Sleeping murder Book

Sleeping Murder (Miss Marple #13), Agatha Christie

Sleeping Murder: Miss Marple's Last Case is a work of detective fiction by Agatha Christie and first published in October 1976.

Newlywed Gwenda Reed travels ahead of her husband to find a home for them on the south coast of England. In a short time, she finds and buys Hillside, a large old house that feels just like home.

She supervises workers in a renovation, staying in a one-time nursery room while the work progresses. She forms a definite idea for the little nursery. When the workmen open a long sealed door, she sees the very wallpaper that was in her mind. Further, a place that seems logical to her for a doorway between two rooms proves to have been one years earlier.

She goes to London for a visit with relatives, the author Raymond West, his wife, and his aunt, Miss Jane Marple. During the play, The Duchess of Malfi, when the line "Cover her face; mine eyes dazzle; she died young" is spoken, Gwenda screams out; she saw an image of herself viewing a man saying those words strangling a blonde-haired woman named Helen.

عنوانها: «جنایت خفته»؛ «جنایت از یاد رفته»؛ «جنایت خفته قتلی در گذشته های دور»؛ «قتل خاموش»؛ نویسنده آگاتا کریستی؛ آنتشاراتیها (ارغوان؛ هرمس - کتابهای کارآگاه؛ نشر روایت؛ ثالث؛ میلاد؛ نشر کهن)؛ تاریخ نخستین خوانش ماه آوریل سال دوهزارودو میلادی

عنوان جنایت خفته با ترجمه جناب عبدالحسین شریفیان، تهران ارغوان، سال 1372؛ در 311ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان بریتانیایی - سده 20م

عنوان جنایت خفته با ترجمه خانم گلرخ سعید نیا؛ تهران، هرمس، کتابهای کارآگاه، 1381؛ در 250ص؛ چاپ دوم 1384؛ و چاپ پنجم 1393؛

عنوان جنایت از یاد رفته با ترجمه جناب عباس خیرخواه، تهران، نشر روایت، 1373، در 316ص؛ تهران، ثالث، 1393؛ در 259ص؛

عنوان جنایت خفته قتلی در گذشته های دور با ترجمه خانم پروین ادیب، تهران، میلاد، 1374؛ در 280ص؛

عنوان قتل خاموش با ترجمه جناب علی سجادپور؛ مشهد، نشر کهن، 1373؛ در 285ص؛

در این داستان «گواندا رید»، و همسرش «جایلز رید»، سه ماه است ازدواج کرده‌ اند، آن دو تصمیم دارند از «نیوزلند»، به «انگلستان» برگردند؛ «جایلز» کارهایش را باید در «نیوزلند» تمام کند، او همسر خویش «گواندا» را، پیشاپیش می‌فرستد، تا خانه ی مناسبی، در «انگلستان» پیدا کند؛ «گواندا»، به ویلای کوچکی، متعلق به دوره ی «ویکتوریا»، با نام «هیلساید» برمی‌خورد؛ که برای فروش گذاشته شده، و ویلا را می‌خرد؛ پس از خرید ویلا، رخدادهای شگفت انگیزی، برای «گواندا» رخ می‌دهد، و او چیزهایی را در ویلا کشف می‌کند، که انگار پیشتر نیز، از وجودشان خبر داشته است؛ دری مخفی شده، در بخشی از خانه، طرحی از کاغذ دیواری، که حالا زیر کاغذ دیواری‌های جدید ویلا، پنهان شده و ...؛ «گواندا» از این رخدادها ترسیده، و نگران می‌شود؛ تصمیم می‌گیرد مدتی از خانه دور شود، به همین دلیل به دعوت «ریموند وست»، و همسرش «جوآن»، که از دوستان «جایلز» هستند، به «لندن» میرود؛ «گواندا» به همراه میزبانانش، و خاله «ریموند»، که پیرزن جالبی، به نام «جین مارپل» است، به تماشای نمایشنامه‌ ای به نام «دوشس دالفی» می‌روند؛ اما در صحنه ی پایانی نمایش، آنگاه که یکی از بازیگران جمله‌ ای را بر زبان می‌آورد، «گواندا» یکباره فریادی می‌کشد، و از سالن بیرون می‌رود؛ و ادامه ی داستان ...؛

نقل از متن برگردان خانم گلرخ: (هرچه می‌دانم ‌می‌گویم عزیزم؛ «کلوین» مدتی در حالت عصبی به سر میبرد؛ او پیش من آمد و گفت که کابو‌س‌های مختلفی می‌بیند؛ او می‌گفت که این رؤیاها همیشه مثل هم هستند و به یکجا ختم می‌شوند، خفه کردن «هلن»؛ سعی کردم که به ریشه‌ ی مشکل بپردازم؛ حتما این اوهام، حاصل درگیری‌های دوران کودکی اش بوده است؛ پدر و مادرش، حتما زوج خوشبختی نبودند؛ خوب، به تمامش نمی‌پردازم؛ برای یک پزشک جالب خواهد بود؛ به «کلوین» پیشنهاد کردم، که با یک روان‌پزشک متخصص، مشورت کند، اما او توجهی نکرد، فکر میکرد که تمام این حرف‌ها بیهوده است؛ فکر می‌کردم، که او و «هلن» زندگی خوبی ندارند؛ اما او هرگز، راجع به آن حرفی نمیزد، و من هم دوست نداشتم، که از آن‌ها سئؤال کنم؛ مسئله وقتی بالا گرفت، که او یکروز عصر، به خانه‌ ی ما آمد؛ جمعه بود؛ یادم می‌آید، که من تازه از بیمارستان به خانه رسیده بودم، و او در اتاق انتظار، منتظر من بود؛ حدود یک ربع به یک بود؛ به محض رسیدن من به داخل اتاق، سرش را بالا گرفت، و گفت: من «هلن» را کشتم

به حرف‌هایش زیاد اهمیت نمی‌دادم؛ فکر می‌کردم تمامش خیالات است؛ «لی‌لی» هیچوقت دنبال حقایق ساده نمی‌رفت؛ خیلی لاطائلات برایم تعریف می‌کرد؛ راجع به این‌که آقای خانه، خانمش را کشته، و احتمالا جسد را در زیرزمین گذاشته، و یک دختر فرانسوی، که از پنجره به بیرون نگاه می‌کرده، و چیزهایی و یا کسانی را دیده؛ به او گفتن، عزیز جان به خارجی‌ها توجه نکن، همه ‌شان دروغگویند، مثل ما نیستند؛ وقتی زیادی حرف می‌زد، دیگر به حرف‌هایش گوش نمی‌دادم، چون که از کاه کوه می‌ساخت؛ «لی‌لی» از جنایات زیاد هم بدش نمی‌آمد؛ همیشه روزنامه ‌ی «ساندی نیوز» را می‌گرفت، که درباره‌ ی قاتلین مشهور مطلب می‌نوشت؛ کله ‌اش از این چیزها پر بود، و دوست داشت فکر کند، در خانه ‌ای زندگی می‌کرده، که در آن قتلی اتفاق افتاده، خوب فکر می‌کرد، با این فکرها به کسی صدمه نمی‌زند؛ اما وقتی نظر مرا راجع به آگهی پرسید، به او گفتم «بی‌خود دنبال دردسر نرو.» اگر به حرف من گوش کرده بود، حالا زنده بود.)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 21/12/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی