Ariel Book

Ariel, Sylvia Plath

Sylvia Plath was an American poet, novelist, and short-story writer. She is credited with advancing the genre of confessional poetry and is best known for two of her published collections The Colossus and Other Poems and Ariel, as well as The Bell Jar, a semi-autobiographical novel published shortly before her death. In 1981 The Collected Poems were published, including many previously unpublished works.

Ariel was the second book of Sylvia Plath's poetry to be published. It was originally published in 1965, two years after her death by suicide. The poems in the 1965 edition of Ariel, with their free flowing images and characteristically menacing psychic landscapes, marked a dramatic turn from Plath's earlier Colossus poems.

Contents (1965 version):
"Morning Song"
"The Couriers"
"Sheep in Fog"
"The Applicant"
"Lady Lazarus"
"Tulips"
"Cut"
"Elm"
"The Night Dances"
"Poppies in October"
"Berck-Plage"
"Ariel"
"Death & Co."
"Lesbos"
"Nick and the Candlestick"
"Gulliver"
"Getting There"
"Medusa"
"The Moon and the Yew Tree"
"A Birthday Present"
"Mary's Song"
"Letter in November"
"The Rival"
"Daddy"
"You're"
"Fever 103°"
"The Bee Meeting"
"The Arrival of the Bee Box"
"Stings"
"The Swarm"
"Wintering"
"The Hanging Man"
"Little Fugue"
"Years"
"The Munich Mannequins"
"Totem"
"Paralytic"
"Balloons"
"Poppies in July"
"Kindness"
"Contusion"
"Edge"
"Words"

تاریخ نخستیم خوانش: در ماه جولای سال 2000میلادی

عنوان: آریل؛ شاعر: سیلویا پلات؛ مترجم: کاوه بهزادی؛ موضوع مجموعه شعر از شاعران ایالات متحده آمریکا - سده 20م

سیلویا پلات، شاعریست که نیاز به معرفی ندارد؛ همانطور که میدانید به سال 1932میلادی، در ایالت «ماساچوست ِ آمریکا» به دنیا آمدند، و در سال 1963میلادی، در جوانی و اوج، دستان خویش از این جهان شستند؛ از ایشان، کتابهای ِ «آریل»؛ «کتاب ِ بستر»؛ «کلوسوس» «چند شعر ِ دیگر»؛ «درختان ِ زمستانی»؛ «گذر از آب» و…؛ و نیز یک رمان با عنوان: «حباب ِ شیشه» بر جای مانده است

یک هدیه برای تولد

چه چیز است در پس ِ این حجاب؟
آیا زشت است؟ آیا زیباست؟
سوسو میزند
روشن و خاموش میشود
آیا سینه دارد؟ آیا کنار دارد؟
یقین دارم که بی همتاست
یقین دارم همان چیزیست که میخواهم
وقتی که خاموشم در پخت و پز
احساس میکنم نگاه میکند
احساس میکنم فکر میکند
آیا همان چیزیست که مرا بیش از اندازه آماده کرده؟
آیا همان برگزیده است با چشم-حفره های سیاه
که جای زخم بر آن مانده؟
اندازه میگیرد انبوه ِ آرد را و تکه میکند اضافه اش را
در حال ِ چسبیدن به دستورات
دستورات
دستورات

آیا همان است که مسیح را در مریم بشارت داد؟
خدای ِ من، چه مسخره!؛
اما سوسو میزند
روشن و خاموش میشود
صبر نمیکند
و فکر میکنم که مرا میخواهد
چه فرق میکند؟
استخوان باشد یا دکمه ای از مروارید!؛
به هر حال من امسال چیز زیادی از یک هدیه نمیخواهم
چرا که فکر میکنم به تصادفی زنده ام
چرا که شادمان، خودم را به هر طریق ِ ممکن کشته بودم
حالا این حجابها هستند که مانند ِ پرده سوسو میزنند
روشناییهای اطلسی ِ یک پنجره ی زمستانی
سپید، مثل تختخواب ِ کودکان
و برق از نفّس ِ مرده به رنگ دندان ِ فیل
باید یک دندان ِ تیز آنجا باشد,ستونی از اشباح!؛
نمیتوانید ببینید؟ برایم مهم نیست که چیست
آیا تو میتوانی آنرا به من ندهی؟!؛
خجل نباش، مهم نیست اگر کوچک باشد
بخیل نباش، من برای ِ عظمت آماده ام
بگذارید بنشینیم؛
هر یک در سمتی از آن
در شگفت از نورانی بودنش، در شگفت از آینه وار بودنش
بگذارید آخرین شاممان را بر آن بخوریم
آنچنان که بر یک بشقاب در بیمارستان
میدانم که چرا به من نمیدهیش؟
تو وحشت کرده ای
حالا که جهان از جیغی بالا میرود به همراه سرت بی آنکه پروایی داشته باشی
به شکل ِ یک سپر ِ باستانی
اعجازی برای ِ نوادگان ِ شما
اما نترسید، این چنین نیست
من تنها میگیرمش و به کناری میگریزم
و تو نه صدای ِ باز کردنش
نه صدای ِ گسستن ِ زبانش
و نه صدای ِ جیغی در انتها خواهی شنید
فکر نمیکنم امتیازی به این احتیاطم بدهی
آه اگر میدانستی چگونه این حجابها روزهای مرا میکشند
در نگاه ِ تو آنها خود وضوح و شفافیتند، به شکل ِ هوایی تمیز
اما خدای من! ابرها این روزها به سان ِ پنبه شده اند
ارتشی از آنها…………..ارتشی از مونوکسید ِ کربن
به شیرینی، مانند ِ شکر به درون نفس میکشم
و رگهایم را از میلیونها پنهانی پر میکنم
غبارهای ِ غریبی که بر سالهای ِ عمرم خط میکشند
تو لباسهای نقره ایَت را برای این مناسبت بپوش
آیا برایتان غیرممکن است چیزی را رها کنید برود؟
آیا باید به هر چیزی مُهری ارغوانی بزنید؟
آیا باید هر چه را که توانید بکُشید؟
آه، من امروز چیزی میخواهم و تو تنها کسی هستی که میتوانی آنرا به من دهی
چیزی که پس پنجره ام ایستاده است، به عظمت ِ آسمان
چیزی که میان ِ اوراقم نَفَس میکشد
آن مرکز ِ مرده را میگویم
آنجا که زندگیهای ِ شکاف خورده سرد و سخت به تاریخ گره میخورند
نگذار با نامه بیاید، از انگشتی به انگشت ِ دیگر
نگذار با کلمه ای از دهان برسد
آه، من باید شصت ساله باشم
تا زمانی که این همه تحویل داده شود
تا خالی از هر احساسی شوم
تا از آن استفاده کنم
تنها بگذار از این نقاب پایین بیایم
از این حجاب، حجاب، حجاب
اگر این مرگ میبود
من سنگینی ِ عمیقش را و چشمان ِ بی انتهایش را تحسین میکردم
آنوقت میدانستم تو جدی بودی
سپس میتوانست اصالتی
سپس میتوانست تولدی در کار باشد
و چاقو، نه برای ِ تکه کردن، که برای ِ درون شدن میبود
ژاو و پاکیزه، به شکل ِ گریه ی یک کودک
و جهان از کنار ِ من سرازیر میشد.؛

آینه
نقره ام، دقیقم، بی هیچ نقش پیشین
هرچه میبینم بی درنگ میبلعم
همانگونه که هست، نیالوده به عشق یا نفرت
بی رحم نیستم، فقط راستگو هستم
چشمان خدایی کوچک، چهار گوشه
اغلب به دیوار رو به رو میاندیشم
صورتی ست و لکه دار
آنقدر به آن نگاه کرده ام که فکر میکنم
پاره ی دل من است
ولی پیدا و ناپیدا میشود
صورتها و تاریکی بارها ما را از هم جدا میکنند

حالا دریاچه ام
زنی روبرویم خم شده است
برای شناختن خود سرا پای مرا میکاود
آنگاه به شمعها یا ماه، این دروغگویان، باز میگردد
پشت او را میبینم و همانگونه که هست منعکس میکنم
زن با اشک و تکان دادن دست پاداشم میدهد
برای او اهمیت دارم، میآید و میرود
این صورت اوست که هر صبح جانشین تاریکی میشود
در من دختری را غرق کرده است
و در من زنی سالخورده هر روز به جستجوی او
مثل ماهی هولناکی برمیخیزد

در مقدمه ی «آریل» اثر: «سیلویا پلات»، که دو سال پیش از خودکشی شاعر، در «لندن» چاپ شد، «رابرت لاول» شاعر معاصر «آمریکا» نگاشته ائد «در این اشعار، پلات با خودش یکی میشود، خویشتنی که با طراوت، ظرافت و شقاوت آفریده شد؛ یکی از آن قهرمان اَبَرواقعی و سحرآمیزِ بزرگ کلاسیک؛ «لاول» راست میگویند که «پلات» در شعرهای آخرش با خود یکی میشود؛ بخصوص در اشعار دفاتر «گذر از آب» و «آریل» که خودی یکدست، اما مشترک را به وجود میآورد؛ در این مجموعه به ویژه در دفتر اخیر، تجربه های روزمره را با اکسیر اسطوره به احساس و اشتراک عام مبدل میکند»؛

تاریخ بهنگام رسانی 24/09/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی