Reviews for Our sense of the real

The average rating for Our sense of the real based on 2 reviews is 3.5 stars.

Review # 1 was written on 2015-01-19 00:00:00 Christopher Davitt درباره آرنت سالهاست علاقه اصلی من در فلسفه، کار کردن روی حوزه های مشترک خانواده پدیدارشناسی و خانواده مارکسیسم است. فلاسفه ای که نسخه ای از پدیدارشناسی-هرمنوتیک را با نسخه ای از مارکسیسم-مکتب فرانکفورت پیوند زده اند همه برای من جذابند؛ بخصوص اگر بصیرتهای مارکسی را با رویکردی پدیدارشناسانه پرورانده باشند (نه برعکس). در این میان صورتبندی واحدی از خود هایدگر و مارکس از همه جذابتر است. البته که کار جدیدی نیست. این پروژه در فرانسه با سارتر و مرلوپونتی و در خود آلمان با مارکوزه و آرنت قابل پیگیری است. شناخت من از آرنت خیلی کم است اما همین آشنایی اولیه درخششهایی از نوعی تفکر مارکسی-هایدگری بینظیر دارد. تعلق نظری به مارکس و آشنایی نزدیک با ایده های بنیامین و آدورنو در کنار شاگردی هایدگر و یاسپرس در آرنت نوعی فلسفه عملی غنی ساخته است که هرچند خود او مخالف این اصطلاح باشد، آرنت را نه صرفا یک اندیشمند، بلکه یک «فیلسوف سیاسی» بسیار جدی ساخته است زندگی آرنت نقض این ادعای کلی است که فلسفه در فراغت بارور میشود. زنی یهودی در آلمان نازی که هیچوقت یک مبارز سیاسی نبود، اما همواره درگیر مبارزات سیاسی بود. اینکه چرا چنین فردی روی هویت یهودی اش تامل بسیار کرد اما از پرداختن به هویت زنانه اش چشم پوشید و هیچ متنی در فضای فمنیسم ننوشت خود جای تامل دارد درباره کتاب کتاب مثل دیگر کتابهای این سری (نام آوران فرهنگ) بیشتر کتاب محور است تا ایده محور و به خوبی خواننده را تحریک میکند تا کتابهای اصلی را بخواند. درباره نقایص کتاب نمیخواهم بنویسم چون دوست دارم اگر حوصله دارید شما را با بندهایی از هر بخش آشنا کنم. این بخشها هیچ ارتباطی به هم ندارند و با کمترین توضیح می آیند. اما فکر میکنم گسستگی آنها (مثل گسستگی ضدسیستم تفکر آرنت) باز میتواند رغبت به خواندن کتاب را بالا ببرد الف) بخش اول: تولد تا مرگ در این بخش زندگی آرنت از تولدش در کونیکسبرگ آلمان تا فرار به پاریس و بعد فرار به نیویورک را دربر دارد. وقتی سخن به امریکا میرسد، مولف اشاره ای به خوش بینی آرنت به دموکراسی امریکایی میکند اما نقدهای او را به مسائل نژادی هم طرح میکند. نکته جالب اینکه آرنت با اشاره مجله ای که عکس دختربچه سیاه پوستی را نشان میدهد که پسرهای سفید او را آزار میدهند، تاکید میکند که «جای درست مبارزه علیه تفکیک نژادی تلاش برای لغو قوانین زناشویی بین نژادی است که ازدواج میان دو نژاد را منع میکند» و اصرار دارد که به هیچ وجه نباید بچه ها را وارد مبارزه علیه نژادپرستی کرد. این تامل را میتوان به فضای خودمان، یعنی نزاع له و علیه قانون حجاب وارد کرد که دختربچه ها گاه پنهان و گاه آشکار درصف مقدم این مبارزات قرار میگیرند ب) توتالیتاریسم این بخش نقاط ضعف و قوت بسیاری داشت، اما اوج درخشندگی آن در پرداختِ «روانشناسی توده» است. جایی که آرنت نشان میدهد که «توده»، این پدیده قرن بیستمی، که هیچ «منافع مشترکی با هم ندارند»، چگونه در رقابتی ستیزه جویانه با هم، «میل و اشتهایی به سازمان سیاسی پیدا میکنند». نکته ای که آدم را کاملا یاد هابز می اندازد. توده ها، افرادی تک افتاده و تنهایند که بدون هیچ پیوند اجتماعی با هم، سازمان و حزب توتالیتر خود را شکل داده و تقویت میکنند. برای هر فردی که سال 88 را تجربه کرده، جای سوال نیست که این ایده آرنتی چه اهمیتی دارد: چه در سمت افرادی که با توهم میگفتند «ما همه با هم هستیم» و چه در سمت افرادی که بدون شناخت از هم با هم جمع شده بودند تا طرف مقابل را له کنند ج) وضع بشری این اثر که به نظرم سراسر جذاب و پرنکته می آید، با یک تمایز سه گانه شکل گرفته است: امر شخصی، امر اجتماعی و امر سیاسی. فعالیت انسانی در هر کدام به شیوه ای خاص نمایان می شود: زحمت، کار و کنش. شیوه مفهوم پردازی آرنت در این اثر بیش از هرجای دیگر همزمان هایدگری و مارکسی است. امر اجتماعی در واقع، نوعی مخلِ دوگانه ی یونانیِ امر شخصی و امر سیاسی است و حاصل تک افتادگی افراد و ازخودبیگانگی آنهاست. آنچه برای جامعه سالم نیاز است، کنش است. کار فعالیتی است که «محصول» دارد اما کنش فعالیتی است که تنها به برقراری «رابطه»ای سالم می انجامد: رابطه ای حاصل از تفکر که هم امری جمعی است و هم به استقلال و حل نشدن در جمع نیاز دارد؛ هم فرد را با دیگران در ارتباط قرار میدهد و هم از حل شدن او در جمع جلوگیری میکند. این ایده، پر از استعداد است. در جهات بسیار مختلفی میتوان از آن بهره گرفت. من تنها به یک مثال که به ذهن خودم رسید اشاره میکنم: جامعه ای که تنها «کار» برای آن اهمیت دارد و نه «کنش» چگونه جامعه ای است؟ جامعه ای که علوم انسانی در آن معنا ندارد، چون نمیتوان فهمید «محصول» آن چیست. این جامعه ایست که برقراری ارتباط سالم در آن مطرح نیست، بلکه تنها «توسعه» محصول-محور در آن در صدر است. ما با این جامعه کاملا آشناییم! ر از باقی فصول کتاب میگذرم چون حجم مطالب خیلی به درازا میکشد: محاکمه آیشمن، انسان در عصر ظلمت و سه گانه حیات ذهن هر یک به اندازه کتابهایی که به آنها اشاره کردم پرمغز و جذاب بنظر می آیند. فکر میکنم خواندن فلسفه سیاسی و حتی فلسفه بدون خواندن آرنت چیز مهمی کم دارد

Review # 2 was written on 2020-02-19 00:00:00 Laurie Hoey توده ها،اين افراد تک افتاده اي که هيج هدف مشترک و هيچ پيوند اجتماعي با يکديگر ندارند،عامل اصلي تحقق توتاليتاريسم هستند