The Boy Deputies Book

Θέλετε την αλήθεια;

Ευχαριστήθηκα πάρα πολύ τη νουβέλα, ο Κόνραντ φέτος αποδεικνύεται ο αγαπημένος μου παραμυθάς! Ωστόσο με δυσκόλεψε πάρα πολύ. Είναι αλληγορική και με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Μου άρεσε πάρα πολύ ο προσδιορισμός γνωστού τύπου ανθρώπου, που έχουν παρουσιάσει πολλοί και μεγάλοι συγγραφείς, με τους πλέον ειδικούς Στεντάλ, Μπαλζάκ, Μωμ. Τον ονομάζει συλλέκτη γνωριμιών! Και δε δίνει απλά την ονομασία αλλά και τα χαρακτηριστικά του είδους αυτού, με τον τρόπο που θα μιλάγαμε για τα γνωρίσματα κάποιου επαγγελματία και όχι με τη γλαφυρότητα των αβαντάζ και ντεσαβαντάζ κάποιου.


Μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα που εγείρει πολλά και πολλών ειδών ερωτήματα, είναι για τους ιθύνοντες πίσω από οποιαδήποτε συμπαράταξη και δη των αναρχικών. Παρουσιάζει ένα ουσιαστικό και κεντρικό θύτη, ως διανοούμενο και μετρ της ευγλωττίας όσο και καλοζωισμένο. Αν το δούμε σωστά το θέμα, οι πραγματικοί αυθεντικοί διανοούμενοι είτε δεν εμπλέκονται ποτέ στο χώρο της πολιτικής, είτε σπεύδουν να φύγουν. Επομένως ο χώρος αυτός του κοινωνικού αναβρασμού που είναι κατακριτέος αλλά παρόλ' αυτά ανόθευτος και τηρεί τη σύμβαση με τη στρατηγική και όχι με τους τακτικισμούς κάλλιστα μπορεί να κρύβει ως εκφραστές της προπαγάνδας ή ακόμη και της οργάνωσης εκείνους που βλέπουν πέρα απ' το μπροστά. Δυστυχές, τρομακτικό, αλλά αφήνει πολλά ερωτηματικά.

Παράλληλα, κάποιος μας έχει πείσει να ταυτίζουμε την αναρχία, όπως και την αριστερά ( που είναι 100% λάθος ) με την ενοχική χρήση οποιουδήποτε αγαθού χαρακτηρίζεται πολυτέλεια. Το γκρεμίζει αυτό ο Κόνραντ! Και τον χαίρομαι γι' αυτό. Σου λέει μα είναι ο κόπος μου, δεν τα κλεψα, δε σκότωσα, δεν είναι τόκοι, τα κέρδισα.

Άλλη ενδιαφέρουσα ιδέα, γοητευτική και όμως τρομακτική. Βλέπουμε ένα κείμενο που χαρακτηρίζεται κοφτερό, επικίνδυνο για τις ιδέες του και όμως γίνεται της μόδας μέσω ενός καλού πλασαρίσματος, πχ ένα ενδιαφέρον με μια ενδιαφέρουσα επιφατική πλοκή που είναι μόνο το όχημα, για να περάσει ιδέες που μπορεί να απαξιώνουμε, αλλά στην πραγματικότητα κάπου, κάποιες σκαλώνουν μέσα μας. Σε ποιούς εμπιστευόμαστε την κουλτούρα μας; Ποιοί είναι εκείνοι που γράφουν για 'μας; Ποιοί είναι εκείνοι που προωθούν αυτό το είδος γραφής, ως ανώτερη τέχνη ή ως καλύτερη διασκέδαση; Ποιά τα κριτήρια μας; Η γοητευτική επικινδυνότητα; Το διαφορετικό; Τί;

Μια ωραία εικόνα που θα ήθελα να είναι αληθινή, του Νόμου που αναχαιτίζει και κατατροπώνει χωρίς να προσπαθεί πάντα να δρέψει δημοσιότητα αλλά με ένα σιωπηλό αγώνα που αυτό προάγει την πίστη στο Νόμο, στο Δίκαιο, στο Μη Εγκληματικό.

Τέλος, ο Αναρχικός κι ο Μη Αναρχικός, δώστε του όποιο πολιτικό προσδιορισμό θέλετε. Δεν μπορεί μόνο ο ένας να είναι φανατισμένος. Και οι δύο μπορούν! Αυτονόητο; Ναι φυσικά. Αλλά... το δίνει όμορφα ο Κόνραντ ;)

Και κλείνοντας, ποιό λόγο θα μπορούσε να έχει ένα συναίσθημα σαν τον έρωτα σε όλα αυτά; Θα μπορούσε να ταξιδέψει τα ιδανικά στα οποία πιστεύουμε ή ακόμη και να καταποντιστεί επειδή τα αντιμάχεται;

Επίσης, ποιός μας είπε πως η Αναρχία αποτελεί φαγάκι του πληβείου;

:) :) :)

4 STARS