The Refugees Book

Michel Strogoff = Michel Strogoff: ACourier of the Czar (Extraordinary Voyages #14), Jules Verne

Michael Strogoff is a novel written by Jules Verne in 1876. Critics, including Leonard S. it is not science fiction, but a scientific phenomenon is a plot device.

Michael Strogoff, a 30-year-old native of Omsk, is a courier for Tsar Alexander II of Russia. The Tartar Khan (prince), incites a rebellion and separates the Russian Far East from the mainland, severing telegraph lines.

Rebels encircle Irkutsk, where the local governor, a brother of the Tsar, is making a last stand. Strogoff is sent to Irkutsk to warn the governor about the traitor Ivan Ogareff, a former colonel, who was once demoted and exiled and now seeks revenge against the imperial family.

He intends to gain the governor's trust and then betray him to the Tartar hordes. On his way to Irkutsk, Strogoff meets Nadia Fedor, daughter of an exiled political prisoner, Basil Fedor, who has been granted permission to join her father at his exile in Irkutsk, the English war correspondent Harry Blount of the Daily Telegraph and Alcide Jolivet, a Frenchman reporting for his 'cousin Madeleine'. Blount and Jolivet tend to follow the same route as Michael, separating and meeting again all the way through Siberia.

He is supposed to travel under a false identity, posing as the pacific merchant Nicolas Korpanoff but he is discovered by the Tartars when he meets his mother in their home city of Omsk.

Michael, his mother and Nadia are eventually captured by the Tartar forces, along with thousands of other Russians, during the storming of a city in the Ob basin.

The tartars do not know Strogoff by sight, but Ogareff is aware of the courier's mission and when he is told that Strogoff's mother spotted her son in the crowd and called his name, but received no reply, he understands that Strogoff is among the captured and devises a scheme to force the mother to indicate him.

Strogoff is indeed caught and handed over to the Tartars, and Ogareff alleges that Michael is a spy, hoping to have him put to death in some cruel way. After opening the Koran at random, Feofar decides that Michael will be blinded as punishment in the Tartar fashion, with a glowing hot blade. For several chapters the reader is led to believe that Michael was indeed blinded, but it transpires in fact that he was saved from this fate (his tears at his mother evaporated and saved his corneas) and was only pretending. ...

تاریخ نخستین خوانش: ماه فوریه سال 2004میلادی

عنوان: «میشل استروگف»، نویسنده: ژول ورن؛ مترجمها خانمها آقایان: «محمدتقی دانیا»، «ایرج حیدری»، «مسعود گلزاری»، «محمدرضا پارسایار»؛ «قدیر گلکاریان»، «فرزانه مهری»، «فرناز شجاعی»، «مجید ریاحی»؛ «صدف محسنی»؛ «آوانس خان به اهتمام حسن حسینعلی»؛ «ناصر ایراندوست»؛ و ...؛

ژول ورن نگارگر سرآمد روزگار خویش، «میشل استروگوف» را در سال 1876میلادی بنوشتند، داستانی هیجان انگیز است؛ قهرمان داستان یک افسر «روسیه»، به نام «میشل استروگوف» است؛ ایشان فرمانده ارتباطات «تزار» هستند؛ او مأمور می‌شود، تا پیام مهمی را، به شهر دور افتاده ی «ایرکوتسک»، در «سیبری شرقی»، برساند؛ بر اثر تحریکات افسر پیشین گارد امپراتور، به نام «ایوان اوگارف»، که خلع درجه شده، و در پی انتقام‌ است، قبایل «تاتار»، شورش کرده، و پادگان «ایرکوتسک» را، در معرض تهدید قرار داده‌ اند؛ رویدادهای غیرعادی، و فراز و نشیبهایی که، «میشل استروگوف»، طی سفرش، از میان دشتهای پهناور «سیبری»، و در راه مبارزه با «اوگارف»، با آنها رودررو می‌شود، موضوع صحنه‌ های هیجان‌ انگیز داستان است؛ بویژه صحنه‌ ای که در آن قهرمان رمان، به چنگ «ایوان» می‌افتد، و دستور میدهند تا چشمهایش را میل بکشند، تا کورش کنند، ولی ایشان خوشبختانه بینایی خود را، حفظ می‌کند، و نیز صحنه ی پایان کار «ایوان» نیز، که برای پیشبرد نقشه‌ هایش، خود را پیک تزار، جا می‌زند، به یاد ماندنی است؛ شخصیت «استروگوف» هم، که مظهر شجاعت و تهور و فداکاری کم نظیر، و چیره‌ دستی داهیانه ی داستان‌ پرداز، تا پایان خوش ماجرا، خوانشگر را، در اوج هیجان، نگاه می‌دارد، و وصف محیط نیمه وحشی دشتهای «سیبری»، بر جاذبه ی رمان می‌افزاید؛ «ژول ورن»، نمایشنامه‌ ای نیز، از این رمان تهیه کردند، که در سال 1880میلادی بر صحنه آمد

نقل نمونه از متن کتاب: «روح تاتار در قلب منه؛ نه در لباسی که پوشیدم؛ ما هر کدوم راه خودمونو ادامه دادیم؛ تو به مقصد رسیدی؛ ولی من نرسیدم؛ شاید من میتونستم با تو دوست باشم.»؛ پایان نقل

نقل از متن خانم فرزانه مهری: («میشل استروگف» شانس آورد، که بلافاصله چاپارخانه را ترک کرد؛ دستورات «ایوان اوگارف» را، فوراً به تمام خروجی‌های شهر ارسال کردند، و مشخصات او را، برای تمام رؤسای چاپارخانه‌ها فرستادند، تا نتواند از «اومسک» خارج شود؛ اما، در آن زمان، او از یکی از شکاف‌های حصار شهر، گذشته بود، و اسبش در استپ می‌تاخت، و چون بلافاصله تعقیبش نکرده بودند توانسته بود بگریزد؛ روز بیست و نهم ماه ژوئیه، ساعت هشت عصر بود، که «میشل استروگف»، «اومسک» را ترک کرد؛ این شهر حدوداً در نیمه راه جاده «مسکو» به «ایرکوتسک» قرار دارد، و اگر می‌خواست از سربازان «تاتار» جلو بزند، می‌بایست ده‌ روزه به «ایرکوتسک» می‌رسید؛ مسلماً با بدشانسی و رویارویی با مادرش، هویتش فاش شده بود؛ دیگر امکان نداشت «ایوان اوگارف» از این‌که یک پیک «تزار»، از «اومسک» گذشته، و به سمت «ایرکوتسک» می‌رود، بی‌اطلاع باشد؛ نامه‌ هایی که آن قاصد، با خود حمل می‌کرد، بدون شک بی‌نهایت مهم بودند؛ «میشل استروگف» می‌دانست، که برای دستگیری او، دست به هر کاری می‌زنند؛ اما چیزی که نمی‌دانست، چیزی که امکان نداشت بداند، این بود که «مارفا استروگف» در چنگال «ایوان اوگارف» گرفتار شده، و بابت این‌که نتوانسته، با دیدن ناگهانی پسرش، خویشتنداری کند؛ باید بهای گزافی باید بپردازد، که شاید به بهای جانش تمام شود! خوشبختانه از آن خبر نداشت! آیا توان مقاومت در برابر چنین آزمونی را داشت؟)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 13/10/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی