Moonlight Book

Moonlight hakkında bazıları Harold Pinter'ın en iyi işi olduğunu bazılarıysa diğer oyunlarının yanında oldukça sönük kaldığını söylüyor. Hangisinin doğru olduğuna karar vermek oldukça zor çünkü metin farklı düzlemlerde anlatılan zamanı birbiri ardınca ilerlemeyen sahnelerden oluşuyor. Oyunun örgüsünü kurmaksa sezgilere kalıyor.

Ve Bridget tam bir belirsizlik. Oyun Bridget'ın dokunaklı konuşmasıyla sona eriyor.

"Bir gün biri bana sanırım annem , ya da babam her kimse bana bir davete gidiyoruz demişti. Sen de çağrılırsın. Ama senin kendi başına, yalnız gelmen gerekiyor. Süslenmen gerekmez. Yalnızca ay batana dek bekleyeceksin. Davetin nerede olduğunu bana söylediler. Bir yolun sonunda bir evdeydi. Ama bana ay batana dek, davetin başlamayacağını bildirdiler. Eski bir giysi giydim ve ayın batmasını bekledim. Uzun süre bekledim. Sonra o eve doğru yola çıktım. Ay pırıl pırıldı. Çok sakindi. Eve vardığımda ev ay ışığına bürünmüştü. Ev, orman içindeki açıklık, yol, tümü de ay ışığına bürünmüştü. Evin içi karanlıktı. Tüm pencereler karanlıktı. Ses yoktu.oracıkta ay ışığında durdum, ayın batmasını bekledim."

Oyunu ilk kez sahneleyen David Leveaux'ya göre bu konuşma yalnız ölmek hakkındadır ve onun ölüm anını anlatıyordur. Bridgetı'ın ebeveynlerinden bütünüyle ayrılışının ve sürgününün bir parçasıdır. Levaaux Pinter'a oyunu açan uyurgezer kızın ölü olduğu sorduğunda Pinter
"That would seem to be case. Iwant to put my cards on the table about one thing. There are many things i dont about the play but i have a strong feeling Bridget is dead." cevabını verir.Yine de bizi kararsız bırakan bridget ve oyun hakkında ikna etmeyen bir cevap.

Moonlight'ı düşünürken Harold Pinter'ın "Art,Truth and Politics" isimli Nobel konuşmasından şu kesite rastladım.

"There are no hard distinctions between what is real and what is unreal, nor between what is true and what is false. A thing is not necessarily either true or false; it can be both true and false.
I believe that these assertions still make sense and do still apply to the exploration of reality through art. So as a writer I stand by them but as a citizen I cannot. As a citizen I must ask: What is true? What is false?

Truth in drama is forever elusive. You never quite find it but the search for it is compulsive. The search is clearly what drives the endeavour. The search is your task. More often than not you stumble upon the truth in the dark, colliding with it or just glimpsing an image or a shape which seems to correspond to the truth, often without realising that you have done so. But the real truth is that there never is any such thing as one truth to be found in dramatic art. There are many. These truths challenge each other, recoil from each other, reflect each other, ignore each other, tease each other, are blind to each other. Sometimes you feel you have the truth of a moment in your hand, then it slips through your fingers and is lost.

I have often been asked how my plays come about. I cannot say. Nor can I ever sum up my plays, except to say that this is what happened. That is what they said. That is what they did."

Bana kalırsa Moonlight tam da böyle bir oyundu.