Fear and Trembling Book

Frygt og Bæven = Fear and Trembling, Søren Kierkegaard

Fear and Trembling is a philosophical work by Søren Kierkegaard, published in 1843 under the pseudonym Johannes de Silentio (John of the Silence). Kierkegaard wanted to understand the anxiety that must have been present in Abraham when "God tested [him] and said to him, take Isaac, your only son, whom you love, and go to the land of Moriah and offer him as a burnt offering on the mountain that I shall show you."

Abraham had a choice to complete the task or to refuse to comply to God's orders. He resigned himself to the three-and-a-half-day journey and to the loss of his son.

"He said nothing to Sarah, nothing to Eliezer. Who, after all, could understand him, for did not the nature of temptation extract from him a pledge of silence? He split the firewood, he bound Isaac, he lit the fire, he drew the knife."

Because he kept everything to himself and chose not to reveal his feelings he "isolated himself as higher than the universal."

Kierkegaard envisions two types of people in Fear and Trembling and Repetition. One lives in hope, Abraham, the other lives in memory, The Young Man and Constantin Constantius.

تاریخ نخستین خوانش: روز پنجم اکتبر سال 1996میلادی

عنوان: ترس و لرز: غزل دیالکتیکی؛ نویسنده: سورن کی یرکگور؛ مترجم: محسن فاطمی؛ تهران، سازمان تبلیغات، 1373؛ در 231ص؛ چاپ دوم 1374؛ چاپ سوم 1376؛ موضوع مسیحیت - از نویسندگان دانمارکی - سده 20م

عنوان: ترس و لرز؛ نویسنده: سورن کی یرکگور؛ مترجم: عبدالکریم رشیدیان؛ تهران، نشر نی، 1378؛ در 173ص؛ چاپ دوم 1380؛ شابک 9643124347؛ چاپ پنجم 1385؛ چاپ ششم 1386؛ هفتم 1387؛ هشتم 1388؛ یازدهم 1392؛

عنوان: ترس و لرز؛ نویسنده: سورن کی یرکگور؛ مترجم: محمدصادق رئیسی؛ تهران، روزگار نو، 1392؛ شابک 9786006867625؛

سورن کی یرکگور، یا با نام مستعار: «یوهانس دو سیلنتیو»؛ داستان قربانی کردن پسر، و ایمان راسخ، و استوار «ابراهیم علیه السلام» را بنوشته؛ و ایشان را شهسوار ایمان نامیده است

نقل از متن:(1 تعلیق اخلاق: برای دستیابی به وضوح بیشتر، شاید مناسب باشد، که پرسش سوم را، قبل از دو پرسش دیگر، که ما آنها را جدا نمیدانیم، در نظر بگیریم؛ «کیرکگور» عهدش را شکست؛ در همان حال، برای جدا کردن نامزدش، از خود، برای دور کردن رنجی بیش از حد بزرگ از او، تا حد ممکن، برای نجات او، از این هیولای تدین، که خودش بود ــ معنویتی بیش از حد، اما نه کافی ــ خود را، در چشم او سیاه کرد؛ آیا «ابراهیم» نیز، خود را در چشم «اسحاق»، با آشکار نکردن اراده ی خدا برای او، که خطر از دست دادن ایمان «اسحاق» را، در بر داشت، سیاه نکرده بود؟ «ابراهیم» میاندیشد، بهتر بوده است «اسحاق»، ایمان به مرا، از دست بدهد، تا ایمان به خدا را؛ همین طور هم مردـ ماهی که «کیرکگور» داستانش را در بخش دوم «ترس و لرز»، برای ما نقل میکنند، باید «اگنس» را، به خاطر خودِ «اگنس» فریب دهد، باید جرئت شکستن قلب او را، داشته باشد

با اینحال، چیزی از این حقیقت، کاسته نمیشود، که در چشم مردمان، «ابراهیم»، مهیای ارتکاب جنایتی است، و «کیرکگور» عهدش را شکسته است؛ اما اخلاق چیست؟ و ارزش آن کدام است؟

یقینا در مفهوم اخلاقی از زندگی، نوعی زیبایی، احساس آسایش، و هماهنگی وجود دارد؛ این مفهوم، مستلزم جرئت، و تغذیه کننده ی شور و شوق است؛ اما «کیرکگور»، گرایش دارد، تا اخلاقیت، تکافوی درون و برون، ادغام فرد در یک مجموعه، عقلِ تلقی شده، به شیوه ی «هگل» و بالاخره کلیت را، یکسان کند؛ کلیت، ترجمه «درون» بود است، به زبان برون؛ و برای بیان خود، به شیوه ای اخلاقی، فرد باید خود را، در برون، ظاهر و آشکار سازد؛ اخلاق، همان کلی است؛ لیکن انسانهایی وجود دارند، که نمیتوانند خود را، به امر کلی، تحویل کنند؛ و بدون شک، وقتی از دیدگاه کلی، یا ایده بنگریم، خواستِ فرد، در قرار دادن خود، مافوق کلی، گناه شمرده میشود؛ اما اگر، چیزی شناخت ناپذیر، تقلیل ناپذیر، و پنهان، وجود داشته باشد، اگر، برخلاف خواستِ «هگل»، درون، نتواند، تماما در برون بیان شود، اگر درون، برتر از برون باشد، آنگاه وساطت، به معنای «هگلی» آن، فرومیریزد، و شیوه ای از قرار دادن خویش، مافوق کلی، از تصدیق خود، به مثابه سنجش ناپذیر، به وسیله امر کلی، وجود دارد، که دیگر گناه نیست (که گناه نخواهد بود مگر از دیدگاه اختیاری کلیت و ایده)؛ به لطف ایمان، درون از برون، برتر است؛ ایمان «هگل» را طرد میکند؛ همانگونه که «هگل» ایمان را نابود میکند: «اگر درون برتر از برون نباشد، ابراهیم خاسر است.»؛

در ایمان، فرد، خدای آسمانها را، تو خطاب میکند، و در رابطه ای خصوصی با او، قرار دارد؛ فرد به عنوان فرد، در رابطه ای مطلق با مطلق، وارد میشود؛ این همان حیطه ی تنهایی عظیم است؛ با همراه، نمیتوان به آن، وارد شد، در آن، هیچ آوای بشری، شنیده نمیشود؛ هیچ چیز نمیتواند، در آن تعلیم، یا تبیین شود؛

از این پس، وسوسه، همانا اخلاق، یعنی کلی است؛ همچنین، در حالیکه قهرمان تراژدی، میتواند خود را، بیان کند، همسرایان، و اشخاص دیگر را، شاهد بگیرد، شهسوار ایمان، جز برای خدا، و جز برای خویش، عمل نمیکند؛ او از وساطت، سر باز میزند؛ او نمیتواند سخن بگوید، زیرا این به معنای ترجمه ی خویش، به زبان، و بنابراین به امر کلی است؛ او نمیتواند، در کسی که ناظر اوست، جز احساسِ خوفِ مذهبی، و نه احساسِ ترحم، برانگیزد؛ میتوان گفت حتی نمیتواند، با خودش سخن بگوید

فراسوی سپهر تکلیف، گریزگاهی به سوی نامتناهی مییابیم

در اینجا دیگر، قاعده ای وجود ندارد؛ دیگر معیاری، وجود ندارد؛ دیگر توجیهی، وجود ندارد، که بر نتایج اجتماعی و تاریخی یک عمل، یعنی بر ملاحظه ی مجموعه ی آدمیان، و مجموعه ی تاریخ، اتکا کند؛ توجیه پس از عمل نمیآید، بلکه بی واسطه است، و از همان لحظه ی نخستین، از همان لحظه ی مقدس، که آغاز است، ظاهر میشود؛ این توجیهی است، یکسره فردی، و آنی؛ نتیجه، هرگز، جز پاسخی متناهی، به پرسش نامتناهی نیست، اما این توجیه، بیواسطه و آنی، پاسخ نامتناهی است، در تنش مفرط فرد، به سئوال نامتناهی، که فرد پیش مینهد؛ فقط چنین توجیهی، پیش نگر است، نه پس نگر)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 02/11/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی