The Last Day of a Condemned Man Book

Le Dernier jour d'un condamné = The Lastday of a Condemned‬ Man and Other Prison Writings, Victor Hugo

The Last Day of a Condemned Man is a short novel by Victor Hugo first published in 1829.

The novel recounts the thoughts of a man condemned to die. Victor Hugo wrote this novel to express his feelings that the death penalty should be abolished.

A man who has been condemned to death by the guillotine in 19th-century France writes down his cogitations, feelings and fears while awaiting his execution.

His writing traces his change in psyche vis-a-vis the world outside the prison cell throughout his imprisonment, and describes his life in prison, everything from what his cell looks like to the personality of the prison priest.

He does not betray his name or what he has done to the reader, though he vaguely hints that he has killed someone; just a nameless, faceless, meaningless victim. ...

عنوانها: «آخرین روز یک محکوم»؛ «کلود ولگرد و آخرین روز یک محکوم»؛ نویسنده: ویکتور هوگو؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه اکتبر سال 1991میلادی

عنوان: آخرین روز یک محکوم؛ نویسنده: ویکتور هوگو؛ مترجم: اسفندیار کاویان؛ تهران، گوتنبرگ، 1333، در 78ص؛ موضوع: داستانهای نویسندگان فرانسوی - سده ی 19م

عنوان: آخرین روز یک محکوم؛ نویسنده: ویکتور هوگو؛ مترجم: عنایت الله شکیباپور؛ تهران، گوتنبرگ، 1334، در 120ص؛ چاپ دیگر تهران، سعیدی، چاپ دوم 1363؛ چاپ سوم 1368؛ در 112ص؛

عنوان: آخرین روز یک محکوم؛ نویسنده: ویکتور هوگو؛ مترجم: محمد قاصی؛ تهران، گوتنبرگ، 1334، چاپ دوم 1337، در 164ص؛

عنوان: کلود ولگرد و آخرین روز یک محکوم؛ نویسنده: ویکتور هوگو؛ مترجم: محمد قاصی؛ تهران، پیام، 1351، در 131ص؛ چاپ دیگر تهران، حلاج، 1362؛ چاپ دیگر تهران، هدایت، نور فاطمه، 1369؛ در 189ص؛

مترجم: محمد سعیدی؛ تهران، ؟، در 104ص؛

هشدار؛ اگر هنوز کتاب را نخوانده اید شاید نوشته هایم داستان را لو دهد

رمانی از «ویکتور ماری هوگو (1802میلادی تا 1885میلادی)»، شاعر و نویسنده ی «فرانسوی»، که در سال 1829میلادی منتشر شد؛ «واپسین روز یک محکوم»؛ روایتی از واپسین روزهای زندگی یک محکوم به اعدام است، که تا واپسین لحظه های پیش از اجرای حکم را، حکایت می‌کند؛ «ویکتور هوگو» از «الغای محکومیت اعدام» جانبداری می‌کنند؛ بی‌شک، حسی که ایشان را برمی‌انگیزد، بسیار شریف است؛ اما رمان بیش از حد ادبی، کتابی، ‌و قراردادی نگاشته شده است؛ «زندانی»، آنگاه که به سمت سکوی اعدام می‌رود، احساس خود را، بر خوانشگر فاش می‌سازد، تا به گفته ی خود، راه فراری، بر اضطراب خویش بیابد، و به این امید است، که داستانش «روزی به کار دیگران آید»؛

او به زبان زرگری ویژه ی زندانیها توجه نشان می‌دهد، به کشف نوشته‌ های کنده شده روی دیوارهای سلولش، می‌پردازد، و از پیش، لحظه ی مرگ خویش را در خیالش، به تصویر میکشد «به نظرم می‌آید همینکه چشمانم بسته شود، روشنایی عظیمی خواهم دید، و ورطه‌ هایی از نور، که ذهن من تا بی‌نهایت در آن غوطه خواهد خورد»؛

همه ی اینها برای نمایش جنبه‌ های انسانی داستان هستند؛ چهره ی دیگر شخصیتها، همچون «ژاندارم» و «پپیتا»، از ژرفا و رنگ تهی هستند؛ دیدار «ماری» دختر محکوم، از پدرش، دل انگیز نگاشته شده، «هوگو» می‌گویند: «میخواسته از حق یک محکوم نامشخص دفاع کند، که در روزی نامشخص، و به دلیل جنایتی نامشخص، اعدام شده است»؛

تاریخ بهنگام رسانی 15/09/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی