Headhunter Book

کتاب فوق‌العاده خوبیه، اونقدر خوب و جذاب که مدام با خودم فکر می‌کردم چطور هنوز کسی پیدا نشده که از اینهمه داستان‌های جذاب و صحنه‌های رنگارنگ فیلم درست کنه؟ شایدم فیلمشو درست کردن و من خبر ندارم. کتاب اونقدر خوب نوشته شده که تو مسیر خوندنش تو هم مثل قهرمان داستان که تا گردن تو لجن فرو رفته، بی‌رگ می‌شی! اونقدرا هم از قهرمان داستان بدت نمیاد و رمزش هم همینه! اینکه تو فضای نئولیبرالی فعلی، فضایی که می‌خواد همه چیو گوگولی مگولی نشون بده و شعارش هم «قضاوت نکنیم» هست، همینقدر راحت آدما با کله میفتن توی کثافت و بی‌رگ می‌شن: «قضاوت نکنیم!» فقط یه جاهای خاصی از کتاب وجود داره که نویسنده با یادآوری گریه قربانی‌ها و صحنه‌های تلخی از ورشکست شدنشون، بهمون یادآوری می‌کنه که قهرمان داستان چه هیولای وحشتناکیه، هیولایی که خیلی به ما نزدیکه، حتی یه جاهایی باهاش هذات‌پنداری هم می‌کنیم، هیولایی که عین خودمونه، از فضا نیومده، شاید بخاطر اینکه هممون یه هیولای بالقوه درونمون داریم که باید خیلی حواسمون باشه بالفعل نشه! شخصیت اول کتاب مدافع نظام سرمایه‌داری و مخالف نظام‌های سوسیالیستیه، ولی از اونجایی که شخصیت اول داستان، در واقع یک کلاهبردار اقتصادیه، نویسنده توی این قالب به نظام اقتصادی فعلی انتقادهای زیادی وارد می‌کنه، انتقادهایی که آزاردهنده نیست و خیلی خوب به تن داستان نشسته، اگه حواستو جمع نکنی ممکنه حتی نفهمی نویسنده داره به نظام فعلی تیکه میندازه!
درباره فرم داستان هم باید بگم، بیشتر حالت مجموعه داستان کوتاه داره، داستان‌های کوتاهی که همه به همدیگه مربوطن و هدفمند در کنار هم قرار گرفتن. بخاطر همین شاید نباید به چشم رمانی بهش نگاه کرد که آدمو ساعت‌ها پای خودش نگه می‌داره. تک تک فصل‌ها جذابیت زیادی دارن، یه جور طنز ملایم و بی‌خیالی خاص هم توی کلام راوی وجود داره که خوندن فصل‌ها رو جذاب‌تر می‌کنه، ولی انتظار نداشته باشین کتابو در عرض دو سه روز بخونین، واسه من که اینطوری نبود. کتابو باید بذارین کنار دستتون، وسط کار و زندگی هر وقت خسته شدین، یکی از فصلاشو بخونین و لذت ببرین.