La ciudad y los perros (The Time of the Hero) Book

La Ciudad y los Perros = The City and the Dogs = The Time of the Hero, Mario Vargas Llosa

The Time of the Hero is a 1963 novel by Peruvian writer Mario Vargas Llosa, who won the Nobel Prize in 2010.

It was Vargas Llosa's first novel and is set among the cadets at the Leoncio Prado Military Academy in Lima, which he attended as a teenager. The novel portrays the school so scathingly that its leadership burned a large number of copies and condemned the book as Ecuadorian propaganda against Peru.

تاریخ نخستین خوانش: ماه جولای سال 2006میلادی

عنوان: سالهای سگی؛ نوشته: ماریو وارگاس(بارگاس) یوسا؛ مترجم: احمد گلشیری؛ مشخصات نشر؛ چاپ نخست تهران، انتشارات کاروان در 1382؛ تهران، نگاه، 1384، در 560ص، فروست شاهکارهای ادبیات جهان، شابک 9643512134؛ موضوع داستانهای نویسندگان پرویی سده 20م

سال‌های سگی، نخستین رمان از نویسنده ی مشهور پرویی، «ماریو بارگاس یوسا» است، این رمان ایشان را برنده ی جایزه نوبل ادبیات کرد؛ «سال‌های سگی»، بر‌خلاف ظاهرِ غلط‌ اندازِ سیاسی‌ اش، اثری به‌ شدت انسانی‌ ست، و با تمام تلخی و آزاردهنده بودنش، بخش مهمی از زندگی نویسنده را، در خود ثبت کرده، و یادمانی جاودان، از سرگذشتِ زندگیِ یک انسان، در آستانه ی بلوغ، با تمام فراز و فرودهایش است؛ این کتاب سرگذشت نوجوانهایی فقیر و درمانده‌ اجتماعی‌ ست، که به‌ تحصیل در دبیرستانی نظامی مشغول‌ هستند، و خواسته و ناخواسته، در معرض خشونت‌ و آسیب‌، قرار دارند

نقل نمونه متن: «بجای عبور از حیاط، آن را دور زد، و برای آنکار، دیوار منحنی آسایشگاه سال پنجمی‌ها را در پیش گرفت؛ به انتهای آنجا که رسید، با نگرانی اطراف را پایید؛ میدان سان، با چراغ‌ برق‌های قرین هم، که گرداگرد آن‌ها را مه ‌گرفته بود، وسیع و اسرارآمیز، به نظر می‌رسید؛ علفزار سراسر تاریک را، در آن‌سوی چراغ‌ها، می‌توانست مجسم کند؛ نگهبان‌ها دوست داشتند در آنجا دراز بکشند، و هنگامی که هوا زیاد سرد نبود، به خواب می‌رفتند یا در گوشی صحبت می‌کردند؛ اما او مطمئن بود، که آن شب همه در یکی از مستراح‌ها، به قمار مشغولند؛ در سایه ی ساختمان‌های طرف چپ، به‌ سرعت شروع به رفتن کرد، در حالیکه سعی داشت خود را، از دایره‌ های نور، دور نگه دارد؛ برخورد خیزاب‌ها به صخره‌ های حاشیه ی یکی از زمین‌های دبیرستان نظام، جیرجیر پوتین‌هایش را محو می‌کرد؛ به آسایشگاه افسران که رسید، لرزید، و حتی تندتر گام برداشت؛ سپس میدان سان را میانبر زد، و خود را در تاریکی علفزار پرتاب کرد؛ حرکتی ناگهانی، در نزدیکی او، چون ضربه ‌ای تکان‌ دهنده، همه ترس‌هایی را که بر آن‌ها غلبه یافته بود؛ بازگرداند.؛ لحظه ‌ای دودل ماند، سپس چشم‌های لامایی را، به درخشندگی کرم شب‌تاب، تشخیص داد، که با نگاهی آرام و عمیق، او را می‌نگریست.؛ خشماگین گفت: «گورتو گم کن!»؛ حیوان بی‌حرکت باقی ماند؛ کابا اندیشید: (این حیوون لعنتی هیچ‌وقت نمی‌خوابه؛ حتی غذا نمی‌خوره، پس با چه چیزی زنده س؟)، به راه ادامه داد؛ دو سال و نیم پیش؛ هنگامی‌که برای ادامه ی تحصیل به لیما آمد، از دیدن آن حیوان کوهستانی، که در میان دیوارهای تیره و بادگیر دبیرستان نظام لِئونسیو پرادو، آرام پرسه می‌زد، شگفت‌زده شد؛ چه کسی این لاما را به دبیرستان نظام آورده بود؟ از کدام قسمت سلسله کوه‌های آند؟ دانش آموزان از او به ‌جای هدف استفاده می‌کردند، اما وقتی سنگ به او می‌خورد، کوچک‌ترین اعتنایی نمی‌کرد؛ همین‌قدر با نگاهی حاکی از بی‌اعتنایی محض، از آن‌ها دور می‌شد؛ کابا اندیشید (حالت سرخپوست‌ها رو داره)، به ‌سوی کلاسها، از پلکان بالا رفت؛ حالا جیرجیر پوتین‌ها نگرانش نمی‌کرد، ساختمان به ‌جز میزهای تحریر، نیمکت‌ها، و باد و تاریکی، خالی بود؛ شلنگ‌انداز راهرو طبقه بالا را پیمود؛ سپس ایستاد؛ نور ضعیف چراغ ‌قوه، راه را، به او نشان داد؛ «جاگوار» گفته بود، شيشه دوم، از دست چپ؛ و آری، درست گفته بود، شيشه لق بود؛ کابا با ته سوهان شروع به کندن کرد؛ خرده ‌ها را در دست دیگر جمع می‌کرد؛ مرطوب و پوک بودند»؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 13/08/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی