Finding List, Legislative Reference Department, 1912 Book

دوازده مقالۀ کتاب دو بخش شده است: بخش اول تحت عنوان «نظریه:گذشته، حال و آینده» شامل هفت مقاله است که مباحث نظری و حوزه‌هایی را که جامعه‌شناسی هنر مطرح کرده است تبیین و روشن می‌سازد و بخش دوم تحت عنوان «از نظریه تا عمل: مطالعات موردی در جامعه‌شناسی هنر» که شامل پنج مطالعۀ موردی است، کاربرد نظریه‌های مطرح شده در بخش اول را در تبیین و تحلیلِ جامعه‌شناختیِ مسائل فرهنگی و ابژه های هنری نشان می‌دهد.
مطالعات موردی پیرامون اینهاست: نقاشی عصر ویکتوریا، پیدایش و زوال فیلم هنری در بریتانیا، اپرا و مدرنیته، موسیقی جهانی و بحث پیرامون بازسازی شهر برلین پس از فروپاشی دیوار برلین. دید جامعه‌شناختی نسبت به مسائل هنر و فرهنگ که لاجرم به دید تاریخی هم پیوند می‌خورد همواره برای من جذاب است و این مقالات نیز با طرح روشن خود و سادگی و روشنی بیان خود برایم لذت‌بخش بود.
پرسش‌ها و مفروضات جامعه‌شناسی هنر در مقالات هفت‌گانۀ بخش اول به بحث گذاشته شده است. مهمترین پیش‌فرض پژوهشگران این حوزه این است که چیزی به نام هنر به ماهو هنر وجود ندارد؛ به عبارت دیگر هنر و هنرمند برخلاف دیدگاه رمانتیک‌های اوایل سدۀ نوزدهم، گوهر و ذات یگانه‌ای ندارد؛ بلکه این جوامع، گروه‌ها و طبقات اجتماعی هستند که هنر را تعریف می‌کنند، چیزی را هنر می‌نامند و چیز دیگری را نه. به عنوان مثال وقتی مارسل دوشان یک توالت عمومی مردانه را با امضای خود به نمایش گذاشت، بی‌درنگ از طرف جامعۀ هنری آن زمان به عنوان یک اثر هنری مورد پذیرش قرار گرفت و از دید جامعه‌شناسان (چون بوردیو) این نشانگر استقلال کامل میدان هنری از دیگر میدان‌های اجتماعی است که قوانین این میدان قراردادی است و در هر دوره‌ای قابل تغییر است.
این پیش‌فرضِ اصلیْ در مقاله‌ای درخشان از ویراستار اصلی کتاب، دیوید انگلیس، به چالش کشیده می‌شود. وی با تحلیلی بوردیویی به نقد خود بوردیو و دیگر جامعه‌شناسان هنر می‌پردازد و آن‌ها را به بازاندیشی در مفروضاتِ مسلم‌پنداشتۀ خود فرا می‌خواند. از نظر انگلیس، جامعه‌شناسان به دلیل موضع فروتری که در میدان علوم انسانی، نسبت به تاریخ هنر یا فلسفه دارند، در تلاشند تا موضع و دید خود را نسبت به هنر به موضع مسلط میدان تبدیل کنند و ازاین‌رو دید تاریخ‌نگاران و فیلسوفان هنر را با دیدۀ تحقیر می‌نگرند و برای هنر ذاتی جدا قائل نیستند. جامعه‌شناسان ابعاد گوناگون هنر را تحت لوای بُعد اجتماعی آن قرار می‌دهند. هنر از نظر آنان یک محصول اجتماعی است و به این طریق، ابعاد ذاتی هنر را زیر سؤال می‌برند.