Fablehaven (Fablehaven Series #1) Book

Fablehaven (Fablehaven #1), Brandon Mull

For centuries mystical creatures of all description were gathered into a hidden refuge called Fablehaven to prevent their extinction. The sanctuary survives today as one of the last strongholds of true magic. Enchanting? Absolutely. Exciting? You bet. Safe? Well, actually, quite the opposite.

تاریخ نخستین خوانش: روز سیزدهم ماه ژانویه سال 2012میلادی

عنوان: آشیانه افسانه کتاب اول؛ نویسنده: براندن (براندون) مال (مول)؛ مترجم: میلاد فشتمی؛ تهران، بهنام، 1389، در 374ص؛ از مجموعه پنجگانه افسانه - کتاب اول؛ شابک 9789645668639؛ چاپ دوم 1391؛ موضوع داستانهای کودکان و نوجوانان از نویسندگان انگلیسی - سده 21م

کتاب: «آشیانه افسانه»؛ داستان ورود یک خواهر و برادر، به منطقه ای حفاظت شده است؛ منطقه حفاظت شده ای که گونه های مختلف جادویی و اساطیری، برای جلوگیری از انقراض نسلشان، به آنجا پناه برده اند؛ در این پناهگاه، تمام موجودات، به لطف عهدنامه ی تأسیس منطقه، از مصونیت برخوردار هستند، و هرگونه سرپیچی از قوانین، عواقبی را برای موجود خاطی در پی دارد

چکیده: «پدربزرگ و مادربزرگ لارسن به کارولینای جنوبی رفته بودند تا به یکی از اقوامشان که در یک کاراوان زندگی می‌کرد سر بزنند؛ در اثر نقص فنی کاراوان، گاز نشر کرده و همگی در خواب مرده بودند، مدت‌ها پیش از این رویداد، پدربزرگ و مادربزرگ لارسن وصیت کرده بودند، که پس از مرگشان تمام فرزندانشان به همراه همسرانشان، به خرج آن‌ها با یک کشتی تفریحی اسکاندیناویایی به مسافرت بروند. اما نوه‌ ها به این مسافرت دعوت نشده بودند.»؛

نقل نمونه متن: (فصل اول: تعطیلات اجباری؛ کندرا سرش را به شیشه پنجره ماشین تکیه داده و به تصویر مبهم گذر شاخ و برگ درختها خیره شده بود. هنگامی که سرعت حرکت تصویر بیشتر شد، دخترک چشم به درختی در دوردست دوخت و نزدیک شدن آن را دنبال کرد تا این که درخت به تدریج در پشت سرشان محو شد. چقدر شبیه زندگی بود. میتوان به آینده چشم دوخت و یا بازگشت و به گذشته نگریست، اما حال سریعتر از آن میگذرد که بتوان جذب آن شد

شاید این قانون در مورد بیشتر مواقع درست باشد، اما در مورد امروز نه؛ امروز که در بزرگراه دو لاینه ی بی انتهایی در قلب تپه های جنگلی کنکتیکت به پیش میرفتند. «ست» غرولند کنان گفت «چرا نگفتین پدربزرگ سورنسون تو هند زندگی میکنه؟» برادرش یازده ساله بود و سال آینده به کلاس ششم میرفت. از بازی کردن با بازی کامپیوتری دستیش خسته شده بود و این خود دلیل خوبی برای اثبات این نکته بود که مدت زمان طولانی را در سفر بودند. مادر به سمت صندلیهای عقب برگشت؛ - دیگه چیزی نمونده عزیزم. از منظره لذت ببر. «ست» گفت: «من گشنمه.» مادر در سبد خوراکیها را باز کرد. - بیسکویت با کره ی بادوم زمینی میخوای؟ «ست» به جلو خم شد تا بیسکویتها را بگیرد. پدر که در حال رانندگی بود نیز مقداری شکلات بادامی میخواست. کریسمس گذشته به این نتیجه رسیده بود که شکلات بادامی شیرینی محبوبش است و باید در طول سال نیز از آن بخورد. و اکنون که تقریبا شش ماه از آن روز میگذشت، هنوز هم بر تصمیمش استوار بود. - تو چیزی میخوای کندرا؟ - نه، ممنون. کندرا بار دیگر توجهش را به گذر شتابان درختها معطوف کرد. پدر و مادرش قرار بود به همراه تمام داییها و خاله هایش به صورت رایگان با یک کشتی تفریحی اسکندیناویایی به مسافرتی هفده روزه بروند. نه به این دلیل که برنده ی مسابقه ای شده بودند، بلکه به این خاطر که پدربزرگ و مادربزرگ کندرا خفه شده بودند! پدربزرگ و مادربزرگ لارسن به کارولینای جنوبی رفته بودند تا به یکی از اقوامشان که در یک کاراوان زندگی میکرد سر بزنند

در اثر نقص فنی کاراوان، گاز نشر کرده و همگی در خواب مرده بودند. مدتها پیش از این اتفاق، پدربزرگ و مادربزرگ لارسن وصیت کرده بودند که پس از مرگشان تمام فرزندانشان به همراه هسرانشان به خرج آنها با یک کشتی تفریحی اسکاندیناویایی به مسافرت بروند. اما نوه ها به این مسافرت دعوت نشده بودند. کندرا پرسید: «هفده روز رو یه کشتی روی آب خسته نمیشین؟» پدر از آینه نگاهی به کندرا کرد و گفت: «میگن غذاش عالیه. غذاهای دریایی، صدف، خاویار، و کلی مخلفات دیگه.» مادر با ناراحتی گفت: «راستش ما خیلی هم از اینکه به این مسافرت میریم خوشحال نیستیم. فکر نمیکنم اون موقع که پدربزرگ و مادربزرگت این وصیت رو کردن، حتی به ذهنشون هم خطور کرده باشه که ممکنه این جوری بمیرن. اما به هرحال سعی میکنیم ازش لذت ببریم.» پدر موضوع بحث را عوض کرد و گفت: «همش که رو آب نیستیم. کشتی تو مسیرش تو بندرهای مختلف لنگر میندازه و میتونیم از کشتی پیاده شیم.» ست پرسید: «نکنه این ماشین سواری هم قراره هفده روز طول بکشه؟» پدر گفت: «دیگه تقریبا رسیدیم.» کندرا پرسید «مجبوریم این مدت رو پیش پدربزرگ و مادربزرگ سورنسون بمونیم؟» پدر گفت: «بهتون خوش میگذره. میدونین؟ شما باید احساس غرور کنین. اونها تقریبا تا الآن هیشکی رو دعوت نکردن که پیششون بمونه.» - دقیقا. ما خیلی کم میشناسیمشون؛ تارک دنیان. پدر گفت «خب، به هر حال پدر و مادر منن. ولی من یه جورایی جون سالم به در بردم.» جاده ی پرپیچ و خم جنگلی تمام شد و به یک شهر رسیدند. هنگامی که پشت یک چراغ قرمز ایستادند، نگاه کندرا به سمت خانم سنگین وزنی برگشت که مشغول پر کردن باک ماشینش بود؛ شیشه ی جلوی ونش کثیف بود اما به نظر قصد تمیز کردن آن را نداشت. کندرا به شیشه ی ماشین خودشان نگاه کرد. با اینکه آخرین بار که برای بنزین زدن توقف کرده بودند پدر آن را تمیز کرده بود، اما اکنون کثیف بود و حشرات مرده ی زیادی به آن چسبیده بودند. مسافت طولانی را از روچستر تا آنجا پیموده بودند؛ کندرا میدانست که پدربزرگ و مادربزرگ سورنسون آنها را دعوت نکرده بودند. گفتگوی مادرش با پدربزرگ سورنسون را در روز خاکسپاری شنیده بود که مادر خواهش کرده بود بچه ها این هفده روز را نزد آنها بمانند؛ یادآوری روز خاکسپاری لرزه بر اندام کندرا انداخت. شب پیش از روز خاکسپاری، در مراسمی مخصوص، پدربزرگ و مادر بزرگ لارسن را در تابوتهای شبیه هم دیده بود. کندرا اصلاً دوست نداشت که پدربزرگ لارسن را با آرایش ببیند؛ کدام دیوانه ای این سنت را پایه گذاشته بود که برای آخرین دیدار شخص درگذشته با نزدیکانش باید یک متخصص تاکسیدرمی استخدام شود تا مرده را آرایش کند؟ کندرا ترجیح میداد آنها را زنده به یادآورد تا آن نمایش عجیب و غریب مرده ها در بهترین لباسهایشان، آخرین تصویری باشد که از پدربزرگ و مادربزرگش در ذهنش باقی میماند. لارسنها جزوی از زندگیش بودند. تعطیلات طولانی و مسافرتهای بسیاری را نزد آنها گذرانده بود.)؛ پایان نقل از متن کتاب.؛

تاریخ بهنگام رسانی 07/10/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی