A Philosophy of Boredom Book

كتاب آغازِ خوبي داره و در پايانش به‌ نظرم ديدگاههايي نو رو هم به خواننده ميده در صورتي كه متن با دقت خوانده بشه. بخش هايي از اون اما بيش از اندازه موردي ميشه و تحليل هاي نويسنده مثلن درباره ي هايدگر يا هگل در رد نظر اونها درباره ي ملال هست و بس و خودش چيزي تازه اضافه نمي كنه. كتاب با اينكه مي تونه دشوار باشه براي خوندن اما ساده نوشته شده و بازگردانِ افشين خاكباز هم قابل قبوله.
نكته ي ديگر اينكه به گفته خود نويسنده در اين كتاب طرح هايي درباره ي ملال بيان شده و به درون اون وارد نشده و اين خود سبب ميشه كه خواننده توقع موشكافي و بيان مدلي فلسفي درباره ي ملال نداشته باشه كه ملال چندان در فلسفه موضوع مورد بحثي هم نبوده دستاورد كتاب هم براي شخص من وارد شدن به ديدگاهي تازه به خصوص اين منظر كه هنر و خشنونت چگونه از دل ملال بيرون مي آيند و انديشه به شكلي ديگه درباره ي مساله ي ملال بود كه اين برام جذابيت داشت
نكته ي ديگر هم اينكه نشر نو كتاب رو بسيار خوب و خوش خوان چاپ كرده. اين هم مزيد علتي بود بر خوانش اون
در مجموع اگر خيلي حوصله ي خواندن در حواشي ملال رو نداريد اين كتاب خودش مي تونه ملال آور باشه بسيار اما در عين حال خواننده رو از موضوعي كه شايد چندان بهش دقت نداشته و دركش نمي كرده به خوبي آگاه كنه

When I was listening to Adagio in sol monore from Albinoni after reading this book, I could sense better boredom lives with everyone like as shadow.
Boredom is explained in this book but with some patterns from some topics such as violence and art. Readers can find new ideas about boredom and think about that with new results.