Reviews for Prometheus Bound

The average rating for Prometheus Bound based on 2 reviews is 4 stars.

Review # 1 was written on 2008-09-27 00:00:00 Lindsay Malinchak Προμηθεύς Δεσμώτης = Promētheus Desmōtēs = Prometheus Bound, Aeschylus Prometheus Bound is an Ancient Greek tragedy. In antiquity, it was attributed to Aeschylus, but now is considered by some scholars to be the work of another hand, and perhaps one as late as c. 430 BC. Despite these doubts of authorship, the play's designation as Aeschylean has remained conventional. The tragedy is based on the myth of Prometheus, a Titan who defies the gods and gives fire to mankind, acts for which he is subjected to perpetual punishment. تاریخ نخستین خوانش: سال 2008میلادی عنوان: پرومته در زنجیر؛ نویسنده: آشیلوس؛ مترجم: شاهرخ مسکوب؛ تهران، نشر اندیشه، 1353، در 104ص موضوع نمایشنامه اساطیر یونانی سده پنجم پیش از میلاد این ترجمه بارها تجدید چاپ و آخرین بار انتشارات فرهنگ جاوید، در سال 1394هجری خورشیدی، آنرا چاپ و منتشر کرده است؛ کتاب در حدود 430سال پیش از میلاد، توسط «آشیلوس»، نگاشته شده است؛ تراژدی «پرومته در زنجیر»، یکی از سه داستانی است، که دو داستان دیگر آن «پرومته بند گسسته» و «پرومته آتش آور» از بین رفته اند؛ «پرومته» یکی از پهلوانانی بود، که به «زئوس»، در راه رسیدن به قدرت، یاری کرده بود؛ خدای خدایان با قدرت تازه ای که به دست آورده بود، ظالمانه تصمیم گرفت، که بشر را نابود کند، و نسل جدیدی خلق نماید، پرومته با تصمیم او مخالفت ورزید، و بشر را نجات داد، و آنگاه هنرهای مفید را به انسان آموخت؛ «زئوس»، آن کار «پرومته» را، نتوانست ببخشاید؛ هنگامی که نمایش آغاز میشود، «پرومته» به یک نقطه ی بلند و صخره ی کوه آورده شده، و به یک تخته سنگ عظیم بسته شده است، ولی هنوز به تنبیهی که برایش در نظر گرفته اند، تن در نداده است؛ دسته ای از حوریان دریایی، از طریق هوا پرواز میکنند، و میآیند تا «پرومته» را تسلی دهند؛ «پرومته»، به آنان میگوید که چگونه به «زئوس» یاری کرده بود، و میپرسد «دلیل تنبیهش چیست؟»؛ او همچنین به حوریان دریایی میگوید، که «بالاخره یک روز زئوس مجبور خواهد شد، از او یاری بگیرد؛ اما او راز رستگاری «زئوس» را فاش نخواهد کرد، مگر آنکه آزاد شود»؛ سپس «اقیانوس»، پدر دختران دریایی، سوار بر عرابه ای که اسبهای بالدار، آنرا به حرکت درمیآورند، از راه میرسد؛ «پرومته» مغرورانه، به دلسوزیهای او، و نه به راهنماییها، و تدابیر وی، وقعی نمیگذارد؛ نفر بعدی که نزد پهلوان پشیمان نشده میآید «یو»، یکی دیگر از قربانیان ظلم و خشونت «زئوس» است، که دختری باکره بود، و روزگاری در نزد «زئوس» قرب و منزلتی ویژه داشت، ولی حالا به صورت ماده گاوی تغییر شکل داده، و بر اثر نیش خرمگسی آواره ی دنیا شده بود؛ «پرومته» پیش بینی میکند، که هنوز محنت و غم در انتظار آن دختر است، ولی سرانجام به شکل نخست خویش برمیگردد، و فرزندی از «زئوس» خواهد زائید، که یکی از اولادانش به صورت پهلوانی، برای نجات «پرومته»، از تخته سنگ بالا خواهد آمد؛ حالا حرفهای تمردآمیز، و رازهای پر از لافزنی «پرومته»، به گوش «زئوس» رسیده است، و او «هرمس» را، به نزد «پرومته» میفرستد، تا درباره حرفهای او پژوهش کند؛ این پیغام آور «زئوس» نیز، با حرفهای تحقیرآمیزی بازمیگردد؛ علیرغم تهدید «زئوس»، که عقابی را میفرستد، تا اعضای حیاتی او را بخورد، «پرومته» همچنان غیرقابل نفوذ باقی میماند؛ او تا به آخر، بدون ترس و بیم، در برابر تهدیدهای «زئوس»، ایستادگی میکند، تا سرانجام صاعقه ی عظیمی، از طرف «زئوس»، تمام صخره و سنگهای اطرافش را نابود میکند؛ و...؛ تاریخ بهنگام رسانی 11/08/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Review # 2 was written on 2016-12-06 00:00:00 Simone Ornaghi Zeus is such a tyrant; he just wanted to keep all that power to himself. So when the noble hearted Prometheus gave a little bit of it to man, Zeus was rather angry; thus, he punishes Prometheus rather severely: he is chained to rock where an eagle eats his liver, only for it to grow back overnight for the next day's feed. This is perpetually repeated. But what of Prometheus's reasons. Why did he give man fire? He did it because he saw that man needed it. It wasn't the simple reckless theft as Zeus would have it be: it was benevolence. Prometheus is a titan, a race of giants of incredible size that possess great strength; however, they have little intellect. Prometheus is the exception to the rule. He saw in man a smaller version of himself; he realised that salvation resided in improving one's intellect, like his own did, so he gave them a tool in which they could use to develop. Does he sound like a bad guy? No. He doesn't. His only crime was disobedience. His fate eternal torture: Prometheus is, naturally, quite annoyed at the entire situation. He has spent years in service to this new God; he helped him win his dominion. This is how he is repaved? He knows that Zeus will never relent, so he turns to prophecy to construe the tyrant's fall. He speaks to the chorus and to various demi-gods to make his plans known. He is very much the victim in this play. He only ever wanted to help mankind, but in doing so he accidently threatened the position and authority of the Gods. Not a thing to be taken for granted by those in power. "Then beneath the earth those hidden blessings for man, bronze, iron, silver and gold'who can claim to have discovered before me? No one, I am sure, who wants to speak to the purpose. In one short sentence understand it all: every art of mankind comes from Prometheus. So the situation becomes morally complex. Although his actions were intended to be kind, he very much overstepped a boundary. Man has prospered with his gift, but it wasn't Prometheus's to give. Perhaps the Gods were withholding it for a reason beyond their own preservation. Man has developed medicine and trade form fire, but he has also developed war and conquest. He has become more productive, more dangerous. Zeus could simply have taken fire back from man, though he has a point to make in his actions. He wants Prometheus to see his "mistake" and live with the consequences. Isn't Zeus just lovely? I love how Aeschylus has banded this situation together. He plays on the audience's sympathy for his hero, but he also shows the danger he possesses. As ever, with Ancient Greek drama the morale dilemma is the driving force of the plot. I'd love to see this performed; it's a true shame the rest of the trilogy didn't survive, but that's where we look to Percy Shelley's interpretation of the second play Prometheus Unbound. And wonder at the power of the poet's ability to take Aeschylus's source material and make it so completely his own without destroying it.