In the Metro Book

متروی پاریس.
فکر می‌کنم هرکتابی که راجع این دو کلمه، با هم یا بی‌هم، ببینم، در نگاه اول بخوام بخونم‌ش.
مترو جایی که باندهای کوتاه مدت بین مردم شکل می‌گیره، مسیرها و داستان‌ها مختلف پیش میاد، میشه زنجیر تخیل رو ول کرد یا آویزون کرد به دیگران تا اون رو با خودشون ببرن، نظم مبهمی در شلوغی/خلوتی ساعت‌های مختلف شبانه‌روز و روزهای هفته رو می‌بینیم، تاریکی شیشه‌ها موقعی که توی تونل هستیم، قطارهایی که صبح از فرودگاه حرکت می‌کنن و همونطور که کم‌کم خط رو که پایین (یا بالا و.. ، گیر قراردادهای جغرافیایی نباشیم) میان پر می‌شن، دست‌فروش‌ها، سنگینی فضای زیرِزمین، ترس سوار شدن اشتباه، دویدن (اشتباه و خطرناک) توی راه‌پله‌ها، شرط‌بندی کوچیکی که ‹آیا قطار جلوی پای من باز می‌شه؟›، تصور پریدن روی ریل، کش اومدن مسیر و القای حس نرسیدن و ...
کتاب سخت‌خوانی بود. مخصوصا برای مخاطبی که یک شیشه‌ی قطور و مات فرهنگی بهش اجازه نمی‌ده اون‌طور که دل‌ش می‌خواد ببینه؛ تفاوت‌های زیاد (از شکل شبکه، قدمت، ایستگاه‌ها بگیر تا به متکدیان، نوازنده‌های مترو، تبلیغات در و دیوار و ..)، استعاره‌ها غیرملموس و ادبیات متفاوت. تا جایی که کتاب رو حداقل دو مرتبه خوندم تا بفهمم از چه چیزی صحبت می‌کنه، اما باز هم گاها ناموفق بودم اما حسرت می‌خورم که کاش می‌تونستم کتاب رو بفهمم.