could one get even if one goes on, for there's nothing to be achieved, nothing could be achieved, there was never anything to be achieved; life is so, one can't give any inherent purpose to life, there's no inherent purpose of life, there was never any inherent purpose of life, however one must go on, one will go on.