El túnel Book

El túnel = The Tunnel, Ernesto Sábato

The Tunnel is a dark, psychological novel, written by Argentine writer Ernesto Sabato, about a deranged traditional painting technique, Juan Pablo Castel, and his obsession with a woman. The story's title refers to the symbol for Castel's emotional and physical isolation from society, which becomes increasingly apparent as Castel proceeds to tell from his jail cell the series of events that enabled him to murder the only person capable of understanding him. Marked by its existential themes, The Tunnel received enthusiastic support from Albert Camus and Graham Greene following its publication in 1948.

تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه آوریل سال 2008میلادی

عنوان: تونل؛ نویسنده: ارنستو آر ساباتو؛ مترجم: مصطفی مفیدی؛ مشخصات نشر: تهران، نیلوفر؛ 1386، در 174ص، شابک 9644482956؛ موضوع: داستانهای نویسندگان آرژانتینی سده 20م

عنوان: تونل؛ نویسنده: ارنستو آر ساباتو؛ مترجم: مریم تاجیک؛ ویراستار مهدی صادق؛ مشخصات نشر تهران، روشنان؛ 1387، در 160ص، شابک 9789649234816؛

رمان «تونل»، داستان «خوان پابلو کاستل» نقاش، و عشق او، به «ماریا ایرپیارنه» است؛ او نقاش بیش و کم نامداریست، که دوست دارد کمتر به دیده های ناقدان آثار خویش بنشیند؛ از منتقدان گریزان است؛ خیال میکند ارزش کارش را نمیفهمند

این رمان با معرفی راوی با این جمله آغاز می شود: «من راضی خواهم شد که من خوان پابلو کاستیل هستم که ماریا ایاریانی را کشت»؛ کاستیل در حالی رمان را آغاز میکند که دنیای خودش را با بسیاری از پرسشهای مشکوک بیان میکند؛ که سوء ظن و وحشت را برانگیخته، و وضعیت روانشناختی آشفته اش را آشکار میکند؛ او به عنوان شخصیتی متکبر و پیچیده ظاهر میشود، که به چیزی؛ جز خودش باور ندارد، و این در عباراتی که هنگام ارتکاب جنایت علیه زنان روایت میکند، آشکار است؛ قهرمان داشت چیزهایی را از یک «تونل» تاریک میدید، که او را خشمگین میکرد، تا اینکه نگرانیهای او جمع شد و با ارتکاب قتل منفجر شد

نقل از متن: «بیش از هر گروه دیگری از نقاشها بیزارم؛ البته تا حدی به آن علت، که نقاشی رشته ای ست، که من، بهتر از رشته های دیگر، از آن سر درمیآورم، و معلوم است که برای ما، بسیار موجه تر است، که از چیزهایی که از آن سر درمیآوریم، بیزار باشیم.» پایان نقل

از متن: «شب ناآرامی را گذراندم؛ نه می‌توانستم طراحی کنم، نه نقاشی کنم؛ هرچند بارها سعی کردم چیزی را شروع کنم؛ برای قدم زدن از خانه بیرون رفتم؛ و ناگاه خودم را در خیابان کوری‌ینتس یافتم؛ اتفاق بسیار عجیبی افتاد: جهان را با چشمانی رأفت ‌آمیز و دلسوزانه می‌دیدم؛ این گفته ‌ام را یادم می‌آید که می‌خواهم در نقل این داستان کاملا بی‌طرف باشم، و حالا می‌خواهم نخستین دلیل آن را با اعتراف به یکی از بدترین خطاهایم ابراز کنم؛ من همیشه با بی‌علاقگی به افراد نگاه کرده‌ام، حتی با نفرت و بیزاری _ به‌خصوص به جماعت‌های مردم؛ همیشه از کنار دریا در تابستان، از بازی‌های فوتبال، از مسابقات، و تظاهرات بدم می‌آمد؛ نسبت به تنی چند از مردان و تک و توکی زنان، محبتی احساس کرده ‌ام؛ بعضی از آن زنان را ستایش کرده‌ ام (من آدم حسودی نیستم)، با بعضی دیگر احساس همدلی واقعی داشته‌ ام؛ نسبت به کودکان همیشه با محبت و دلسوزی برخورد کرده ‌ام (به ‌خصوص وقتی با تلاش ذهنی سخت سعی کرده ‌ام فراموش کنم که یکروز آن‌ها هم بزرگسالانی مانند دیگران می‌شوند). ولی به طور کلی نوع بشر همیشه به نظرم نفرت‌انگیز رسیده است؛ برایم اهمیتی ندارد که به شما بگویم که بعد از مشاهده‌ ی ویژگی خصلتی خاص، سراسر روز نمی‌توانستم غذا بخورم؛ یا در هفته نقاشی کنم؛ باورکردنی نیست، که تا چه حد درجه ‌ی آزمندی، حسادت، کج‌ خلقی، ابتذال، مال اندوزی _ به طور خلاصه طیف گسترده ‌ی صفاتی که شرایط رقت‌بار ما را تشکیل می‌دهد _ می‌تواند در چهره، در طرز راه رفتن، در نگاه بازتاب یابد؛ فقط طبیعی به نظر می‌رسد که پیش از چنین برخوردی، آدم نخواهد غذا بخورد یا نقاشی کند _ یا حتی زندگی کند؛ با این‌همه می‌خواهم این را روشن کنم این صفت برای من افتخارآمیز نیست؛ می‌دانم که این نشانی از غرور و خودپسندی است، و نیز می‌دانم که آزمندی و مال اندوزی و حرص و ابتذال غالبا نقطه‌ ی خوشایندی در قلب من یافته‌ اند؛ ولی همان‌طور که گفته ‌ام می‌خواهم این قصه را با بی‌طرفی کامل روایت کنم، و بر این گفته ‌ام همچنان پابندم»؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 04/07/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی